ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
นิยาย-เรื่องสั้น
ความรู้สึก อารมณ์ เวลา แสนยานุภาพแห่งการรอคอย
เรื่องสั้นขนาดยาว นันทวิสาร :: เขียน
อ่านหน้า » | คำนำ | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36
หน้า 28
ระพินกับเพ็ญเริ่มสนิทสนมกันมากขึ้น
ความใกล้ชิดทำให้ระพินได้รู้จักเธอดีขึ้น...และรักเธอ
รักอย่างเปิดเผยความรู้สึกบางอย่าง บอกกับเขาว่า ความรักระหว่างเขากับเพ็ญ
จะมีแต่ความสมหวังและสมหวังเพียงอย่างเดียวเท่านั้นไม่ใช่ภาพสะท้อนที่ลวงตา
ไม่ใช่ความฝันลมๆแล้งๆ ทุกอย่างสัมผัสได้จริงๆ
พี่ต้องบอกเพ็ญหรือไม่ว่า
พี่รักเพ็ญ
ระพินกุมมือเธอไว้ และรู้สึกได้ทันทีว่าระหว่างเขากับเพ็ญไม่มีช่องว่าง
ไม่มีกำแพงที่มองไม่เห็นมาขวางกั้นเอาไว้เลย
มันยากนักหรือคะ ที่พี่จะพูดมันออกมา
ก็ได้...พี่รักเพ็ญ
เพ็ญได้ยินชัดแล้วนะ...
ค่ะ...
ระพินส่องพบตัวเองในดวงตาใสซื่อคู่นั้นของเธอ
เขาสารภาพกับตัวเองหรือผู้ใดกันแน่ เขาไม่เคยเป็นตัวของตัวเองเช่นนั้นมาก่อนเลย
รู้สึกโล่งสบายใจโดยที่ไม่ต้องคอยพะวงต่อจิตใต้สำนึกของตนเอง
ไม่ต้องหวั่นเกรงต่อกฎเกณฑ์ทั้งปวง หัวใจของเขาพร้อมแล้วที่จะโบยบิน
หัวใจดวงเดียวกันกับที่รักอุมา
หัวใจดวงนั้น...หัวใจที่เคยอาดูร...ระพินตัดสินใจเล่าเรื่องราวระหว่างเขากับอุมาให้เพ็ญรับรู้
เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเป็นกังวล
ถ้าหากว่าเขาทั้งสองจะใช้ชีวิตร่วมกันในวันข้างหน้า
หัวใจของเขาเหมือนกับว่าได้ถูกปลดปล่อย ถึงเวลาแล้วที่ระพินจะต้องเลือก
ระหว่างความฝันกับความจริง
ระหว่างความเป็นไปไม่ได้กับความสมหวังระหว่างดวงดาวที่อยู่
ไกลสุดฟากฟ้ากับดอกหญ้าที่อยู่ใกล้พียงแค่เอื้อม
ขอเวลาพี่หน่อยนะเพ็ญ
พี่จะทำอย่างไรคะ เพ็ญไม่สบายใจเลย
เพ็ญกำลังจะเห็นแก่ตัวเพราะรักพี่มากเกินไป
อีกครั้งที่ความรักถูกกล่าวโทษ อีกครั้งที่ความรักต้องตกเป็นจำเลย
และอีกครั้งที่สันชาติญาณ ลอยนวล
เธอเป็นเพียงปุถุชนธรรมดาสามัญเท่านั้นเอง ระพินก็ด้วยเช่นกัน
"เป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว สำหรับเราทุกคนโดยเฉพาะอุมา...
เธอจะใช้ชีวิตร่วมกับพี่ได้อย่างไร พี่ยังมองไม่เห็นทางเลย
จนป่านนี้แล้วอุมาคงได้คิด พี่เชื่อว่าเธอจะเข้าใจและยอมรับความจริงได้
พี่อยากให้เพ็ญคิดแต่เพียงว่า พี่ทำทุกอย่างเพื่อตัวพี่เอง
เพ็ญจะรักคนที่เห็นแก่ตัวอย่างพี่ได้มั๊ย
นั่นทำให้เพ็ญยิ่งรักและบูชาพี่มากขึ้น
เพ็ญยอมรับทุกอย่างสำหรับการตัดสินใจของพี่ ...
ชีวิตมีเส้นทางให้เลือกไม่มาก และถ้าหากมีโอกาสให้ได้เลือก
ใครบ้างจะปล่อยลอยหลุดไป
เขาได้ตัดสินใจแล้ว ระพินได้เลือกแล้ว ทุกอย่างเพื่อตัวเอง...เพื่ออุมา...เพื่อเพ็ญเพื่อที่พวกเขาทุกคนจะได้ดำรงค์ชีพ อยู่ได้บนรากฐานของความเป็นจริง ความจริงที่ทุกคนไม่อาจปฏิเสธ
ความจริงคือสิ่งที่เห็นและเป็นอยู่ ใครเล่า...ที่กล้าปฏิเสธตัวเอง
และวันนั้นเอง วันที่ระพินไม่เคยคาดคิดมาก่อน วันที่ความเป็นไปได้ร่วงหล่นลงมาจากฟากฟ้าวันที่ชีวิตของระพินต้อง พบกับความหักเหครั้งยิ่งใหญ่ วันที่เขาไม่คิดว่าจะมี... วันที่กล้ำกลืนที่สุดในชีวิตของลูกผู้ชายที่ชื่อ...ระพิน เสียงเคาะประตูในวันนั้นเสมือนเป็นสัญญาณการแจ้งเตือนจากพระเจ้า....หรือไม่ก็ซาตาน
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."