ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>

นิยาย-เรื่องสั้น

ความรู้สึก อารมณ์ เวลา แสนยานุภาพแห่งการรอคอย

เรื่องสั้นขนาดยาว นันทวิสาร :: เขียน

อ่านหน้า » | คำนำ | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36

หน้า 24

              “งานอะไรครับ...”
เสียงแห่งความกลืนกล้ำผ่านลำคอของระพินออกมา เขาฝืนใจถามทั้งๆที่อยากจะแทรกแผ่นดินหนีแล้วฝังร่างตัวเองอยู่ตรงนั้น
                “งานราชการในจังหวัดค่ะ พี่อานนท์เป็นคนวิ่งเต้นฝากให้ อุมาไม่อยากไปเลย...”
ระพินถึงกับน้ำตาซึม เหมือนถูกจับมัดมือชก เหมือนนักโทษที่รอประหาร เหมือนใจจะขาดรอนๆ
             “อุมาไม่อยากจากคุณไปเลย อุมารักคุณ อุมารักคุณ....”

ความรักบงการแล้ว หัวใจก็พร้อมยอมสวามิภักดิ์แล้วด้วยเช่นกัน

                  เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าตัวเองช่างเลวร้ายบัดซบเสียเหลือเกิน ที่ไม่กล้าสารภาพบอกรักอุมาก่อนหน้านี้ เป็นเพราะความขี้ขลาดไม่เอาไหนของเขาแท้ๆ.. เธอจึงต้องบีบคั้นหัวใจตัวเองเช่นนี้ อุมาสะอื้นไห้ยกมือปิดหน้าแล้วซบลงแนบอกเขา ระพินโอบร่างนั้นไว้ในวงแขนที่อ่อนล้า เหมือนกับมีเลือดก้อนหนึ่งจุกแน่นอยู่ที่ลำคอ เขารู้สึกเสียวแปลบแทบขาดใจที่ต้องกล้ำกลืนมันกลับเข้าไป น้ำตาไหลพรากออกมาโดยไม่รู้ตัว เขาต้องหลับตาเพื่อจะปิดกั้นมันเอาไว้ แต่มันกลับยิ่งไหลพรั่งพรูออกมาบาดใจ...

หากน้ำตาพูดได้ คงครวญครางโหยไห้ ไหว้วอนร้องขอได้
โปรดเถิด เจ็บเหลือเกินทรมานเหลือเกิน

              ระพินกำลังจะขาดใจ เขากำลังจะตาย... ระพินได้ตายไปแล้ว... ตายไปแล้ว เขาบอกกับตัวเอง บอกกับพระเจ้า... ขอพระองค์ทรงนำทาง เสียงสะอื้นของอุมาปลุกให้เขาสะดุ้งตื่นจากภวังค์ที่แสนจะทรมาน ผู้หญิงในอ้อมอกเขาผู้นี้เล่า จะปล่อยเธอไว้อย่างนี้หรือ สามัญสำนึกของระพินกระตุ้นเตือน จิตวิญญาณของระพินได้หวนกลับมาอีกครั้ง กลับมาเพื่อปลดปล่อยเธอ ให้พ้นจากห้วงแห่งพันธนาการกลางทะเลน้ำตาอันหนาวเหน็บและเจ็บลึก... สู่โลกของความจริง โลกที่เธอจะต้องมีชีวิตอยู่อีกต่อไป โลกของเธอ...โลกที่ระพินคิดว่ามันอยู่กันคนละฟากกับเขา

ถ้าชีวิตยึดติดกับจิตวิญญาณ  แล้วความรักเล่า
จะยึดติดกับซากหัวใจที่ยับเยินแหลกราญ อย่างนั้นนะหรือ

             ระพินค่อยๆยืดแขนดันเธอออกจากพลังดูดดึงแห่งสัญชาติญาณ ด้วยแรงต้านทานแห่งสามัญสำนึกซึ่งเหลืออยู่น้อยเต็มทน
                 “ผมรักคุณ...อุมา รักมานานแล้ว และรักจนหมดหัวใจ รักอย่างที่ผู้ชายคนหนึ่งพึงรักผู้หญิงคนหนึ่ง แต่คุณกำลังพูดถึงสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ มันอยู่เหนือความจริงอุมา มันคือความปวดร้าวทั้งหมดของผม คุณกำลังตอกย้ำมัน...”
สองมือของเขาบีบเบาๆที่ต้นแขนของอุมา น้ำเสียงสั่นคลอ ดวงตาที่ร้าวลึกคู่นั้นของเขากำลังร่ำไห้

ครั้งหนึ่งพระเจ้าอาจจะเคยใส่หน้ากากซาตาน
ครั้งนี้มันถึงได้แอบอ้างเป็นพระเจ้า ปลดปล่อย

« ย้อนกลับ | หน้าถัดไป »


เกี่ยวกับผู้เขียน »

แชร์ไปที่ไหนดี แชร์ให้เพื่อนสิ แชร์ให้เพื่อนได้ แชร์ให้เพื่อนเลย

"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."