ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
นิยาย-เรื่องสั้น
ความรู้สึก อารมณ์ เวลา แสนยานุภาพแห่งการรอคอย
เรื่องสั้นขนาดยาว นันทวิสาร :: เขียน
อ่านหน้า » | คำนำ | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36
หน้า 15
เย็นวันนั้น นายแพทย์นพพรโทรศัพท์เล่าเรื่องทั้งหมดให้ภรรยาฟังอย่างคร่าวๆ และกำชับเธอไม่ให้บอกผู้เป็นแม่ถึงสิ่งที่ได้รับรู้ เขาไม่อยากให้แม่ต้องปวดร้าวมากไปกว่าที่เธอเป็นอยู่ เพราะนั่นจะเป็นการทำร้ายเธอซึ่งบอบช้ำอยู่ก่อนแล้ว ให้ทรุดหนักลงไปอีก
นายแพทย์นพพรต้องอยู่ต่อเพื่อจัดการงานศพพ่อ และบางสิ่งบางอย่างที่พ่อของเขาได้สั่งเสียไว้กับบุญทอง เพราะนั่นเป็นสิ่งเดียวที่เขาสามารถจะทำได้...เพื่อพ่อ แม้จะเพียงน้อยนิดก็ตาม พิธีศพผ่านไปอย่างเรียบง่ายเงียบสงบ ด้วยความช่วยเหลือของบุญทองกับญาติของเขาเพียงไม่กี่คน
นายแพทย์นพพรขุดหลุมฝังศพของผู้เป็นพ่อข้างๆหลุมศพของเพ็ญ ซึ่งได้จากไปแล้วก่อนหน้านี้ ตามความปรารถนาครั้งสุดท้ายของพ่อของเขา เท่านั้นเองที่นายแพทย์นพพรสามารถทำได้... เท่านั้นเอง...เขามองหน้าพ่อเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะค่อยๆหย่อนร่างไร้วิญญาณของท่านสู่ดิน... สู่อ้อมอกของเพ็ญ...สู่อุ้มพระหัตถ์แห่งพระเจ้า สองร่างที่นอนสงบอยู่ภายใต้ผืนดินแห่งนั้นจะไม่มีวันพรากจากกัน... ตราบชั่วนิรันดร์
นายแพทย์นพพรยังคงอยู่ต่อที่ปากช่อง และพักที่กระท่อมหลังนั้นอีกคืนหนึ่ง บนม้ายาวริมระเบียงหน้ากระท่อมคืนนั้น เขาได้ขอให้บุญทองเล่าเรื่องราวการดำเนินชีวิตของพ่อของเขากับเพ็ญ เพราะบุญทองเป็นคนเดียวที่ได้รับรู้ และมีส่วนร่วมเกี่ยวข้องกับบั้นปลายชีวิตของคนทั้งสองอย่างใกล้ชิด
ความรักทรงอนุภาพ และมีความหมายอยู่ในตัวเองอยู่ได้ด้วยตัวเอง
ชีวิตของเพ็ญได้เริ่มต้นอีกครั้ง ดวงตาที่ฉายแววอาดรูอยู่ตลอดเวลากลับเปล่งประกายสดใส ใบหน้าที่เคยหมองหม่นเศร้าสร้อยกลับอิ่มเอมสดชื่น เธอไม่เคยไถ่ถามถึงเรื่องราวชีวิตที่ผ่านมาของชายผู้เป็นที่รัก ไม่เคยตัดพ้อถึงวันเวลาที่สูญเสีย ไม่เคยพรอดรำพันถึงความขมขื่นรอคอยของเธอ ทุกอย่างถูกชะล้างจนหมดสิ้น เพื่อที่จะได้บรรจุวันเวลาที่เหลืออยู่ทั้งหมดของคนทั้งสอง
ความเชื่อได้ผ่านการทดสอบแล้ว ด้วยการศรัทธาชีวิต
เมื่อขอบฟ้าเรืองรอง ก่อนพระอาทิตย์จะโผล่พ้นแนวสันเขา ภายใต้กิ่งก้านใบของต้นหางนกยูงที่ปกคลุม ปรากฎร่างของชายหญิงชราคู่หนึ่ง เดินเกาะกุมเกี่ยวแขนรับกลิ่นไอแห่งรุ่งอรุณ ดอกหางนกยูงที่หลุดลอยร่วงหล่น เหมือนจะโปรยรองรับให้กับความชื่นทรวง อาหารมื้อเช้ากับแสงแดดอ่อนๆริมระเบียง ชีวิตสันโดดเรียบง่าย ค่ำคืนภายใต้ขอบฟ้ากว้าง ไม่มีดาวตกดวงใดที่ไม่ได้รับคำอธิษฐานขอพร จากเขาและเธอที่ริมระเบียง บุญทองได้แต่มองดูอยู่ห่างๆ และเก็บภาพชีวิตเหล่านั้นไว้ ด้วยความปลาบปลื้มใจ
ตราบใดที่สมองยังคงสั่งการ ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์
จะหัวเราะหรือร้องไห้ ความทรงจำไม่เคยลำเอียง
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."