จอมยุทธ แห่งบ้านจอมยุทธ.
ภูจอมยุทธ.ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
นิยาย-เรื่องสั้น
ความรู้สึก อารมณ์ เวลา แสนยานุภาพแห่งการรอคอย
เรื่องสั้นขนาดยาว นันทวิสาร :: เขียน
อ่านหน้า » | คำนำ | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36
หน้า 17
อรุณรุ่งเปิดฟ้า ดวงอาทิตย์โผล่พ้นทิวเขา ภายใต้กิ่งก้านใบที่ทอดยาวของต้นหางนกยูง ปรากฎร่างของชายชราผมหงอกขาวโพน โหยหาวันวานที่ไม่อาจจะหวนคืน ดอกหางนกยูงสีส้มที่ยังคงหล่นร่วง เหมือนจะหว่านประโลมให้กับความตรอมตรม อาหารเช้าที่จืดชืดกับแสงแดดหม่นๆริมระเบียง...อ้างว้างเปล่าเปลี่ยว
การพลัดพรากไม่จะจากไปหรือตายจาก
รสชาดก็มิได้เจือจางไปกว่ากันเลย
ในคืนที่พระจันทร์ทอแสงเฉิดฉาย ยายกับตาตำข้าวในร่างเงาของเจ้ากระต่ายน้อย กับดวงดาวที่เปล่งแสงระยิบระยับ...กลับไร้ค่าขมขื่นเมื่อฝืนมอง
พระเจ้าไม่เคยลืมลูกแกะที่พลัดหลง อยู่ในทุ่งแล้งของพระองค์เลย
สุขภาพของระพินเริ่มทรุดโทรมซูบผอม ชายชราไม่มีกำลังที่จะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป เขาใช้เวลาที่เหลืออยู่ในช่วงสุดท้าย เขียนบันทึกเรื่องราวบางช่วงชีวิต ฝากไว้กับบุญทองเพื่อมอบให้ลูกชายคนเดียวของเขา คืนนั้นหลังจากที่บุญทองขอแยกตัวกลับไปบ้านที่อยู่ทางท้ายไร่นายแพทย์นพพรอยู่คนเดียว ที่กระท่อมซึ่งไม่ต่างไปจากสุสานเลย บรรยากาศวังเวงเงียบสงัด แปลกที่เขาไม่รู้สึกหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย แต่กลับรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาดเมื่อมองผ่านความมืดไปที่เนินดิน... อนุสรณ์สถานแห่งความเป็นนิรันดร์ พ่อของเขากับผู้หญิงที่รักคนนั้นกำลังหลับ นายแพทย์นพพรเปิดสมุดบันทึกของพ่อและเริ่มอ่าน...
อาจจะเป็นเพราะพระเจ้าเหงา จึงได้สร้างโลกนี้ขึ้นมา
เพื่อให้เป็นโรงมหรสพของพระองค์
ทุกชีวิตเป็นเสมือนตัวละครตัวหนึ่ง ที่ถูกกำหนดบทบาทไว้แล้ว
สำหรับผู้หญิงที่สูงส่งและมีจิตใจที่ดีงามเช่นอุมา ระพินทำได้แค่เพียงรักและบูชา และเก็บความรู้สึกเหล่านั้นไว้ ในซอกที่ลึกที่สุดของหัวใจอย่างเจียมตัว แต่สำหรับเพ็ญ... ผู้หญิงที่พร้อมและเท่าเทียมกับเขา เขาไม่ใช่แค่เพียงรัก แต่ยังปรารถนาที่จะได้ใช้ชีวิตร่วมกับเธอ มันเป็นความหวังของระพิน เป็นความตั้งใจจริงของเธอและเขา อาจเป็นเพราะเขาพบเธอช้าเกินไป หรืออาจจะเป็นเพราะจิตใจที่เข้มแข็งเด็ดเดี่ยวในรักของอุมา หรืออาจเป็นเพราะระพินไม่อาจที่จะแยกเป็นสองร่างได้ โศกนาฏกรรมครั้งนี้จึงเกิดขึ้น ระพินได้แต่ตำหนิตัวเองที่ทำผิดต่อทุกคนที่เขารัก แต่เมื่อวันเวลาไม่อาจย้อนคืนกลับมาได้อีก เขาจึงขอเพียงให้ลูกชายได้เข้าใจ เพื่อที่บาดแผลครั้งนี้จะได้ไม่ต้องติดตัวลูกชายของเขาไปจนชั่วชีวิต ระพินยังหวังว่าวิจารณญาณที่ถูกต้องของลูกชาย จะไม่ทำผู้เป็นแม่ต้องเจ็บช้ำมากไปกว่าที่ได้รับอยู่
ความรัก ใครบ้างเล่าห้ามได้ เมื่อหัวใจบงการจะปวดร้าวสักเพียงใด
เจ็บช้ำสักแค่ไหน ก็ยังดิ้นรนไขว่คว้า
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."
