ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>

นิยาย-เรื่องสั้น

ความรู้สึก อารมณ์ เวลา แสนยานุภาพแห่งการรอคอย

เรื่องสั้นขนาดยาว นันทวิสาร :: เขียน

อ่านหน้า » | คำนำ | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36

หน้า 6

ชีวิตไม่เคยถูกกำหนดไว้ในแผนผัง
ไม่เคยมีใครเคยพบลายแทงกับดักชีวิต

                นายแพทย์นพพรมืดมนหนทาง อะไรก็ตามที่ทำให้พ่อของเขาตัดสินใจจากไป สิ่งนั้นมันต้องใหญ่หลวงนัก และเหตุผลของผู้เป็นพ่อคงยิ่งใหญ่อยู่เหนือเหตุผลทั้งปวง หรือที่แล้วมาพวกเขาทุกคนมองผู้เป็นพ่อผิดไป

เวลาเท่านั้นที่อาจจะตอบได้หมดทุกคำถาม
แต่ชีวิตจะรอคอยได้นานสักแค่ไหน

“ชีวิตเปลือยเปล่า ไม่มีอะไรเป็นแก่นสาร ถ้าเราปรารถนาเพียงแค่ให้ได้หายใจอยู่รอดไปวันๆ”
            ครั้งหนึ่งพ่อเคยกล่าวเปรยๆกับนายแพทย์นพพร ขณะที่พวกเขาช่วยกันรดน้ำพรวนดินต้นไม้หน้าบ้านสัก 5-6 ปีก่อน
พ่อมีปรัชญาในการดำเนินชีวิตมากมาย ตลอดเวลานายแพทย์นพพรจะเฝ้ามองดูพ่อด้วยความชื่นชมศรัทธา ด้วยความเคารพ...พ่อผู้เปรียบเสมือนเบ้าที่หล่อหลอมเขาขึ้นมา พ่อซึ่งแม้จะเป็นคนพูดน้อย แต่ก็ไม่ใช่คนเคร่งขรึม ใบหน้าของเขาดูเหมือนจะฉาบรอยยิ้มไว้ตรงมุมปากข้างหนึ่งอยู่ตลอดเวลา นั่นเองที่ทำให้นายแพทย์นพพรนึกถึงประโยคหนึ่งที่พ่อของเขาเคยพูดเอาไว้
                “เวลาที่คนเรายิ้มหรือหัวเราะ ไม่ใช่ว่าจะดีใจหรือสุขใจเสมอไป บางคนยิ้มชื่นบางคนหัวเราะร่า เพียงเพื่อจะปกปิดบางสิ่งบางอย่างที่ล้มเหลวปวดร้าว ทุกข์ทนในใจ และเช่นกันมีหลายคนที่ร้องไห้เสียน้ำตา ให้กับความสุขสมหวัง นั่นเพราะพวกคนเหล่านั้นไม่มีความกล้าพอที่จะแสดงความตื่นเต้นดีใจออกมา อาจจะเป็นเพราะพวกเขาไม่คุ้นเคยกับมัน”

หลอกผู้อื่นได้ หลอกตัวเองได้ หลอกพระเจ้าได้

            เมื่อนายแพทย์นพพรยังเด็กและโตพอที่จะจำความได้ เขาจำได้ว่า...พ่อของเขาชอบกินหัวปลามาก โดยเฉพาะหัวปลาทู พ่อบอกว่ามันเป็นของดี พ่อไม่เคยแยแสเนื้อปลาพ่อไม่ชอบ นายแพทย์นพพรเคยแอบเคี้ยวหัวปลาเล่นเหมือนกันตอนที่พ่อเผลอ เพียงครั้งเดียวเท่านั้นครั้งเดียวจริงๆ และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเขาไม่เคยแตะต้องมันอีกเลย นายแพทย์นพพรอดที่จะแปลกใจไม่ได้เลยว่าทำไมพ่อของเขาจึงได้โปรดปรานติดอกติดใจในรสชาดของมัน จนแทบจะเป็นของหวงเสียด้วยซ้ำไป จนเมื่อไม่นานมานี้เอง ความลับของพ่อก็ถูกเปิดเผยโดยแม่ เมื่อวันหนึ่งนายแพทย์นพพรเริ่มสังเกตเห็นว่าระยะหลังมานี้พ่อไม่ค่อยจะให้ความสำคัญกับหัวปลาเท่าไรนัก และบางครั้งจะเขี่ยมันทิ้งไว้ข้างจานอย่างไม่ใยดีเสียด้วยซ้ำไป นายแพทย์นพพรได้สิ้นสงสัยในอาหารเย็นมื้อนั้นเอง
                     “เดี๋ยวนี้พ่อไม่ชอบกินหัวปลาทูแล้วหรือครับ...”
เขาถามซื่อๆโดยไม่ได้เฉลียวใจเลยแม้แต่น้อย พ่อกับแม่มองหน้ากันยิ้มๆ
             “เด็กโง่ หัวปลามันจะอร่อยที่ตรงไหนกัน ลูกจะรับปริญญาอยู่สองสามวันนี้แล้วนะ ใจคอลูกจะให้พ่อเขากินแต่หัวปลาไปจนตายหรืออย่างไรกัน”
เขาคงจะโง่เง่าจริงๆอย่างที่แม่ว่า และนั่นคือความลับของพ่อ ความลับที่ยิ่งใหญ่ เวลาคืบคลานผ่านไปอย่างเชื่องช้า เหมือนจะฉุดกระชากให้พวกเขาได้ฝังใจเจ็บลึกอยู่กับสิ่งที่เกิดขึ้น

« ย้อนกลับ | หน้าถัดไป »


เกี่ยวกับผู้เขียน »

แชร์ไปที่ไหนดี แชร์ให้เพื่อนสิ แชร์ให้เพื่อนได้ แชร์ให้เพื่อนเลย

"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."