ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
นิยาย-เรื่องสั้น
ความรู้สึก อารมณ์ เวลา แสนยานุภาพแห่งการรอคอย
เรื่องสั้นขนาดยาว นันทวิสาร :: เขียน
อ่านหน้า » | คำนำ | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36
หน้า 19
เลิกเสียเถอะค่ะ
อย่ามอมเมาตัวเองอีกเลย อนาคตยังอีกไกล มีอะไรที่อุมาพอจะช่วยได้บ้างมั้ยคะ
บางทีถ้าคุณได้พูดได้ระบายเสียบ้าง จะทำให้สบายใจขึ้นนะคะ
อุมายินดีรับฟังค่ะ...
ระพินหวั่นไหวสะท้าน ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเธอ
หัวใจของระพินมันอยากจะร้องทุกข์...แต่จะกับใครกันเล่า
ขอบคุณ สำหรับความห่วงใยของคุณ ไม่ต้องกังวลหรอกผมไม่ทำให้เสียงาน
อีกอย่างผมมันก็แค่คนขับรถ ไม่มีค่าอะไรที่คุณจะมาสนใจใยดี
เพราะจิตวิญญาณไม่ยอมคุกเข่า หัวใจจึงถูกเชือดเฉือน
คนขับรถไม่ใช่คนหรืออย่างไรคะ เราต่างทำงานทำหน้าที่ของเรา เราเท่ากันค่ะ
เธอพูดโดยไม่ได้หยุดคิดด้วยซ้ำไป คำพูดประโยดนั้นของอุมา
ดั่งน้ำทิพย์ชะโลมรดลงกลางทะเลทรายอันแห้งแล้งอับเฉาในใจของระพิน
ให้ฉ่ำชื่นขึ้นมาอีกครั้ง มันทำให้เขากล้า...
กล้าที่จะมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ
แขนต่างหากที่สั้นเกินไป ดวงดาวไม่ได้ไกลเกินเอื้อมคว้า
คุณคิดอย่างนั้นจริงๆหรือ
ดวงตาของระพินคาดคั้น ดวงใจของเขาอ้อนวอน...รอคำตอบ
ทำไมคะ
อุมาพูดผิดตรงไหน คุณต้องรู้จักให้เกียรติตัวเองบ้าง
คุณมีค่าเสมออย่างน้อยก็สำหรับตัวเอง ถ้าคุณเพียงแต่ทำตัวของคุณให้มีค่า
หยุดกดขี่ตัวเองเถอะค่ะ
คำพูดในวันนั้นของอุมา ระพินจำได้ทุกประโยค
ทำให้เขามีกำลังใจที่จะสู้...สู้กับอะไรก็ได้... สู้กับสิ่งที่ไม่มีตัวตน...
สู้กับจิตใต้สำนึกของตัวเอง... สู้กับมหิทรานุภาพแห่งความเป็นไปไม่ได้
ชัยชนะ แม้จะต้องแลกมาด้วยชีวิต
ก็ยังดีกว่าที่จะต้องมีชีวิตอยู่อย่างผู้แพ้
สูญเสีย เจ็บปวด ชั่วชีวิต
ระพินเลิกมอมเมาตัวเอง ตั้งหน้าตั้งตาทำงาน ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับอุมาเริ่มดีขึ้น ระพินเริ่ม ไม่รู้สึกประหม่าที่จะพูดคุยทักทายกับเธอ และเริ่มเรียนรู้ที่จะปวดร้าวอย่างเป็นสุข การที่ได้พบได้พูดคุย ได้อยู่ใกล้ๆคนที่รัก มันก็น่าจะเพียงพอแล้วมิใช่หรือสำหรับคนยากไร้เช่นเขา...
หากความรักเป็นความผิด การดิ้นรนเพื่อให้มีชีวิตรอดอยู่นั้น
สมควรได้รับการประนาม
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."