ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
นิยาย-เรื่องสั้น
ความรู้สึก อารมณ์ เวลา แสนยานุภาพแห่งการรอคอย
เรื่องสั้นขนาดยาว นันทวิสาร :: เขียน
อ่านหน้า » | คำนำ | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36
หน้า 2
บางครั้งชีวิตเป็นเหมือนเส้นตรงที่ไม่สลับซับซ้อนคดโค้ง
แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าข้างหน้านั้น จะไม่มีทางแยก
พ่อยังคงเป็นพนักงานขับรถประจำตำแหน่ง ให้กับเจ้านายชาวต่างชาติต่อไปจนปลดเกษียณอายุงาน พร้อมเงินสะสมกับเงินสมทบอีกส่วนหนึ่ง นั่นเพียงไม่กี่วันก่อนกำหนดวันแต่งงานของนายแพทย์นพพรกับสุนิภา ทุกอย่างดูเหมือนพ่อของเขาจะเป็นผู้กำหนดไว้แล้วทั้งสิ้น โดยที่เขากับแม่มิได้เฉลียวใจเลยแม้แต่น้อย
พระเจ้าสร้างโลกมาแบบนี้
นอกจากจะร้องเพลงสรรเสริญพระองค์
ยกยอพระองค์ ขอบคุณพระองค์แล้ว
มีใครบ้างเล่าที่หาญกล้างัดข้อกับพระองค์
เช้าตรู่วันนั้น
วันแห่งการรอคอยของผู้เป็นพ่อ โศกนาฏกรรมเศร้าค่อยๆแย้มเปิดม่าน
...บนโซฟารับแขกชั้นล่าง
ในห้องนั่งเล่น
มีเพียงผู้เป็นแม่ของนายแพทย์นพพรเท่านั้นที่นั่งก้มหน้าอยู่ตรงมุมหนึ่งเงียบๆ
ในมือที่วางซ้อนกันอยู่บนตักของเธอถือแผ่นกระดาษที่เปียกเปื้อนไปด้วยรอยน้ำตา
ดวงตาของเธอจับจ้องอยู่ที่ตัวอักษรทุกตัวซ้ำแล้วซ้ำอีก
น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าที่เธอปล่อยให้มันไหลหลั่งทะลักใจออกมา
โดยปราศจากเสียงสะอื้นคร่ำครวญใดๆ
ถ้าดวงตาเป็นหน้าต่างของดวงใจ น้ำตาก็เป็นบันไดพาดปีน
นายแพทย์นพพรมองภาพนั้นแล้วเสียวแปลบ เหมือนหัวใจกำลังจะหยุดเต้น
เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นน้ำตาและความทุกขเวทนาของผู้เป็นแม่เช่นนี้
เขาทรุดลงนั่งที่ข้างตักแม่ วินาทีนั้นเองที่ความเจ็บร้าวรันทดของแม่
ได้แผ่ซ่านกระจายเข้าสู่สามัญสำนึกของเขา ในลำคอแข็งเหมือนถูกกดตีบตัน
เขาสามารถสัมผัสและรู้สึกได้ เช่นเดียวเท่าๆกับที่แม่ของเขากำลังเผชิญอยู่
นี่มันเกิดอะไรขึ้น...ครับแม่
เท่านั้นเองที่ทะลายทำนบน้ำตาของลูกชายให้พังครืนลงมา
เขาซบหน้าลงบนตักที่ชื้นน้ำตาของแม่
พ่อเขาไปแล้ว...พ่อจากเราไปแล้ว...
น้ำเสียงที่แผ่วเบาของผู้เป็นแม่ราวเสียงกระซิบ
แต่กลับก้องกังวานอยู่ในโสตประสาทของเขา ร่างของเขาเหมือนลอยร่วงลงมาจากที่สูง
แม่หยิบซองจดหมายที่ซ้อนอยู่ด้านหลังกระดาษแผ่นนั้นให้ลูกชายของเธอ
ด้วยมือที่สั่นเทาหนาวน้ำตา นายแพทย์นพพรรู้สึกเหมือนห้วงหายใจขาดเป็นระยะๆ
ในวังวนชีวิตที่เวิ้งว้างว่างเปล่า
มนุษย์ดิ้นรนตะเกียกตะกายไขว่คว้า เพื่ออะไร
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."