ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
นิยาย-เรื่องสั้น
ความรู้สึก อารมณ์ เวลา แสนยานุภาพแห่งการรอคอย
เรื่องสั้นขนาดยาว นันทวิสาร :: เขียน
อ่านหน้า » | คำนำ | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36
หน้า 5
อุมาที่รัก...
ตลอดเวลากว่าสามสิบปีที่เราได้ใช้ชีวิตร่วมกัน ไม่มีสักวันเลยที่ผมจะรู้สึกท้อแท้เหนื่อยหน่ายกับชีวิต นั่นเพราะผมมีคุณมีลูก ความจริงชีวิตคุณน่าจะดีกว่านี้ ผมซาบซึ้งมากที่คุณเลือกที่จะเป็นภรรยาของคนขับรถ แม้ในบางครั้งผมจะรู้สึกละอายใจตัวเอง ที่ไม่อาจให้ความสุขสบายกับคุณได้เท่าที่คุณควรจะได้รับ จากวันนั้นจนวันนี้ผมมุ่งมั่นทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างเพียงเพื่อคุณและลูก ซึ่งเป็นสิ่งที่มีค่ายิ่งสำหรับผม อุมาที่รัก ผมมีบางสิ่งบางอย่างที่ต้องทำเป็นสิ่งสุดท้ายในช่วงชีวิตที่เหลือ อภัยให้ผมด้วยที่ไม่อาจจะบอกคุณได้ ลูกของเราจะดูแลคุณเป็นอย่างดี ผมขอวิงวอนต่อคุณสำหรับวันเวลาที่ยังเหลืออยู่ของผม และหากชาติหน้ามีอยู่จริง ผมก็จะยังคงหวังที่จะได้รักคุณ และใช้ชีวิตร่วมกับคุณจนสุดปลายทางของชีวิต
ลาก่อนที่รัก
ระพิน
คำร่ำลา ความปวดร้าวของผู้จากไป
ความอาลัยของผู้อยู่ สายใยสุดท้ายแห่งความผูกพัน
พวกเขาทุกคนจะไม่ได้พบเจ้าของจดหมายฉบับนั้นอีก
นั่นเป็นสิ่งแรกที่นายแพทย์นพพรสามารถเข้าใจได้ทันทีที่อ่านจบ
หัวใจเสียวแปลบ... เพราะนั่นหมายถึงว่า... เมื่อคืนก่อนตอนส่งตัวบ่าวสาวเข้าหอ
จะเป็นครั้งสุดท้ายสำหรับเขาที่จะได้พบหน้าพ่อ น้ำตาที่แห้งเหือดไปแล้วของเขา
กลับคลอเอ่อล้นรินออกมาอีก
คำพูดสุดท้ายของพ่อกังวานก้องเข้ามาในห้วงของความคิดคำนึง
หมดห่วงเสียทีนะลูกพ่อ ชีวิตของลูกสมบูรณ์แล้ว
วันนี้จะเป็นอีกวันหนึ่งที่พ่อกับแม่มีความสุขที่สุด
ขอให้ชีวิตคู่ของลูกราบรื่นมั่นคง
พ่อหวังว่าความรักของลูกทั้งสองที่มีต่อกันในวันนี้
จะเป็นเปรียบเสมือนน้ำหล่อเลี้ยงชีวิตคู่ของลูกทั้งสองไปอีกตราบนานเท่านาน
บั้นปลายชีวิตของคนคนหนึ่งที่ตรากตรำทำงาน มากว่าค่อนชีวิตนั้น
จะต้องการอะไรมากไปกว่าการดูแลเอาใจใส่จากคนใกล้ชิด กำลังใจ... ความสุขสบาย
การพักผ่อนและการเป็นบุคคลที่มีค่าในสายตาของผู้คนรอบข้าง
เท่านั้นเองที่นายแพทย์นพพรพอจะรู้ว่าผู้ที่ชราภาพทั่วๆไปพึงปรารถนา
และพ่อของเขาก็สมควรเป็นอย่างยิ่งที่จะได้รับสิ่งเหล่านั้น
แต่...พ่อของเขากลับวิงวอนขอ... โอ้พระเจ้า...
ที่พ่อทนลำบากตรากตรำและมีชีวิตอยู่ เพื่อรอคอยวันนี้นะหรือ...
นิยามชีวิตไม่เคยลงตัว ไม่ว่าจะใช้ทฤษฎีใด
ภาพของชายสูงอายุผมออกสีดอกเลา ท่าทางทะมัดทะแมง หิ้วกระเป๋าก้าวลงมาจากบันได ตรงไปยังประตูบ้าน ผลักบานประตูแล้วเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองสิ่งที่อยู่เบื้องหลังเลยอย่างนั้นนะหรือ พ่อของเขาทำได้อย่างไร ความรู้สึกของเขาตอนนั้นเป็นอย่างไรกันแน่ นายแพทย์นพพรคิดเท่าไรก็คิดไม่ออก บางทีก่อนที่พ่อของเขาจะก้าวพ้นประตูออกไป เขาอาจจะหยุดมองไปรอบๆบ้านอย่างอาลัยอาวรณ์ ก่อนที่จะค่อยๆก้าวเดินออกไปจนถึงประตูรั้ว เขาอาจจะหยุดยืนอีกครั้งมองไปที่ประตูบ้านสีเขียวแก่ มองไปที่ระเบียงห้องนอน มองขึ้นไปบนหลังคากระเบื้องสีแดง มองดูต้นเฟื่องฟ้าในกระถางข้างรั้วที่เขาเป็นคนปลูกไว้ หญ้าเขียวขจีกลางสวนหย่อมเล็กๆตรงทางเข้า สิ่งเหล่านี้ไม่ได้ทำให้เขาลังเลที่จะจากไปบ้างเลยอย่างนั้นหรือ... บ้านที่ต้องใช้เวลาผ่อนนานนับสิบปี ผู้หญิงที่รักและเทิดทูน และใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันมานานถึงสามสิบกว่าปี กับลูกชายเพียงคนเดียว...โอ้พระเจ้าไม่มีอะไรที่มีค่าพอที่จะเหนี่ยวรั้งเขาไว้ได้เลยหรือ
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."