ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
นิยาย-เรื่องสั้น
ความรู้สึก อารมณ์ เวลา แสนยานุภาพแห่งการรอคอย
เรื่องสั้นขนาดยาว นันทวิสาร :: เขียน
อ่านหน้า » | คำนำ | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36
หน้า 30
แล้วเพ็ญเล่า...เขาจะทำอย่างไรกับเธอ ระพินจะบอกเธอว่าอย่างไร โอ้...พระเจ้าได้โปรดประทานเส้นทางให้ เขาได้เลือกเดินอีกสักทางเถิด ระพินร้องขอด้วยหัวใจที่อาบน้ำตานอง เช้าวันนั้นที่ที่ทำงานเขาไม่พบเพ็ญเพื่อนร่วมงานบอกว่าพี่ชายกับพี่สะใภ้ ของเธอประสพอุบัติเหตุรถคว่ำ เพ็ญไปปากช่องตั้งแต่เมื่อคืน ระพินแทบคลั่ง ในสถานการณ์ที่เลวร้ายเช่นนี้เขาควรจะทำอย่างไร เขาจะกระหน่ำตีซ้ำลงบนหัวใจที่เปราะบางของเธอได้หรือ...
กี่แสนล้านฝัน กี่พันหมื่นหวัง ที่ความจริงได้เคยทำลายมาแล้ว
จนนับครั้งไม่ถ้วน
เพ็ญหายไปหนึ่งอาทิตย์ และกลับมาพร้อมกลับริ้วรอยบอบช้ำหมองไหม้
ริมฝีปากของระพินหนักอึ้งเหมือนถูกเย็บติดกัน
พี่เสียใจด้วยนะเพ็ญ...
เขาไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเธอ เขากำลังจะให้ร้ายเธอ
ระพินกำลังจะสาดสีด่างดำลงบนผ้าขาว...บนหัวใจของเธอ
เพ็ญมาลาออกจากงาน เพ็ญอยู่ที่นี่อีกต่อไปไม่ได้แล้ว
ไม่มีใครดูแลพ่อกับแม่และหลานชายกำพร้า เพ็ญต้องกลับไป...พี่ไปพร้อมกับเพ็ญนะคะ
เราไปทำไร่กัน ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ นะคะ...ไปกลับเพ็ญเถอะ"
น้ำเสียงปนสะอื้นกับสายตาที่วิงวอนของเพ็ญ
หัวใจของระพินที่เหมือนมีเหล็กแหลมเป็นร้อยพันทิ่มแทงปักคาอยู่อย่างนั้น
เขาไม่อาจกบฏต่อตัวเอง ระพินไม่อาจหล่อเลี้ยงหัวใจด้วยการ...ขายวิญญาณ
พระเจ้า...เป็นเพราะพระองค์ไม่มีหัวใจหรืออย่างไรกัน จึงได้ทนเพิกเฉยดูดาย
ไม่ยอมรับรู้ชะตากรรมในครั้งนี้
เพ็ญ
เพ็ญกลับไปก่อนนะ แล้วพี่จะตามไป ตอนนี้พี่ยังไม่พร้อมพี่...
ระพินรู้สึกละอายใจอย่างเหลือเกิน
กับคำพูดของเขาที่ได้ไต่ตรองไว้ก่อนหน้านี้แล้ว
พี่ไปกับเพ็ญวันนี้เถอะนะคะ เพ็ญอยากกลับไปพร้อมกับพี่
เพ็ญไม่อยากสูญเสียพี่ไปอีกคน เพ็ญ...
พี่สัญญาจ๊ะเพ็ญ แล้วพี่จะตามไป เพ็ญเชื่อพี่นะ
แม้แต่เรื่องาราวในพระคัมภีร์ ก็ยังไม่แน่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือเท็จ
ประสาอะไรกับคำสัญญาปากเปล่า
เขาโยนเศษใบไม้แห้งให้เธอ...เธอผู้เปรียบเสมือนคนที่กำลังใกล้จะจมน้ำ
ระพินเหมือนเจตนาจะฆ่าเธอ
พี่ระพินสัญญาแล้วนะคะ
เพ็ญเชื่อพี่ เพ็ญจะรอพี่...เพ็ญจะรอ...
เพ็ญฉวยคว้าใบไม้แห้งไว้แน่นในกำมือ เธอไปแล้ว
หัวใจของระพินก็ตามเธอไปแล้วด้วยเช่นกัน
เขาเหลือเพียงวิญญาณในเรือนร่างที่ไร้ใจ
ระพินเหลือเพียงร่างที่ไร้ใจ...เท่านั้น
ทุกคนเกิดมามีภาระและหน้าที่
มีคนที่จะรัก มีสักสิ่งหนึ่งที่จะหวังและรอคอย
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."