ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
นิยาย-เรื่องสั้น
ความรู้สึก อารมณ์ เวลา แสนยานุภาพแห่งการรอคอย
เรื่องสั้นขนาดยาว นันทวิสาร :: เขียน
อ่านหน้า » | คำนำ | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36
หน้า 27
ความเป็นไปได้มิได้ตกหล่นอยู่ตามริมทาง
หรือร่วงลงมาจากฟากฟ้าได้เอง นอกจากจะต้องสร้างมัน
ระพิน...ที่รัก
อุมากลับถึงบ้านแล้วโดยสวัสดิภาพ อุมาคิดถึงคุณมาก ตอนนี้อุมายังไม่ได้ทำงาน
อาทิตย์หน้าถึงจะไปรายงานตัวที่จังหวัดและเริ่มทำงาน
คุณอยู่ทางนี้เป็นอย่างไรบ้าง อุมาไม่อยากให้คุณคิดมากเลย
เพราะนั่นจะทำให้คุณท้อแท้หมดกำลังใจจะทำให้ความฝันของเราไม่อาจ
เป็นจริงขึ้นมาได้ ไม่ว่าคุณจะเป็นคนขับรถหรืออะไรก็ตาม
คุณยังคงเป็นคนที่อุมารัก ขอเพียงคุณเป็นคนดี มุ่งมั่นสร้างตัวสร้างฐานะ
สักวันเราจะสมปรารถนา อุมาเชื่อว่าคุณต้องทำได้
อุมาจะคอยให้กำลังใจและช่วยคุณอยู่ทางนี้อีกแรง เราจะช่วยกันนะคะ...ระพิน
เพื่ออนาคตของเราสองคน อุมาขอยืนยันในความรักของอุมาที่มีต่อคุณ...คนเดียว
ตอบจดหมายของอุมาด้วยนะคะ
รักคุณคนเดียว...อุมา
อุมาที่รัก...
บัดนี้ผมได้ยืนหยัดขึ้นมาแล้วอีกครั้งหนึ่ง ด้วยกำลังใจจากคุณ
ผมคิดถึงคุณมากเช่นกัน ไม่มีวันใดเลยที่รักที่ผมจะไม่คิดถึงคุณ
ผมได้งานใหม่แล้วที่บริษัทแห่งหนึ่ง ผมจะพยายามสร้างตัวสร้างฐานะและอดออม
เพื่อความฝันของผม ฝันที่จะได้ใช้ชีวิตร่วมกับคนที่ผมรัก
และครอบครัวเล็กๆของเราจะอย่างไรก็ตาม
ถ้าหากวันใดคุณได้พบผู้ชายที่คู่ควรกับคุณ และคุณรักเขา
อย่าได้ลังเลคิดถึงผมเลยนะที่รัก ผมขอให้คุณตัดสินใจเลือกในสิ่งที่ดีกว่า
และได้โปรดวางใจ ผมจะไม่ตำหนิคุณเลยที่รัก
รักเหลือเกิน...ระพิน
เขากับอุมาไม่ได้พบกันอีกเลยตลอดระยะเวลาหนึ่งปีกว่า มีเพียงจดหมายโต้ตอบระหว่างกัน ที่บอกเล่าถึงอารมณ์ความรู้สึกความคิดถึง เรื่องราวและสังคมใหม่ของอุมากับความฝันที่ลางเลือนของระพิน ซึ่งนับวันยิ่งห่างไกล ห่างกันจนเขาต้องถามตัวเองเสมอว่า ทั้งเขาและอุมาต่างกำลังหลอกตัวเองกันอยู่หรือเปล่า
นอกจากพระเจ้าแล้ว ก็มีแต่เพียงความพยายามเท่านั้น
ที่สามารถสร้างปราฏิหารย์ได้
ระยะหลังอุมาไม่ค่อยจะมีเวลาเขียนจดหมายถึงระพิน โดยอ้างว่างานยุ่ง
นานๆจะเขียนมาสักฉบับ แต่เธอยังคงรักเขาอยู่
ตามความเข้าใจของระพินและข้อความในจดหมายของเธอทุกฉบับ
ซึ่งก็มีอยู่เพียงไม่กี่บรรทัดในช่วงนั้นเองที่ระพิน
ได้รู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งทำงานอยู่ที่เดียวกัน
เธอชื่อเพ็ญ...เป็นพนักงานขายของหน้าร้านกินอยู่กับเถ้าแก่
เพ็ญเป็นคนซื่อๆคุยสนุก เปิดเผยจริงใจ เธอชอบระพิน เขารับรู้ได้ด้วยหัวใจ
และความจริงก็เป็นเช่นนั้นอาจจะเป็นเพราะระพินเริ่มเบื่อหน่ายต่อความฝัน
ที่ไม่มีวันจะเป็นจริง หรืออาจเป็นเพราะความห่างเหินของอุมา
ที่ทำให้เขาเผลอใจ..
มีพบ พลัดพราก มีโหยหาลืมเลือน
มีเรืองรุ่ง สูญสลาย รักเป็นเช่นนี้หรือมิใช่
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."