ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
นิยาย-เรื่องสั้น
ความรู้สึก อารมณ์ เวลา แสนยานุภาพแห่งการรอคอย
เรื่องสั้นขนาดยาว นันทวิสาร :: เขียน
อ่านหน้า » | คำนำ | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36
หน้า 14
ผมเคยชิงชังเคียดแค้นพ่อของคุณที่ปล่อยให้อาเพ็ญต้องทุกทรมานรอคอย แต่เมื่อผมได้เห็นท่านครั้งแรกในวันนั้น ผมแทบจะกราบแทบเท้าของท่าน ความรู้สึกชิงชังหายไปหมดสิ้น ผมศรัทธาในความเป็นลูกผู้ชายของท่าน บูชาการมาของท่าน เพราะนั่นเปรียบเสมือนการชุบชีวิตของอาเพ็ญ ให้ฟื้นคืนขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง
นายแพทย์นพพรเริ่มเข้าใจผู้เป็นพ่อของเขาอย่างถ่องแท้ พ่อจะสุขอยู่ได้อย่างไรทั้งที่รู้ว่าใครคนหนึ่งกำลังรอคอยอยู่... และทุกครั้งที่ผ่านปากช่อง ผ่านไร่ที่มีผ้าเช็ดหน้าผูกติดอยู่ที่รั้วลวดหนามและเห็นผ้าเช็ดหน้าเหล่านั้นเพิ่มขึ้น...เพิ่มขึ้นทุกปี พ่อจะรู้สึกเจ็บร้าวสักเพียงใด พ่อจะมีชีวิตอยู่บนความขมขื่นของคนอีกคนหนึ่งได้อย่างนั้นนะหรือ
ความลับของผู้เป็นพ่อมักจะยิ่งใหญ่เสมอ
โอ้...พระเจ้าท่านได้สร้างเขาขึ้นมาด้วยอวัยวะส่วนใดของพระองค์กันแน่...
"แล้วตอนนี้ อาเพ็ญอยู่ที่ไหนครับ
อาเพ็ญ รอพ่อคุณอยู่ที่นั่น...
บุญทองหันมองไปที่เนินดินกลางสนามหญ้าเขียวขจีเบื้องหน้า
นายแพทย์นพพรรู้ได้ทันทีว่านั่นไม่ใช่แค่เนินดินอย่างที่คิดแต่แรก
...แต่เป็นหลุมศพ ภายใต้ผืนดินกลบฝังร่างของหญิงผู้ภักดีรอคอย
และการรอคอยของเธอก็ได้สิ้นสุดลงแล้ว...อีกครั้งหนึ่ง
ณ ที่ตรงนั้น...แสนยานุภาพแห่งการรอคอยของเธอยังคงทรงอนุภาพอยู่เหนือเนินดิน นายแพทย์นพพรก้มกราบลงพร้อมกับช่อเฟื่องฟ้าบูชาให้กับความรักและการรอคอยอันเป็นสรณะของเธอ และถ้าหากว่าเธอสามารถรับรู้ได้ถึงจิตวิญญาณของเขา เขา...เทิดทูนเธอ
ความรักเป็นเพียงความรู้สึกหนึ่ง ที่ซุกซ่อนปะปนอยู่ในอารมณ์
มันไม่ได้ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อประทังชีวิต
เขากลับเข้าไปในห้องนั้นอีกครั้ง เงียบสงบ...พ่อของเขากำลังนอนหลับ...พักผ่อน นายแพทย์นพพรดึงผ้าห่มขึ้นคลุมหน้าพ่อ บางทีแสงสว่างที่เล็ดลอดเข้ามาอาจจะรบกวนการนอนอันเป็นนิรันดร์ของผู้เป็นพ่อ เขามองเหลียวไปรอบๆ ดวงวิญญาณของพ่ออาจจะยังคงวนเวียนอยู่ในห้องนั้น และอาจจะกำลังมองดูเขาอยู่ ผ้าเช็ดหน้าหลายสิบผืนถูกพับวางเก็บไว้อย่างดี บนชั้นในตู้กระจกมุมห้อง นายแพทย์นพพรสังเกตเห็นว่าผ้าเช็ดหน้าบางผืนมีรอยขาดหวิ้น บางผืนสีซีดจาง มีอยู่เพียงไม่กี่ผืนที่ยังคงสภาพอยู่ และมีอยู่เพียงผืนเดียวเท่านั้นที่สีสดเข้ม นั่นคงเป็นผ้าผืนสุดท้ายที่ได้ทำหน้าที่ของมันอย่างเต็มภาคภูมิ และอาจจะมีบ้างบางผืนที่ยุ่ยสลายหายไปกับกาลเวลา แต่นั่นมิได้หมายความว่ามันจะสูญเปล่า
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."