ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>

นิยาย-เรื่องสั้น

ความรู้สึก อารมณ์ เวลา แสนยานุภาพแห่งการรอคอย

เรื่องสั้นขนาดยาว นันทวิสาร :: เขียน

อ่านหน้า » | คำนำ | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36

หน้า 18

               ระพินเป็นเพียงเด็กติดรถส่งของ ความรู้แค่ชั้นมัธยมต้น ขณะนั้นอุมาเป็นนักศึกษาฝึกงานบัญชีอยู่ที่บริษัทเดียวกัน เธอไม่ใช่คนสวย เสน่ห์ของอุมาอยู่ที่ความอ่อนหวานและจิตใจที่ดีงาม ร่าเริงไม่ถือตัว ระพินเฝ้าหมายปองดอกฟ้าอยู่เงียบๆ เขาพยายามมานะบากบั่น จากเด็กติดรถส่งของจนมาเป็นคนขับรถในที่สุด แค่นั้นเองสำหรับเขาผู้ยากไร้...เป็นได้อย่างมากก็แค่คนขับรถ เขาไม่เคยแสดงออกถึงความรู้สึกที่มีต่ออุมา ระพินกล้ำกลืนปกปิดซ่อนมันไว้ในใจ

ความรักงอกงามอยู่ในจิตนาการ ผลิดอกแย้มบานอยู่ในความระทม

                ต่อมาอุมาเรียนจบและได้รับบรรจุให้เป็นพนักงานของบริษัท ในขณะที่ระพินยังคงเป็นคนขับรถส่งของผู้ต่ำต้อยเจียมตัวเช่นเดิม หนทางไปสู่รักมืดมน มีแต่ความเป็นไปไม่ได้กับความเป็นไปไม่ได้...และความขลาดกลัว เขากำลังเอื้อมดาวทั้งที่เท้าทั้งสองยังคงย่างเหยียบอยู่บนดิน การทำงานทำให้เขาและเธอได้ใกล้ชิดกันบ้างในบางครั้ง แต่นั่นกลับยิ่งทำให้ระพินร้าวลึก อุมามักจะชวนเขาพูดคุยอยู่เสมอ บางครั้งระพินจะรู้สึกเป็นสุขจนลืมวรรณะคนขับรถของตนเอง แต่เขาหนีความจริงไปได้ไม่ไกล ที่สุดสิ่งที่อยู่ในใจมันก็ได้เริ่มกัดกร่อนอารมณ์ทีละน้อย...ทีละน้อย ทุกวัน...ทุกวัน

สุดฟากฟ้าสุดมือ เอื้อมไป ว่างเปล่า

              ระพินหันหน้าเข้าหาเหล้า ทุกวันหลังเลิกงานเขาจะดื่มแต่เหล้าเมาหัวราน้ำ กับเพื่อนที่ทำงานบ้าง คนเดียวบ้าง ไม่มีใครสนใจเหลียวแลในความผิดปกติของเขาเลย ไม่มีใครเลยจริงๆนอกจากเธอ... อุมาวันนั้นระพินเข้าไปเซ็นต์รับเงินเดือนที่ฝ่ายบัญชี ในห้องมีเพียงเขากับอุมาซึ่งทำหน้าที่จ่ายเงินและความเงียบ...ระทึก
         “ทำไมเดี๋ยวนี้หัดดื่มเหล้าเมายา มีอะไรหรือเปล่าคะ ระพิน”
อุมาทำลายความเงียบด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลจริงใจ หัวใจของระพินเริ่มตระหนกสั่นไหว
        “ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่อยากดื่มก็เท่านั้น”
เท่านั้นเอง เขาจะทำอะไรได้มากไปกว่านั้นเล่า

กับความรักเร้นที่ร้าวลึก หัวใจเหมือนละลายแหลกเหลวอยู่ในอเวจี

                “แต่อุมารู้จักคุณมานาน ไม่เคยเห็นคุณทำตัวเหลวใหลให้ร้ายตัวเองอย่างนี้มาก่อนเลย”
เธอมองเขาเหมือนจะค้นหาบางสิ่ง ระพินเหมือนตกเป็นจำเลยในขณะนั้น
             “คนเรามันเปลี่ยนแปลงกันได้ ไม่ใช่หรือ”     เขาไม่ต้องการคำตอบเลย ไม่ต้องการเลยจริงๆ
            “ใช่ค่ะ คนเรานั้นเปลี่ยนแปลงกันได้เสมอ แต่ก็น่าจะเป็นไปในทางที่ดี คุณไม่น่าทำตัวให้ตกต่ำเช่นนี้เลย อุมามองคุณผิดไป อุมาเคยนึกชื่นชมคุณที่ไม่ย่ำอยู่กับที่ พยายามดิ้นรนหาสิ่งที่ดีกว่าให้ชีวิต เดี๋ยวนี้คุณเป็นคนขับรถ ไม่ใช่คนยกของเหมือนแต่ก่อน คุณโตขึ้น อุมาไม่เคยคิดเลยว่าคุณจะเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้”
ระพินรู้สึกอบอุ่นอยู่ข้างในลึกๆ และเริ่มกลัวใจตัวเอง

คิดถึงทั้งที่อยู่ตรงหน้า โอ้ความรักช่างลึกล้ำเร้นลับ

« ย้อนกลับ | หน้าถัดไป »


เกี่ยวกับผู้เขียน »

แชร์ไปที่ไหนดี แชร์ให้เพื่อนสิ แชร์ให้เพื่อนได้ แชร์ให้เพื่อนเลย

"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."