ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>

นิยาย-เรื่องสั้น

ความรู้สึก อารมณ์ เวลา แสนยานุภาพแห่งการรอคอย

เรื่องสั้นขนาดยาว นันทวิสาร :: เขียน

อ่านหน้า » | คำนำ | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36

หน้า 32

     “ไม่นะเพ็ญ พี่ยอมให้เพ็ญทำอย่างนั้นไม่ได้ พี่ยอมไม่ได้จริงๆพี่...”
ระพินพยายามที่จะแย่งชิงเอาสิ่งสุดท้ายไปจากเธอ ต่อหน้าต่อตาพระเจ้า...
     “พี่ระพินมีผ้าเช็ดหน้ามั๊ยคะ...”
เขายื่นผ้าเช็ดหน้าให้เพ็ญ เธอจะซับน้ำตาที่หัวใจของเธอได้อย่างนั้นนะหรือ
      “เพ็ญจะรอพี่ เพ็ญจะรอ วันใดก็ตามที่พี่ผ่านมา และพบผ้าเช็ดหน้าผูกอยู่ที่รั้ว... ขอให้พี่รู้ไว้ด้วยเถิดว่า เพ็ญรอพี่อยู่...ไม่ว่าจะนานสักแค่ไหนก็ตาม เพ็ญจะรอ...”

ใดๆในโลกล้วนเป็นอนิจจัง ประสาอะไรกับ ความหวังลมๆแล้งๆ

                 เพ็ญผูกชายผ้าเช็ดหน้าข้างหนึ่งไว้ที่ลวดหนามรั้วเส้นบนสุด การรอคอยได้เริ่มขึ้นแล้ว...
      “ไม่นะเพ็ญ พี่ขอร้องเพ็ญอย่าทำอย่างนี้เลย ได้โปรดเถิด...”
อีกครั้งที่เขาพยายาม และอีกครั้งที่ไร้ผล เธอพร้อมที่จะจมน้ำตาย
       “เพ็ญจะรอพี่ ไม่ว่าจะนานสักเท่าใด นี่จะเป็นสิ่งเดียวเท่านั้น ที่ทำให้เพ็ญศรัทธาการมีชีวิตอยู่...”
             เธอไม่ยอมปล่อยใบไม้แห้งๆกำนั้น ยังคงกำไว้แน่นสุดชีวิต ระพินบรรจงจูบลง บนหน้าผากที่เย็นยะเยือกของเพ็ญ เพื่อจารึกส่งผ่านกราบลงที่ดวงใจอันแสนชอกช้ำของเธอ...ลาก่อนยอดดวงใจ...ลาก่อน ร่างของคนโชคร้ายจมดิ่งหาย ไปในสายน้ำ พร้อมกับความหวังสุดท้ายในกำมือ...แค่เศษใบไม้แห้งๆ..

ตราบใดที่ยังรอคอย แม้จะเจ็บปวดร้าวสักเพียงใด
ก็ยังคงมีความหวัง ให้ได้หวังได้เสมอ

                 หญิงสาวเดินเข้าไร่ไปนานแล้ว และหัวใจของระพินก็ตามเธอกลับไปแล้วด้วย...เช่นกันเขายังคงเหลือเพียงวิญญาณ ในเรือนร่างที่ไร้ใจ... เช่นเดิม

               ระพินหอบเอาวิญญาณในเรือนร่างที่ไร้ใจซมซานกลับมา กลับมาเพื่อทำหน้าที่ของเขา หน้าที่สามีที่ดี หน้าที่ที่พระจ้าได้ทรงบัญชา จากครอบครัวเล็กๆในห้องเช่าแคบๆ กับลูกน้อยๆที่น่ารักอีกหนึ่งชีวิต เป็นความมุ่งมั่นและตรากตรำอดออม บ้านและการศึกษาที่ดีสำหรับลูกชายคนเดียว คือความหวังของคนทั้งสอง ระพินเปลี่ยนงานใหม่เป็นคนขับรถประจำตำแหน่งผู้บริหารชาวต่างชาติ และเริ่มผ่อนบ้านทาวน์เฮ้าส์สองชั้น

                จวบจนเวลาผ่านไป...

ผ่านไป จิตวิญญาณเสรี แม้ชีวิตจะถูกพันธนาการ
ในเรือนร่างที่ร้าวราน
แม้ตัวตนจะถูกจองจำไว้กับสามัญสำนึก รับผิดชอบ

ที่บนเก้าอี้หวายโยกริมระเบียง ในเรือนร่างที่ไร้ใจ จิตตานุภาพล่องลอยไกลแสนไกล ในสายพระเนตรที่จับจ้องแห่งพระผู้เป็นเจ้าเขาหลับ... หลับเพื่อที่จะตื่นขึ้นอีกครั้งในโลกแห่งความฝัน ...ฝันที่มีเธอผู้นั้น ...เพ็ญ

« ย้อนกลับ | หน้าถัดไป »


เกี่ยวกับผู้เขียน »

แชร์ไปที่ไหนดี แชร์ให้เพื่อนสิ แชร์ให้เพื่อนได้ แชร์ให้เพื่อนเลย

"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."