ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
นิยาย-เรื่องสั้น
ความรู้สึก อารมณ์ เวลา แสนยานุภาพแห่งการรอคอย
เรื่องสั้นขนาดยาว นันทวิสาร :: เขียน
อ่านหน้า » | คำนำ | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36
หน้า 29
ชีวิต แม้ไม่ได้ตั้งความหวังเอาไว้เลิศลอย ก็ใช่ว่าจะสมหวัง
ชีวิต คาดหวังได้ แต่ไม่อาจคาดหมาย
เมื่อความแน่นอนคือความไม่แน่นอน ชีวิตจะหวังอะไร
ระพินต้องตกตะลึงเมื่อเปิดประตูออกไป และพบอุมายืนอยู่ตรงนั้นกับกระเป๋าเดินทาง
เธอยิ้ม...เป็นรอยยิ้มที่จืดชืดที่สุดเท่าที่เขาเคยพบมา
อุมาตัดสินใจแล้วค่ะ อุมาจะใช้ชีวิตร่วมกับคุณ อุมาจะอยู่กับคุณ
อุมารอต่อไปไม่ได้อีกแล้ว
พ่อแม่กับพี่ชายจะบังคับให้อุมาแต่งงานกับใครก็ไม่รู้
ความหวังกำลังจะถูกปล้น ฝันสลายแล้วระพิน ตื่นเถิด
เขายังไม่หายจากอาการตกตะลึง คำพูดของอุมาทำให้หัวใจเขากระเจิง... ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะดีใจหรือเสียใจกันแน่ ความเป็นไปได้ร่วงหล่นลงมาจากฟากฟ้าได้เองอย่างนั้นหรือ
ดวงดาวที่ทอแสงประกายอยู่บนฟากฟ้า
เมื่อร่วงลงมาสู่ดิน ก็ไม่ต่างไปจากเม็ดหินหรือกรวดทราย
หาได้กลายเป็นเพชรนิลจินดาไม่
ผมยังไม่พร้อมเลยอุมา...
เขาเพียงพยายามที่จะปัดป้อง ด้วยสิ่งที่เขาสามารถไขว่คว้าได้ในขณะนั้น
แล้วเมื่อไหร่เล่าคะ ที่คุณจะพร้อม อุมาลาออกจากงานแล้ว อุมาหนีมา
อุมากลับไปไม่ได้อีกแล้ว
เพียงความว่างเปล่าเท่านั้นเองที่ระพินคว้าได้มา
อุมากอดเขาร้องไห้สะอึกสะอื้นสำลักน้ำตา ระพินได้ถูกพิพากษา
แล้วนับตั้งแต่วินาทีนั้น โดยที่ไม่อาจอุทธรณ์หรือร้องขอ เขาทำได้เพียงยอมจำนน
เขาทำได้แค่นั้น แค่นั้นจริงๆมันสายเกินไปที่จะอธิบาย สายเกินกว่าจะถามหาเหตุผล
สายเกินกว่าจะร่ำร้อง....มันสายไปแล้วจริงๆ
ปราฏิหารย์ใดกันแน่ ที่ทำให้ความปรารถนาของวันวาน
กลายกลับเป็นสิ่งที่ขมขื่นที่สุดในวันนี้
ผู้หญิงคนหนึ่งยอมที่จะสละความสุขส่วนตัว ยอมละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง ยอมเสียชื่อเสียงเกียรติยศ ยอมหมดแล้วทั้งชีวิตระพินจะปฏิเสธ ผลักไสไปได้อย่างไรกัน ...เวลาแห่งการชดใช้ได้มาถึงแล้ว ระพินพยายามที่จะใคร่ครวญและขุดคุ้ย ทุกซอกทุกมุมจนที่สุดของหัวใจ ค้นหาความรู้สึกเก่าๆที่เขาเคยเก็บเอาไว้ที่ข้างในนั้น ความรัก...ความรักหายไปไหน
ความรักไม่เคยต้องโทษ ความรักไม่ผิด
หัวใจไม่มีสิทธิ์กักขังหน่วงเหนี่ยว
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."