ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>

นิยาย-เรื่องสั้น

ความรู้สึก อารมณ์ เวลา แสนยานุภาพแห่งการรอคอย

เรื่องสั้นขนาดยาว นันทวิสาร :: เขียน

อ่านหน้า » | คำนำ | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36

หน้า 8

                 “แม่ผิดใช่มั้ย...นพพร”
                  เธอเอาแต่พรอดพร่ำถึงอดีตราวกับว่ามันเพิ่งจะเกิดขึ้น ทั้งๆที่ผู้เป็นสามีไม่เคยได้ล่วงรู้เลยด้วยซ้ำไป และแม้แต่ลูกชายของเธอเองก็เพิ่งจะได้รู้...รู้ในสิ่งที่ไม่ควรจะรับรู้ ความลับที่แสนจะขมขื่น ความผิดที่เธอได้ลบล้างออกแล้วจนหมดสิ้น ด้วยเกียรติยศและศักดิ์ศรี ด้วยความจงรักถักดี ตราบาป...ที่ไม่ต้องรอให้พระบุตรมาไถ่โทษให้

พระเจ้าสร้างโลก สร้างชีวิตและสรรพสิ่ง
เหมือนจะเอาไว้เป็นสนามประลองความเชื่อ

               ภาพของหญิงชรานั่งอยู่บนเก้าอี้โยก เซื่องซึมหม่นเหม่อจมดิ่งอยู่กับอดีต...อดีตที่กรีดใจ วันแล้ววันเล่าที่สายตาของเธอจับจ้องไปยังขอบฟ้าไกล ไกลออกไป...ไกลออกไป…ไร้จุดหมาย... เธอกำลังพยายามที่จะมองหาสิ่งใดกันแน่...

ในความว่างเปล่า ลึกล้ำสุดประมาณที่สิ้นสุด
บางสิ่งบางอย่างอยู่ที่นั่น ที่รอยต่อของความคิดคำนึงกับจิตวิญญาณ
ที่ซึ่งอารมณ์และความรู้สึก พึ่งพาพักพิง

              พ่อของนายแพทย์นพพรหายสาปสูญไปเหมือนไม่มีตัวตนอยู่บนโลกนี้ คงทิ้งไว้เพียงเงินที่ได้จากการเกษียณอายุงาน กับเงินสะสมในธนาคาร และวิญญาณดวงหนึ่งที่คิดว่ากำลังชดใช้กรรม ในร่างของหญิงชราที่กำลังจะตายทั้งเป็น เธอฝังใจอยู่กับความรู้สึกผิดครั้งนั้น เพราะนั่นเป็นสิ่งเดียวที่เธอคิดว่า มันไม่ยุติธรรมต่อสามีของเธอ

สมองพยายามที่จะลืม ในสิ่งที่จิตวิญญาณจดจำ
หัวใจคร่ำครวญอยู่ตรงกลางนั้น

            ฤดูแล้วฤดูเล่าผลัดเปลี่ยนเวียนไป ฝนแล้วฝนเล่า... ยังคงไม่มีข่าวคราวของเขา ไม่มีจดหมาย ไม่มีแม้เสียงโทรศัพท์ ไม่มีใครเคยพบเขาบนโลกนี้อีกเลย ด้วยเงินเพียงเล็กน้อยที่ติดตัวไป เขาจะดำรงค์ชีพอยู่ได้อย่างไร...เขาอยู่ที่ไหน

           ผ่านไปปีแล้วปีเล่า ตอนนั้นลูกชายคนโตของนายแพทย์นพพรอายุได้เจ็ดขวบ และเริ่มถามถึงคุณปู่ เริ่มแอบมองดูผู้เป็นย่าด้วยความสงสัย หญิงชรายังคงตกเป็นจำเลยของตนเองอยู่บนเก้าอี้โยกตัวนั้น บางครั้งจะมีหลานสาวคนเล็กคลอเคลียอยู่บนตัก สองมือของเธอเท่านั้นที่สัมผัสลูบไล้หลานสาว ดวงตาของเธอยังคงหม่นมอง เลื่อนลอยดั่งต้องคำสาป

« ย้อนกลับ | หน้าถัดไป »


เกี่ยวกับผู้เขียน »

แชร์ไปที่ไหนดี แชร์ให้เพื่อนสิ แชร์ให้เพื่อนได้ แชร์ให้เพื่อนเลย

"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."