ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
นิยาย-เรื่องสั้น
ความรู้สึก อารมณ์ เวลา แสนยานุภาพแห่งการรอคอย
เรื่องสั้นขนาดยาว นันทวิสาร :: เขียน
อ่านหน้า » | คำนำ | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36
หน้า 20
แต่จากนั้นต่อมาอีกไม่นาน เขาได้สังเกตเห็นความผิดปกติบางอย่างของอุมา
ในความอ่อนหวานของเธอเหมือนจะแฝงไว้ด้วยความรันทดท้อ
ในความร่าเริงแจ่มใสเหมือนจะกลบเกลื่อนกล้ำกลืน
แววตาของเธอบางครั้งดูเหงาเศร้าจนยากที่จะหยั่งรู้ได้
แต่ไม่ได้ลึกเกินกว่าที่ใครจะคาดคะเนเลย
ระพินไม่ได้คิดไปเอง
เพราะเมื่ออุมาได้ลางานกลับไปบ้านที่จังหวัดเพชรบุรีครั้งนั้น
เธอกลับมาพร้อมด้วยอาการที่ชัดเจนยิ่งขึ้น อุมาเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
พูดน้อยเก็บตัวเงียบอยู่กับโต๊ะทำงาน บางครั้งเหม่อลอยเศร้าซึม
จะอะไรก็ตามทีมันต้องปวดร้าวเสียจนเธอไม่อาจที่จะเก็บกั้นไว้ในแววตาได้
และจะอะไรก็ตามทีมันต้องมากมายเสียจนเธอไม่อาจที่จะปกปิดอำพราง
ระพินเฝ้าแอบมองดูด้วยความอาทรร้าวราน
และถ้าหากทำได้เขาอยากที่จะรับเอาความบอบช้ำของเธอเหล่านั้นไว้เองทั้งหมด
เพื่อความสดใสร่าเริงของเธอจะได้กลับคืนมาอีกครั้ง เพื่อเขา...
ก้านไม้ขีดริษยาแสงเทียน ทั้งที่ต่างเผาผลาญตัวเองให้มอดไหม้
ระพินเข้าไปหาอุมา
เธอยิ้มให้เขา เป็นยิ้มที่ปราศจากวิญญาณ รอยยิ้มของคนเจ็บปางตาย
ครั้งหนึ่งผมเคยยืนอยู่ตรงนี้ ท้อแท้สิ้นหวัง หมดอาลัยตายอยากในชีวิต
และตรงนั้น...คุณยืนอยู่ หนักแน่นมั่นคง คุณถ่ายทอดพลังชีวิตให้ผม
พรมน้ำทิพย์ราดรดใจคนพ่ายแพ้ จนผมสามารถหยัดยืนขึ้นมาได้อีกครั้ง
อุมาผมรู้สึกละอายใจอย่างเหลือเกิน
ที่ได้รับเอาสิ่งเหล่านั้นมาจากคุณเสียหมดสิ้น
จนไม่เหลือไว้สำหรับให้คุณได้เยียวยาตัวเองเลย คุณเรียกเอามันกลับคืนไปได้มั้ย
เพื่อที่มันจะได้ปลุกปลอบประโลม หล่อเลี้ยงทุกอณูชีวิตของคุณให้ฟื้นคืนดังเดิม
เพื่อที่ผมจะได้ไม่ต้องปวดร้าว ที่ได้แต่เพียงเฝ้ามองดูคุณทนทุกข์
หัวใจของระพินร่ำร้องวิงวอนต่อเธอ
ความเอื้ออาทร เป็นอีกบทพิสูจน์หนึ่งของความรัก ที่เหลือคือร้าวราน
อุมาเพียงต้องการเวลา เวลาเท่านั้นที่จะสมานบาดแผลครั้งนี้ได้
คำพูดของคนบาดเจ็บ เหมือนเธอกำลังจะร้องไห้ แต่ไม่มีน้ำตาสักหยดที่เล็ดลอดออกมา
มันอาจจะไหลย้อนคืนกลับเข้าไปยังที่ของมันอีก... น้ำตาเธอตกใน
ได้โปรดอย่าให้เวลา
ต้องทรมานคุณมากไปกว่านี้เลย อุมา...
อุมาสบตาเขาเหมือนจะมองทะลุเข้าไปในก้นบึ้งของหัวใจ และถ้าหากว่าเธอสามารถเห็น
เธอจะพบตัวเองอยู่ที่ข้างในนั้น...ในหัวใจที่อาบรักร้าวรานของระพิน
หัวใจบรรจุโลกเอาไว้ได้ทั้งใบ แต่ซ่อนรักในใจนั้นกลับยากยิ่ง
ผมขอโทษ
ที่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของคุณ...อุมา
ผมเพียงแต่ไม่อยากเห็นคุณต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ผม...
ไม่เป็นไรค่ะระพิน คุณช่วยเตือนสติอุมาได้มากทีเดียว ขอบคุณมากค่ะ
เพียงแค่นั้นเองที่เขาสามารถทำได้เพื่อคนที่รัก เพื่อดวงใจของเขา
และก่อนที่ระพินจะก้าวพ้นออกมาจากห้องนั้น...
พรุ่งนี้ อุมาจะไปสวนลุมพินี เราไปด้วยกันนะคะ
หูของระพินไม่ได้ก่อกบฏ ทุกสัมผัสยังคงรู้สึก เธอยิ้มให้เขา
แม้เพียงนิดเดียวที่มุมปาก แต่ความหมายนั้นแสนจะยิ่งใหญ่
ระพินตื่นเต้นดีใจอย่างบอกไม่ถูก พรุ่งนี้เป็นวันหยุด
และคืนนั้นก็ช่างยาวนานเสียนี่กระไร
นานเสียจนเขาคิดไปว่าเวลาได้หยุดนิ่งเสียแล้วกระมัง โลกหยุดหมุนแล้วหรือ...
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."