ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
นิยาย-เรื่องสั้น
ความรู้สึก อารมณ์ เวลา แสนยานุภาพแห่งการรอคอย
เรื่องสั้นขนาดยาว นันทวิสาร :: เขียน
อ่านหน้า » | คำนำ | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36
หน้า 18
ระพินเป็นเพียงเด็กติดรถส่งของ ความรู้แค่ชั้นมัธยมต้น ขณะนั้นอุมาเป็นนักศึกษาฝึกงานบัญชีอยู่ที่บริษัทเดียวกัน เธอไม่ใช่คนสวย เสน่ห์ของอุมาอยู่ที่ความอ่อนหวานและจิตใจที่ดีงาม ร่าเริงไม่ถือตัว ระพินเฝ้าหมายปองดอกฟ้าอยู่เงียบๆ เขาพยายามมานะบากบั่น จากเด็กติดรถส่งของจนมาเป็นคนขับรถในที่สุด แค่นั้นเองสำหรับเขาผู้ยากไร้...เป็นได้อย่างมากก็แค่คนขับรถ เขาไม่เคยแสดงออกถึงความรู้สึกที่มีต่ออุมา ระพินกล้ำกลืนปกปิดซ่อนมันไว้ในใจ
ความรักงอกงามอยู่ในจิตนาการ ผลิดอกแย้มบานอยู่ในความระทม
ต่อมาอุมาเรียนจบและได้รับบรรจุให้เป็นพนักงานของบริษัท ในขณะที่ระพินยังคงเป็นคนขับรถส่งของผู้ต่ำต้อยเจียมตัวเช่นเดิม หนทางไปสู่รักมืดมน มีแต่ความเป็นไปไม่ได้กับความเป็นไปไม่ได้...และความขลาดกลัว เขากำลังเอื้อมดาวทั้งที่เท้าทั้งสองยังคงย่างเหยียบอยู่บนดิน การทำงานทำให้เขาและเธอได้ใกล้ชิดกันบ้างในบางครั้ง แต่นั่นกลับยิ่งทำให้ระพินร้าวลึก อุมามักจะชวนเขาพูดคุยอยู่เสมอ บางครั้งระพินจะรู้สึกเป็นสุขจนลืมวรรณะคนขับรถของตนเอง แต่เขาหนีความจริงไปได้ไม่ไกล ที่สุดสิ่งที่อยู่ในใจมันก็ได้เริ่มกัดกร่อนอารมณ์ทีละน้อย...ทีละน้อย ทุกวัน...ทุกวัน
สุดฟากฟ้าสุดมือ เอื้อมไป ว่างเปล่า
ระพินหันหน้าเข้าหาเหล้า ทุกวันหลังเลิกงานเขาจะดื่มแต่เหล้าเมาหัวราน้ำ
กับเพื่อนที่ทำงานบ้าง คนเดียวบ้าง ไม่มีใครสนใจเหลียวแลในความผิดปกติของเขาเลย
ไม่มีใครเลยจริงๆนอกจากเธอ...
อุมาวันนั้นระพินเข้าไปเซ็นต์รับเงินเดือนที่ฝ่ายบัญชี
ในห้องมีเพียงเขากับอุมาซึ่งทำหน้าที่จ่ายเงินและความเงียบ...ระทึก
ทำไมเดี๋ยวนี้หัดดื่มเหล้าเมายา มีอะไรหรือเปล่าคะ ระพิน
อุมาทำลายความเงียบด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลจริงใจ
หัวใจของระพินเริ่มตระหนกสั่นไหว
ไม่มีอะไรหรอกครับ
ผมแค่อยากดื่มก็เท่านั้น
เท่านั้นเอง เขาจะทำอะไรได้มากไปกว่านั้นเล่า
กับความรักเร้นที่ร้าวลึก หัวใจเหมือนละลายแหลกเหลวอยู่ในอเวจี
แต่อุมารู้จักคุณมานาน
ไม่เคยเห็นคุณทำตัวเหลวใหลให้ร้ายตัวเองอย่างนี้มาก่อนเลย
เธอมองเขาเหมือนจะค้นหาบางสิ่ง ระพินเหมือนตกเป็นจำเลยในขณะนั้น
คนเรามันเปลี่ยนแปลงกันได้ ไม่ใช่หรือ
เขาไม่ต้องการคำตอบเลย ไม่ต้องการเลยจริงๆ
ใช่ค่ะ
คนเรานั้นเปลี่ยนแปลงกันได้เสมอ แต่ก็น่าจะเป็นไปในทางที่ดี
คุณไม่น่าทำตัวให้ตกต่ำเช่นนี้เลย อุมามองคุณผิดไป
อุมาเคยนึกชื่นชมคุณที่ไม่ย่ำอยู่กับที่ พยายามดิ้นรนหาสิ่งที่ดีกว่าให้ชีวิต
เดี๋ยวนี้คุณเป็นคนขับรถ ไม่ใช่คนยกของเหมือนแต่ก่อน คุณโตขึ้น
อุมาไม่เคยคิดเลยว่าคุณจะเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้
ระพินรู้สึกอบอุ่นอยู่ข้างในลึกๆ และเริ่มกลัวใจตัวเอง
คิดถึงทั้งที่อยู่ตรงหน้า โอ้ความรักช่างลึกล้ำเร้นลับ
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."