ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
นิยาย-เรื่องสั้น
ความรู้สึก อารมณ์ เวลา แสนยานุภาพแห่งการรอคอย
เรื่องสั้นขนาดยาว นันทวิสาร :: เขียน
อ่านหน้า » | คำนำ | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36
หน้า 12
เช้าตรู่วันนั้นที่ปากทางเข้าไร่ ปรากฎร่างของชายสูงอายุในชุดซาฟารีสีน้ำเงินเข้ม ก้าวลงมาจากรถโดยสารประจำทางพร้อมกระเป๋าเดินทาง เขาไม่ได้เดินผ่านซุ้มประตูเข้ามาในทันที รถโดยสารคันนั้นค่อยๆเคลื่อนออกไป แต่เขายังคงยืนอยู่ตรงนั้น สายตาจ้องมองไปที่รั้วลวดหนาม ซึ่งเรียงรายไปด้วยผืนผ้าเช็ดหน้าหลากสี ผูกปมห้อยเป็นทิวแถวอยู่ที่ลวดหนามเส้นบนสุดข้างซุ้มประตูทั้งสองฝั่ง ตั้งแต่มุมรั้วด้านหนึ่งห่างกันเป็นช่วงๆ ตลอดแนวจรดเสาซุ้มประตู และข้ามไปอีกด้านหนึ่งเพียงช่วงสั้นๆไม่กี่ผืน สายลมที่พัดกรรโชกมาในยามนั้น ชายผ้าพลิ้วสะบัดไหว คล้ายทักทายต้อนรับผู้มาเยือน เขาก้มมองไปตามพื้นทางเดินเบื้องหน้า ซึ่งเกลื่อนกลาดไปด้วยดอกหางนกยูงสีส้มแสดที่ร่วงลงมา กิ่งใบแผ่กว้างเป็นร่มเงาตลอดทั้งสองฝั่ง และที่สุดทางสายดอกหางนกยูงนั้น ภายในรั้วเฟื่องฟ้าหลากสีโดดเด่น กระท่อมไม้ชั้นเดียวยกพื้นหลังนั้น ประตูแง้มเปิดกว้างเหมือนรอคอยใครบางคน
ความรักล่ามหัวใจไว้กับความผูกพัน กักขัง รอคอย ให้เวลาดูแล
ภาพในเช้าวันนั้นยังคงติดตาตรึงใจของบุญทอง ซึ่งยืนมองออกมาจากท้ายไร่ข้าวโพด
ที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก เขาผู้นั้นเดินผ่านซุ้มประตูเข้ามา
จนบุญทองเริ่มสะกิดใจ เมื่อเขา...
ชายผู้นั้นได้เอื้อมมือไปแก้ปมผ้าเช็ดหน้าเหล่านั้น และเก็บเอาลงมาจนหมดสิ้น
ใช่แน่แล้ว...
บุญทองพึมพำกับตัวเองลิงโลดดีใจ
วิ่งไปที่กระท่อมน้อยในหมู่มวลพุ่มเฟื่องฟ้าหลังนั้น
อาเพ็ญ อาเพ็ญ เขามาแล้ว เขามาแล้ว
บุญทองวิ่งไปตะโกนไป
บุคคลที่อาหญิงของเขารอคอยมานานแสนนาน บัดนี้ได้มาถึงแล้ว ...เขามาแล้ว
ดวงอาทิตย์เริ่มจะโผล่พ้นทิวเขาทางฝั่งตะวันออก สาดส่องแสงรองเรือง
ที่ระเบียงหน้ากระท่อมปรากฎร่างของสตรีสูงวัยผู้หนึ่ง
ยืนเกาะราวระเบียงเพ่งมองไปเหนือรั้วพุ่มเฟื่องฟ้า ไกลออกไปที่ประตูทางเข้า
ก่อนจะถลารีบลงมาหยุดยืนอยู่ตรงที่หน้ารั้วทางเข้าสู่อุทยานของเธอ
และเพ่งพินิจมองดูอีกครั้ง... และอีกครั้งฝ่ามือทั้งสองของเธอยกขึ้นปิดแนบหน้า
แล้วค่อยๆเลื่อนต่ำลงมาช้าๆ ที่มองเห็นเป็นเพียงภาพฝันที่คุ้นเคย...
มโนภาพในความคิดคำนึง หรือความจริงกันแน่...
ความจริงบางครั้งเหมือนฝัน ทั้งที่อยู่กันคนละโลก
เธอก้าวไปข้างหน้าและไม่ไกลนัก เขาผู้นั้นกำลังเดินใกล้เข้ามา
ใกล้เข้ามาพร้อมกับหอบผ้าเช็ดหน้าในอ้อมแขนข้างหนึ่ง ยิ่งใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา
เสมือนมีพลังดูดดึงทั้งเขาและเธอให้ก้าวเร็วขึ้น เร็วขึ้นทุกที
และทุกก้าวย่างบนผืนพรมดอกหางนกยูง เธอมองไม่เห็นสิ่งใดอีกแล้วนอกจากเขา
เขาผู้ที่มาหยุดยืนอยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อม... แค่เอื้อมเท่านั้น
ไม่ต้องรออีกแล้ว
เพ็ญ
นั่นเป็นประโยคแรกที่เขากล่าว
ประโยคที่ได้ปลดปล่อยเธอให้พ้นจากโซ่ตรวนแห่งกาลเวลา
คำพูดที่ทำให้การรอคอยของเธอเหลือเพียงแค่อึดใจเดียว
ก่อนที่มันจะถูกทลายลงด้วยแสนยานุภาพที่ไร้ตัวตน
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."