ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
นิยาย-เรื่องสั้น
ความรู้สึก อารมณ์ เวลา แสนยานุภาพแห่งการรอคอย
เรื่องสั้นขนาดยาว นันทวิสาร :: เขียน
อ่านหน้า » | คำนำ | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36
หน้า 23
สุขในฝันกอดจันทร์ละเมอ คืบเดียวเธอ ใยห่างกันแสนไกล
ตั้งแต่วันนั้นเขากับอุมา มักจะไปไหนมาไหนด้วยกันอีกเสมอๆในวันหยุด ไปทุกที่ที่เธออยากจะไป ...เริ่มมีคนเห็นคนทั้งสองในที่ต่างๆ และเริ่มมีเพื่อนร่วมงานล้อเล่น อุมาได้แต่ยิ้มน้อยๆไม่สนใจอะไร ระพินเสียอีกที่กังวลกลัวและเขินอาย ไม่เป็นตัวของตัวเองหวาดระแวงไปหมด สายตาของผู้คนรอบข้างที่มองเขาและเธอแปลกไป รวมทั้งเจ้านายของคนทั้งสองด้วย
ครั้งแล้ว ครั้งเล่า ที่ความรักถูกเหยียบย่ำ
ครั้งแล้ว ครั้งเล่าที่ความรักถูกลบหลู่ดูหมิ่น
มนต์รักไม่เคยเสื่อมสิ้น
ความสัมพันธ์ของเขาและเธอเริ่มมีอุปสรรคในใจของระพิน เมื่อได้รู้ว่าพี่ชายของอุมาเป็นปลัดอำเภอ เขาเริ่มคิดมากต่างๆนานาในแง่ร้าย ในขณะที่อุมายังคงวางตัวปกติ และทำงานไปตามหน้าที่ของเธออย่างเคย ระพินรู้สึกว่าตัวเองช่างอ่อนแอเสียเหลือเกิน ในช่วงเวลานั้น เขาเหมือนคนมีปมด้อยน่ารังเกียจ กำแพงหนาที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่าถูกก่อขึ้นในช่องว่างที่เคยกางกั้นระหว่างเขาและอุมา ระพินตำหนิฟ้าดินตัดพ้อพระเจ้าที่ให้เขาเกิดมาจน เป็นคนขับรถต่ำต้อยไม่คู่ควรกับเธอ
ไม่ใช่แค่ไกลจนเกินฝัน แต่ฝันนั้นยังไกลเกินกว่าจะจินตนาการ
ไกลเกินกว่าที่จะวาดวิมานในอากาศ
บนพื้นฐานของความเป็นไปไม่ได้ ยังคงเป็นได้แค่เพียงความเพ้อฝัน ที่ระพินยังคงยึดติดอยู่กับมันทั้งยามหลับและตื่น มันเป็นลมหายใจเข้าออกของเขาไปเสียแล้ว
ระหว่างความฝันกับความจริง แค่เปลือกตาเท่านั้นที่กั้นไว้
ระพินจะรู้สึกเป็นสุขใจเฉพาะเมื่อตอนที่ได้อยู่ใกล้ๆอุมา ได้ไปเที่ยวด้วยกัน
แต่หลังจากนั้นจะเฝ้าคิด คิดอยู่คนเดียว คิดถึงอนาคต คิดถึงการพลัดพราก
และเริ่มปวดร้าวรุนแรง...ซ้ำซาก
เรื่องทั้งหมดจะลงเอยเช่นไรในเมื่อเขายังคงเป็นได้แค่คนขับรถแล้ววันนั้นก็มาถึง
เมื่อพี่ชายของอุมามาที่บริษัทในชุดข้าราชการเต็มยศ
ระพินเหมือนยาจกเมื่อเทียบกับเขา สองพี่น้องคุยกันอยู่นาน
ระพินเริ่มมีลางสังหรณ์บางอย่างในทางที่ไม่ดี และมันก็เป็นจริง
พี่อานนท์ เขามาส่งข่าวเรื่องงาน
สิ้นเดือนนี้อุมาคงต้องลาออกเพื่อกลับไปทำงานที่บ้าน...
สีหน้าของอุมาเคร่งเครียดหมองหม่น แววตาหม่นไหม้
เวลาแห่งการพลัดพรากได้เริ่มต้นขึ้นแล้วตั้งแต่วินาทีนั้น
หัวใจที่บอบช้ำอยู่ก่อนแล้วของระพินเริ่มด้านชา
ในโลกนี้ไม่มีอะไรอีกแล้วที่ไม่อาจแบกรับ เขาไม่อาจแข็งข้อต่อพระเจ้า
เขากำลังพ่ายแพ้...พ่ายแพ้ให้แก่ความเป็นไปไม่ได้...ความเป็นไปไม่ได้ที่รู้อยู่ก่อนแล้ว
สายน้ำแห่งความจริงเชี่ยวกราดเ กินกว่าความรักจะขวาง
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."