ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
นิยาย-เรื่องสั้น
ความรู้สึก อารมณ์ เวลา แสนยานุภาพแห่งการรอคอย
เรื่องสั้นขนาดยาว นันทวิสาร :: เขียน
อ่านหน้า » | คำนำ | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36
หน้า 6
ชีวิตไม่เคยถูกกำหนดไว้ในแผนผัง
ไม่เคยมีใครเคยพบลายแทงกับดักชีวิต
นายแพทย์นพพรมืดมนหนทาง อะไรก็ตามที่ทำให้พ่อของเขาตัดสินใจจากไป สิ่งนั้นมันต้องใหญ่หลวงนัก และเหตุผลของผู้เป็นพ่อคงยิ่งใหญ่อยู่เหนือเหตุผลทั้งปวง หรือที่แล้วมาพวกเขาทุกคนมองผู้เป็นพ่อผิดไป
เวลาเท่านั้นที่อาจจะตอบได้หมดทุกคำถาม
แต่ชีวิตจะรอคอยได้นานสักแค่ไหน
ชีวิตเปลือยเปล่า ไม่มีอะไรเป็นแก่นสาร
ถ้าเราปรารถนาเพียงแค่ให้ได้หายใจอยู่รอดไปวันๆ
ครั้งหนึ่งพ่อเคยกล่าวเปรยๆกับนายแพทย์นพพร
ขณะที่พวกเขาช่วยกันรดน้ำพรวนดินต้นไม้หน้าบ้านสัก 5-6 ปีก่อน
พ่อมีปรัชญาในการดำเนินชีวิตมากมาย
ตลอดเวลานายแพทย์นพพรจะเฝ้ามองดูพ่อด้วยความชื่นชมศรัทธา
ด้วยความเคารพ...พ่อผู้เปรียบเสมือนเบ้าที่หล่อหลอมเขาขึ้นมา
พ่อซึ่งแม้จะเป็นคนพูดน้อย แต่ก็ไม่ใช่คนเคร่งขรึม
ใบหน้าของเขาดูเหมือนจะฉาบรอยยิ้มไว้ตรงมุมปากข้างหนึ่งอยู่ตลอดเวลา
นั่นเองที่ทำให้นายแพทย์นพพรนึกถึงประโยคหนึ่งที่พ่อของเขาเคยพูดเอาไว้
เวลาที่คนเรายิ้มหรือหัวเราะ ไม่ใช่ว่าจะดีใจหรือสุขใจเสมอไป
บางคนยิ้มชื่นบางคนหัวเราะร่า
เพียงเพื่อจะปกปิดบางสิ่งบางอย่างที่ล้มเหลวปวดร้าว ทุกข์ทนในใจ
และเช่นกันมีหลายคนที่ร้องไห้เสียน้ำตา ให้กับความสุขสมหวัง
นั่นเพราะพวกคนเหล่านั้นไม่มีความกล้าพอที่จะแสดงความตื่นเต้นดีใจออกมา
อาจจะเป็นเพราะพวกเขาไม่คุ้นเคยกับมัน
หลอกผู้อื่นได้ หลอกตัวเองได้ หลอกพระเจ้าได้
เมื่อนายแพทย์นพพรยังเด็กและโตพอที่จะจำความได้
เขาจำได้ว่า...พ่อของเขาชอบกินหัวปลามาก โดยเฉพาะหัวปลาทู
พ่อบอกว่ามันเป็นของดี พ่อไม่เคยแยแสเนื้อปลาพ่อไม่ชอบ
นายแพทย์นพพรเคยแอบเคี้ยวหัวปลาเล่นเหมือนกันตอนที่พ่อเผลอ
เพียงครั้งเดียวเท่านั้นครั้งเดียวจริงๆ
และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเขาไม่เคยแตะต้องมันอีกเลย
นายแพทย์นพพรอดที่จะแปลกใจไม่ได้เลยว่าทำไมพ่อของเขาจึงได้โปรดปรานติดอกติดใจในรสชาดของมัน
จนแทบจะเป็นของหวงเสียด้วยซ้ำไป จนเมื่อไม่นานมานี้เอง
ความลับของพ่อก็ถูกเปิดเผยโดยแม่
เมื่อวันหนึ่งนายแพทย์นพพรเริ่มสังเกตเห็นว่าระยะหลังมานี้พ่อไม่ค่อยจะให้ความสำคัญกับหัวปลาเท่าไรนัก
และบางครั้งจะเขี่ยมันทิ้งไว้ข้างจานอย่างไม่ใยดีเสียด้วยซ้ำไป
นายแพทย์นพพรได้สิ้นสงสัยในอาหารเย็นมื้อนั้นเอง
เดี๋ยวนี้พ่อไม่ชอบกินหัวปลาทูแล้วหรือครับ...
เขาถามซื่อๆโดยไม่ได้เฉลียวใจเลยแม้แต่น้อย พ่อกับแม่มองหน้ากันยิ้มๆ
เด็กโง่ หัวปลามันจะอร่อยที่ตรงไหนกัน ลูกจะรับปริญญาอยู่สองสามวันนี้แล้วนะ
ใจคอลูกจะให้พ่อเขากินแต่หัวปลาไปจนตายหรืออย่างไรกัน
เขาคงจะโง่เง่าจริงๆอย่างที่แม่ว่า และนั่นคือความลับของพ่อ ความลับที่ยิ่งใหญ่
เวลาคืบคลานผ่านไปอย่างเชื่องช้า
เหมือนจะฉุดกระชากให้พวกเขาได้ฝังใจเจ็บลึกอยู่กับสิ่งที่เกิดขึ้น
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."