ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
นิยาย-เรื่องสั้น
ความรู้สึก อารมณ์ เวลา แสนยานุภาพแห่งการรอคอย
เรื่องสั้นขนาดยาว นันทวิสาร :: เขียน
อ่านหน้า » | คำนำ | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36
หน้า 25
ได้โปรดเถิดอุมา ระงับอารมณ์เพียงชั่ววูบของคุณลงเสีย แล้วคิดใคร่ครวญดูใหม่บนบรรทัดฐานของความเป็นจริง อย่าหลอกตัวเองกันอีกเลย เราหนีไปไม่พ้นหรอก ตราบใดที่ทั้งคุณและผมยังคงอยู่ในสังคมแห่งนี้ สักวันมันจะต้องวกกลับมาหาเราจนได้ เชื่อผมเถอะ อุมา...
น้ำมักจะไหลลงสู่ที่ต่ำเสมอ น้ำตาก็เหมือนกัน
ระพินปาดน้ำตาที่ไหลเป็นทางข้างแก้มของอุมาด้วยสองมือที่สั่นระริก
ซ้ำแล้วซ้ำเล่า... แต่มันก็ยังคงรินไหลออกมา...กรีดใจ
เขาได้เฆี่ยนตีหัวใจตนเองเสียจนแตกยับ ด้วยสายแส้น้ำตาของเธอ...
ซ้ำแล้วซ้ำอีก...
ให้เราได้เจ็บช้ำกล้ำกลืนเสียแต่วันนี้ เพื่อที่จะได้ลืมมันในวันข้างหน้า
ดีกว่าที่จะต้องทนอยู่กับมันไปจนชั่วชีวิต ผมรักคุณ...อุมา
ผมไม่ได้พูด...แต่หัวใจของผมบอกคุณ...อุมา
ในที่สุดความเป็นไปไม่ได้ก็ชนะ ชัยชนะที่แลกมาด้วยความจริง
ความจริงที่สุดแสนจะปวดร้าว
หัวใจเป็นแค่ก้อนเนื้อเล็กๆ หรือมีเหล็กไหลผสมอยู่
จึงทานทนได้ถึงเพียงนี้
ระพินไม่ได้ไปทำงานอีกเลยตั้งแต่วันนั้น เขาไม่สนใจอีกแล้วว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาไม่อาจสู้หน้าเธอ ไม่อาจที่จะเป็นตัวถ่วง ในการตัดสินใจของเธอ เขาไม่อาจเห็นแก่ตัวโดยใช้อารมณ์ของเธอเป็นเกาะกำบัง เขาละอายต่อพระเจ้า...เบื้องบนระพิน ได้เรียนรู้อีกครั้งถึงความหมายของคำว่ารักและการเสียสละเพื่อคนที่รัก ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นบ่อเกิดแห่งความทุกข์ทั้งมวล ที่เขาจะต้องเผชิญและอยู่กับมันไปอีกนาน
แค่ยอมที่จะตรอมตรม ยอมที่จะสูญเสีย ยอมที่จะมีชีวิตอยู่
แค่นั้นเอง...ให้ ไม่มีอะไรยิ่งใหญ่ไปกว่านั้นอีกแล้ว
ถ้าเพื่อคนผู้เป็นที่รัก
อาจเป็นพระประสงค์ของพระเจ้า ที่ปรารถนาให้ผู้ชายเช่นระพินต้องขมขื่นทุกทรมาน
เพื่อที่จะได้รู้รสชาดและหลาบจำ โอ้...พระเจ้า
ได้โปรดประทานพละกำลังให้กับเขาด้วยเถิด ระพินกำลังจะหมดแรง
เขาเหมือนใกล้ตาย...พระเจ้าระพินรู้สึกเหมือน ลอยคว้างอยู่ในความมืดมน
มองไม่เห็นอะไรเลย เขากำลังจะตรอมใจตายไปจริงๆอย่างนั้นหรือ และทันใดนั้นเอง
เสียงเคาะประตู...ระพินได้ยินเสียงเคาะประตู
จากภวังค์อันโหดร้ายทารุณระพินรวบรวมกำลังไปที่ประตูและผลักมันออกไป
เขาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เขายังคงค้างอยู่ในภวังค์นั้นอยู่อีกหรือ
เพราะเบื้องหน้านั้นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังยืนคลอน้ำตาอยู่ อุมา..อุมานั่นเอง
พรุ่งนี้ อุมาจะต้องไปแล้ว อุมาอยากพบคุณเป็นครั้งสุดท้าย
ให้อุมาเข้าไปได้ไหมคะ...
ระพินไม่ได้ฝัน เขาพ้นจากภวังค์นั้นออกมาแล้ว
ที่เห็นอยู่เบื้องหน้านั้นล้วนเป็นภาพแห่งความจริง ขอบคุณพระเจ้า...
อุมาโผเข้ามาร้องไห้คร่ำครวญปานว่าจะขาดใจ ระพินกอดเธอไว้แน่น
เขาไม่ได้นึกถึงอะไรอีกแล้วนอกจากความปรารถนา...
ปรารถนาของเขาคนเดียว...คนเดียวเท่านั้น...
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."