ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>

นิยาย-เรื่องสั้น

ความรู้สึก อารมณ์ เวลา แสนยานุภาพแห่งการรอคอย

เรื่องสั้นขนาดยาว นันทวิสาร :: เขียน

อ่านหน้า » | คำนำ | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36

หน้า 21

การรอคอยไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว  ไม่ว่าจะนานสักแค่ไหน
ก็ทำให้ทรมานใจได้ทุกครั้ง แม้จะสักแค่เพียงอึดใจเดียว

              เช้าวันนั้น เขาและเธอพบกันตามที่นัดหมาย ระพินไปถึงก่อนและหลบอยู่ตรงมุมหนึ่ง เมื่อเห็นอุมาเดินลงมาจากรถจึงเข้าไปหา และพยายามที่จะอยู่ห่างๆเธอ วินาทีนั้นชายหนุ่มหวาดกลัวสารพัด กลัวคนที่รู้จักเห็น กลัวเธอจะถูกนินทา กลัวเธอจะรังเกียจ กลัวความรู้สึกต่ำต้อยของตนเอง กลัวจนแม้กระทั่งเงาของตัวเอง อนิจจา...ระพิน

ความยุติธรรม บรรณาการขนมปังชิ้นหนึ่งให้เศรษฐี
แล้วโยนขนมปังอีกชิ้นหนึ่งให้ยาจกหิวโซ

               สีหน้าและท่าทางของอุมายังไม่ดีไปกว่าวันก่อนเท่าไรนัก เซื่องซึม...เหมอลอย วันวาน...ยังผลาญใจ แต่เธอมีสติสัมปชัญญะครบถ้วน ครบถ้วนจริงๆ และดูเหมือนว่าจะมากกว่าระพินเสียด้วยซ้ำไป
               ที่นั่น... ระพินเดินตามหลังอุมาอยู่ห่างๆ จมูกได้กลิ่นหอมที่โชยมาจากตัวเธอ เขาแอบสูดเข้าไปจนสุดขั้วหัวใจ อุมาเดินทอดน่องช้าๆเหมือนใช้ความคิด แต่ระพินกลับเดินช้ากว่า หลายครั้งที่หญิงสาวต้องหยุดเดินเพื่อรอเขา

ความรักศักดิ์สิทธิ์สวยงาม ถ้าปราศจากกฎเกณฑ์

           “อุมาคิดว่ามาที่นี่คนเดียวเสียอีก คุณลำบากใจมากนักหรือคะที่จะเดินกับอุมา อุมาอยากมีใครสักคนอยู่ใกล้ๆ เพื่อที่อย่างน้อยจะได้ไม่ต้องรู้สึกโดดเดี่ยวลำพังคนเดียว”
             ระพินไม่ยอมห่างเธออีกแล้วแม้แต่ก้าวเดียว จมูกของเขายังคงได้กลิ่นหอมจากตัวเธออยู่ตลอดเวลา จนเขาคิดกลัวว่ามันจะจืดจางไปเพราะเขาเป็นต้นเหตุ ทั้งสองเดินไปได้สักพักก็หยุดนั่งที่ริมขอบสนามหญ้าข้างสระน้ำใหญ่ ทั้งเขาและเธอต่างนิ่งเงียบ ระพินไม่รู้จะเริ่มต้นจากตรงไหนดี ได้แต่ปล่อยให้เวลาผ่านไป ผ่านไป และดูเหมือนว่ามันจะผ่านไปอย่างรวดเร็วเสียจนเขารู้สึกเสียดาย
                 ทุกครั้งที่มองไปที่หอนาฬิกาเบื้องหน้า เวลาผ่านไป ผ่านไป... เขากับเธอนั่งกอดเข่าอยู่ไม่ห่างกันนัก หลายครั้งที่ระพินแอบมองเธอ เป็นครั้งแรกที่เขาได้มีโอกาสมองเธอในระยะประชิดเช่นนี้ สายตาของอุมามองเหม่อไร้จุดหมาย ระพินไม่อาจรู้ได้เลยว่าเธอจับจ้องไปที่ใด

ดวงตาแม้ไม่บอดมืด แต่บางครั้งกลับมองไม่เห็นอะไรเลย

               “ระพิน มีคนรักแล้วหรือยังคะ”
อุมาถามขึ้น เธอไม่ได้มองหน้าชายหนุ่มด้วยซ้ำไป
          “อย่าเรียกว่าคนรักเลยครับ”
         “หมายความว่าอย่างไรคะ มีหรือไม่มีกันแน่”
เขาจะตอบเธอได้อย่างไร พระเจ้าเท่านั้นที่รู้

« ย้อนกลับ | หน้าถัดไป »


เกี่ยวกับผู้เขียน »

แชร์ไปที่ไหนดี แชร์ให้เพื่อนสิ แชร์ให้เพื่อนได้ แชร์ให้เพื่อนเลย

"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."