ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>

นิยาย-เรื่องสั้น

ความรู้สึก อารมณ์ เวลา แสนยานุภาพแห่งการรอคอย

เรื่องสั้นขนาดยาว นันทวิสาร :: เขียน

อ่านหน้า » | คำนำ | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36

หน้า 31

                 ระพินไม่ได้ขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งไปเลย แม้วิถีชีวิตจะเปลี่ยนไป เขาไม่ใช่ผู้ชายตัวคนเดียวอีกแล้ว เขามีครอบครัว มีภาระและมีอีกชีวิตหนึ่งที่ต้องรับผิดชอบ...อาจจะชั่วชีวิต เขายังคงทำงานที่นั่นต่อไปอีกโดยไม่มีเพ็ญ ตอนนั้นอุมาสมัครเข้าทำงานเป็นพนักงานบัญชีในโรงงานแห่งหนึ่ง และได้เริ่มทำงานในอีกอาทิตย์ต่อมา ห้องเช่าที่เคยรกไร้ระเบียบถูกจัดใหม่ดูเรียบร้อยสะอาดตา ด้วยการดูแลเอาใจใส่ของอุมา เธอทำหน้าที่ของเธอได้อย่างครบถ้วน โดยไม่เคยปริปากบ่น ไม่เคยทุกข์ท้อเรื่องความเป็นอยู่ ไม่เคยรังเกียจสามีคนขับรถ ที่จริงระพินน่าจะพอใจ แต่เขายังคงคิดถึงเพ็ญ ยังคงโหยหาหัวใจดวงนั้น...หัวใจของเขาเอง ชีวิตดำเนินไปตามแผนการณ์ของพระเจ้า จนหลายเดือนผ่าน ไประพินได้แอบลางานไปหาเพ็ญที่ปากช่อง เขาต้องพบเธอ ต้องบอกความจริงกับเธอ เพื่อที่เธอจะได้ไม่ต้องหวังและ...รอคอย

พระเจ้า ได้โปรดฆ่าเขาเสียเถิด ก่อนที่เขาจะฆ่าใคร

                 เพ็ญดีใจมากเมื่อเห็นระพินในตอนแรก ดวงตาเธอเปลี่ยมล้นไปด้วยความหวัง ความหวังสุดท้ายที่ระพินกำลังจะพังทลายมัน ด้วยความปวดร้าวของเขาทั้งหมด เขาถูกบังคับขู่เข็ญโดยซาตาน...

               ระพินตัดสินใจบอกความจริงทั้งหมดให้เพ็ญรู้ เธอนิ่งเงียบเป็นความเงียบที่โหดร้ายและปวดร้าวที่สุด ไม่มีคำวิงวอน ไม่มีเสียงสะอื้นไห้ ไม่มีน้ำตา พระเจ้าได้ขีดเส้น ทางเดินให้เธอเพียงสายเดียว... เช่นระพินเธอมองระพินด้วยความเข้าใจ มองชายผู้เป็นที่รักอย่างสุดแสนจะกล้ำกลืน และซบหน้านิ่งอยู่กับอกนั้นโอบกอดไว้แน่น เพราะนั่นจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายของเธอ ยังคงไม่มีเสียงสะอื้น ...ยังคงไม่มีน้ำตา บางที่มันอาจจะตกค้างท่วมท้นอยู่ในใจของเธอ...

เวทนา สงสารหรือเห็นใจ ถ้าเพียงแค่นั้นที่น้ำตาสามารถแลกได้
หัวใจเธอก็พร้อมที่จะจมน้ำตา

      “เพ็ญจะรอพี่...”
ระพินแทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง
    “อะไรนะ...เพ็ญ”
    “เพ็ญจะรอพี่...”
นั่นไม่ใช่คำพร่ำเพ้อ มันเป็นสัจจะวาจา เป็นคำมั่นสัญญา ระพินรู้สึกได้ทันทีถึงแสนยานุภาพนั้น

ประกาศิตรัก แม้แต่ขบวนพยุหะยาตราของพระเจ้าก็ไม่อาจทัดทาน

« ย้อนกลับ | หน้าถัดไป »


เกี่ยวกับผู้เขียน »

แชร์ไปที่ไหนดี แชร์ให้เพื่อนสิ แชร์ให้เพื่อนได้ แชร์ให้เพื่อนเลย

"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."