ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>

นิยาย-เรื่องสั้น

ความรู้สึก อารมณ์ เวลา แสนยานุภาพแห่งการรอคอย

เรื่องสั้นขนาดยาว นันทวิสาร :: เขียน

อ่านหน้า » | คำนำ | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36

หน้า 2

บางครั้งชีวิตเป็นเหมือนเส้นตรงที่ไม่สลับซับซ้อนคดโค้ง
แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าข้างหน้านั้น จะไม่มีทางแยก

         พ่อยังคงเป็นพนักงานขับรถประจำตำแหน่ง ให้กับเจ้านายชาวต่างชาติต่อไปจนปลดเกษียณอายุงาน พร้อมเงินสะสมกับเงินสมทบอีกส่วนหนึ่ง นั่นเพียงไม่กี่วันก่อนกำหนดวันแต่งงานของนายแพทย์นพพรกับสุนิภา ทุกอย่างดูเหมือนพ่อของเขาจะเป็นผู้กำหนดไว้แล้วทั้งสิ้น โดยที่เขากับแม่มิได้เฉลียวใจเลยแม้แต่น้อย

พระเจ้าสร้างโลกมาแบบนี้
นอกจากจะร้องเพลงสรรเสริญพระองค์
ยกยอพระองค์ ขอบคุณพระองค์แล้ว
มีใครบ้างเล่าที่หาญกล้างัดข้อกับพระองค์

          เช้าตรู่วันนั้น วันแห่งการรอคอยของผู้เป็นพ่อ โศกนาฏกรรมเศร้าค่อยๆแย้มเปิดม่าน ...บนโซฟารับแขกชั้นล่าง
ในห้องนั่งเล่น มีเพียงผู้เป็นแม่ของนายแพทย์นพพรเท่านั้นที่นั่งก้มหน้าอยู่ตรงมุมหนึ่งเงียบๆ ในมือที่วางซ้อนกันอยู่บนตักของเธอถือแผ่นกระดาษที่เปียกเปื้อนไปด้วยรอยน้ำตา ดวงตาของเธอจับจ้องอยู่ที่ตัวอักษรทุกตัวซ้ำแล้วซ้ำอีก น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าที่เธอปล่อยให้มันไหลหลั่งทะลักใจออกมา โดยปราศจากเสียงสะอื้นคร่ำครวญใดๆ

ถ้าดวงตาเป็นหน้าต่างของดวงใจ น้ำตาก็เป็นบันไดพาดปีน

          นายแพทย์นพพรมองภาพนั้นแล้วเสียวแปลบ เหมือนหัวใจกำลังจะหยุดเต้น เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นน้ำตาและความทุกขเวทนาของผู้เป็นแม่เช่นนี้ เขาทรุดลงนั่งที่ข้างตักแม่ วินาทีนั้นเองที่ความเจ็บร้าวรันทดของแม่ ได้แผ่ซ่านกระจายเข้าสู่สามัญสำนึกของเขา ในลำคอแข็งเหมือนถูกกดตีบตัน เขาสามารถสัมผัสและรู้สึกได้ เช่นเดียวเท่าๆกับที่แม่ของเขากำลังเผชิญอยู่
                  “นี่มันเกิดอะไรขึ้น...ครับแม่”
เท่านั้นเองที่ทะลายทำนบน้ำตาของลูกชายให้พังครืนลงมา เขาซบหน้าลงบนตักที่ชื้นน้ำตาของแม่
           “พ่อเขาไปแล้ว...พ่อจากเราไปแล้ว...”
           น้ำเสียงที่แผ่วเบาของผู้เป็นแม่ราวเสียงกระซิบ แต่กลับก้องกังวานอยู่ในโสตประสาทของเขา ร่างของเขาเหมือนลอยร่วงลงมาจากที่สูง แม่หยิบซองจดหมายที่ซ้อนอยู่ด้านหลังกระดาษแผ่นนั้นให้ลูกชายของเธอ ด้วยมือที่สั่นเทาหนาวน้ำตา นายแพทย์นพพรรู้สึกเหมือนห้วงหายใจขาดเป็นระยะๆ

ในวังวนชีวิตที่เวิ้งว้างว่างเปล่า
มนุษย์ดิ้นรนตะเกียกตะกายไขว่คว้า เพื่ออะไร

« ย้อนกลับ | หน้าถัดไป »


เกี่ยวกับผู้เขียน »

แชร์ไปที่ไหนดี แชร์ให้เพื่อนสิ แชร์ให้เพื่อนได้ แชร์ให้เพื่อนเลย

"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."