ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
นิยาย-เรื่องสั้น
ความรู้สึก อารมณ์ เวลา แสนยานุภาพแห่งการรอคอย
เรื่องสั้นขนาดยาว นันทวิสาร :: เขียน
อ่านหน้า » | คำนำ | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36
หน้า 22
เมื่อดวงใจมีรักจึงได้รู้ว่า ชีวิตมีบางสิ่งบางอย่างที่ขาดหาย
บางสิ่งบางอย่าที่รอให้เติมเต็ม
อย่าสนใจเลยครับ แล้วคุณล่ะอุมา...
เขาเลี่ยงไป แต่ฉุกคิดได้ว่าไม่ควรย้อนถามไปอย่างนั้น
เขาไม่แน่ใจว่าจะยอมรับสภาพตัวเองได้แค่ไหน
มีแล้วค่ะ เรารักกันตั้งแต่เรียนอยู่ชั้นมัธยมปลาย
เหมือนวิญญาณกำลังจะลอยออกจากร่าง เหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางใจ ระพินเหมือนจะขาดใจ
ที่ทรวงอกเหมือนถูกกดทับด้วยของหนัก หายใจเข้าออกขัดข้องไปหมด
รักตัวเองเป็นอีกรูปแบบหนึ่งของความรัก
แม้จะไม่สง่างามนัก แต่ก็ชอบธรรม
...เขาเพิ่งแต่งงานไปเมื่อสองอาทิตย์ก่อนนี้เอง...
น้ำเสียงนิ่งๆของเธอ ได้ทะลายภูเขาที่ทับอยู่บนอกของระพิน
ให้อันตรธานหายไปราวปาฏิหารย์ วิญญาณยังคงอยู่กับร่างเดิม
เขาพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก จากการที่ได้พูดคุยกันในวันนั้น
ทำให้เขาได้รู้ว่า แท้ที่จริงแล้วหญิงสาวกำลังอกหักหัวใจของเธอกำลังแตกสลาย
ระพินไม่แน่ใจว่าวันนั้นเขาเวทนาสงสารเธอหรืออะไรกันแน่
เขาเหมือนได้เห็นแสงสว่างรำไรริบรี่อยู่ที่ปลายอุโมงค์
ทั้งที่อาจจะเป็นแค่เพียงแสงหิ่งห้อย แต่ที่ลึกลงไปในใจนั้น...แอบหวัง
ความรักขาวสะอาดบริสุทธิ์ แต่เพราะมีรากเหง้ามาจากหัวใจ
จะด่างจะดำไปบาง จะเป็นไร
เขาและเธออยู่ที่นั่นจนเย็นเพราะอุมายังไม่อยากที่จะกลับ ระพินสังเกตเห็นว่าการที่เธอได้พูดคุยเล่าระบายออกมานั้นทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น ดวงหน้าของเธอเริ่มมีรอยยิ้มปรากฏ น้ำเสียงของเธอเริ่มสดใสชัดเจน วันนั้นระพินและอุมากลับกันจนมืด ในระหว่างทางที่นั่งอยู่บนรถสามล้อเครื่อง สายฝนก็ได้โปรยปรายลงมา ทั้งเขาและเธอขยับเข้าไปนั่งอยู่ตรงกลางเบาะจนตัวแทบจะเบียดกัน ระพินต้องเอามือกอดอกไว้เพื่อมิให้ถูกต้องตัวหญิงสาว แต่เท้าของเขาที่สัมผัสกับเท้าของอุมาโดยบังเอิญนั่นต่างหาก ที่ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกหวั่นไหววาบหวิวจนตัวเบาเหมือนจะลอยได้ หัวใจกระเจิงไปแสนไกล ความรู้สึกทั้งหมดได้เลื่อนไหลมารวมอยู่ที่ปลายเท้าข้างนั้นจนหมดสิ้น เธอจะรู้สึกอย่างไร... จะเหมือนความรู้สึกของเขาหรือเปล่า ... ระพินแอบชำเลืองมอง แต่...เปล่าเลย ดูเหมือนเธอจะเป็นกังวลกับละอองฝนที่สาดเข้ามามากกว่า เธอไม่ได้คิดอะไรเลย...ระพิน
ลองค้นดูเถิดในหัวใจรกรัก
แต่ต้องระวังสักนิดอาจจะมีอสรพิษซ่อนอยู่ในนั้นด้วยก็ได้
เขาเริ่มรู้สึกละอายใจ และค่อยๆเลื่อนเท้าถอยออกมาอย่างช้าๆไม่ให้เธอผิดสังเกต แล้วขยับตัวเพื่อให้เธอกระเถิบถอยเข้ามาหลบฝน ระพินเปียกชุ่มไปครึ่งตัว เขาไม่เคยลืมสายฝนที่เย็นฉ่ำชื้นชื่นใจและสัมผัสแรกของเขาในวันนั้นเลย
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."