ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
นิยาย-เรื่องสั้น
ความรู้สึก อารมณ์ เวลา แสนยานุภาพแห่งการรอคอย
เรื่องสั้นขนาดยาว นันทวิสาร :: เขียน
อ่านหน้า » | คำนำ | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36
บทสุดท้าย
...ที่เพชรบุรี แม่ยังคงติดต่อกับพ่อของลูกทางจดหมาย ในขณะที่แม่ได้ปล่อยตัวปล่อยใจ ให้กับปลัดหนุ่มคนหนึ่ง แม่เริ่มได้คิดถึงความเป็นไปไม่ได้ระหว่างพ่อกับแม่ แต่แม่สงสารพ่อของลูก แม่ไม่อยากทำร้ายจิตใจเขา ไม่อยากให้ร้ายเขา แม่ต้องการเวลา แม่เหมือนคนหลอกลวง แล้วแม่ก็เริ่มขาดการติดต่อกับพ่อกับลูก จนวันหนึ่งเมื่อแม่ได้รู้ว่า ปลัดคนนั้นเขามีภรรยาอยู่ก่อนแล้ว เขาหลอกลวงแม่ แม่ไม่อาจที่จะยอมรับสภาพเช่นนั้นได้ แม่อยากไปไหนก็ได้ ไปให้ไกลได้เท่าไหร่ยิ่งดี แม่ไม่อยากพบหน้าผู้คนที่แม่เคยรู้จัก แม่อับอาย... แม่ต้องการใครสักคน และคนคนนั้นก็คือพ่อของลูก...
ถ้าความรักเป็นแขนขาของพระเจ้า
ความเห็นแก่ตัวก็คือข้าช่วงใช้ที่ซื่อสัตย์ของซาตาน
ทั้งหมดนั้นเป็นคำบอกเล่าของอุมาเมื่อหลายปีก่อน คำให้การของนักโทษที่สำนึกผิด ความผิดพลาดครั้งหนึ่งของเธอ สิ่งเดียวที่เกาะกินความรู้สึกและฝังรากอยู่ในใจมานานแสนนาน ความลับที่สามีของเธอไม่เคยล่วงรู้ เขาไม่มีโอกาสที่จะได้รับรู้อีกแล้ว นายแพทย์นพพรได้เรียนรู้ว่า คนเราอาจจะผิดต่อใครก็ได้ เพียงขอโทษ... เพียงสำนึกผิด หรือไม่ก็ชดใช้...แต่ถ้าผิดต่อจิตใต้สำนึก ของตัวเองชีวิตจะหมดคุณค่า...ขาดความเชื่อมั่นและปราศจากจุดยืนนั่นเท่ากับว่าได้ให้ร้ายตัวเอง อุมาไม่ใช่หญิงชรา ผู้ที่เคยจองจำตัวเองไว้ กับอดีตอีกต่อไป วงหน้าอิ่มเอิบปราณี ชีวิตของหญิงชราเริ่มต้นใหม่อีกครั้งหนึ่ง กับวันเวลาที่เหลืออยู่
ในห้วงแห่งพันธนาการใจ กุญแจใจเท่านั้นที่จะไขให้หลุดพ้น
เพียงแต่ต้องหาให้พบกุญแจสำคัญดอกนั้น ในใจ
บนเก้าอี้หวายโยกริมระเบียง หญิงชรานั่งโยกเก้าอี้อย่างสบายอารมณ์ ส่งรอยยิ้มน้อยๆไปยังที่สุดขอบฟ้าไกล ที่นั่น...ที่แห่งความเป็นนิรันดร์ ที่ซึ่งดวงวิญญาณสองดวงอยู่ข้างกันโลกยังคงหนุนอยู่ วันเวลายังคงผ่านไป และผ่านไป ร่างของอุมาผู้ชราภาพนอนสงบนิ่งอยู่บนเตียง ล้อมรอบด้วยลูกหลาน ดวงตาที่เคยเปล่งประกายปิดสนิท เธอไม่รับรู้ถึงความรู้สึกใดๆอีกแล้วเธอได้ชดใช้แล้วด้วยวัน เวลาที่เหลืออยู่ทั้งหมดและสิ่งเดียวที่นายแพทย์นพพร ผู้เป็นลูกชายของเธอสามารถรับรู้ได้ในขณะนั้นคือ... ผู้เป็นแม่ของเขาไม่ได้ตายโดยปราศจากพระเจ้า... บนเก้าอี้หวายโยกริมระเบียง...ว่างเปล่า หลังจากที่ได้แบกรับ อารมณ์และความคิดคำนึง ของผู้เป็นเจ้าของมาช้านาน
สายลมโชยพัด
เก้าอี้โยกไหวเอน พักผ่อน
เหลือเพียงความทรงจำกับวันเวลาที่เหลืออยู่
และมันก็จะผ่านไป ผ่านไป
ผ่านไป ในที่สุด.
จบบริบูรณ์
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."