ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
นิยาย-เรื่องสั้น
ความรู้สึก อารมณ์ เวลา แสนยานุภาพแห่งการรอคอย
เรื่องสั้นขนาดยาว นันทวิสาร :: เขียน
อ่านหน้า » | คำนำ | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36
หน้า 33
เบื้องหลังเปลือกตาคู่นั้น ภาระหน้าที่กับความจริง ยังคงเป็นสิ่งเดียวที่ฉกฉวยไขว่คว้า โอบเอาไว้แนบอก ด้วยชีวิตและจิตวิญญาณภาพผืนผ้าเช็ดหน้าที่ผูกอยู่บนรั้วลวดหนาม เรียงรายพัดพลิ้วโบกเรียกอยู่ไหวๆ ในห้วงภวังค์ที่ยังคงเด่นชัด มัดหัวใจเขาค้างคาอยู่บนนั้น รูปเงาของผู้หญิงคนหนึ่ง...มั่นคง...รอคอย...เฝ้าคอย ระพินผ่อนบ้านหมดแล้ว และจะเป็นบ้านหลังแรกของครอบครัว เป็นที่พักพิงของภรรยาและลูก
เมื่อนพพรเรียนจบแพทย์และแต่งงานมีครอบครัวเป็นบึกแผ่น มีการงานที่มั่นคง ระพินหมดกังวลที่จะฝากผู้เป็นแม่ไว้กับลูกชายของเธอ เขาหมดห่วงแล้ว เขาได้ทำหน้าที่อย่างดีที่สุดแล้ว แม้จะไม่สมบรูณ์นักก็ตาม ระพินได้เดินมาจนสุดปลายทางแล้วสำหรับความรับผิดชอบ เขาบอกกับตัวเองบอกกับพระเจ้า... ไหว้วอนต่อรองกับพระองค์
ราชโองการของพระเจ้า มักจะส่งผ่านมาทางความเงียบ
วิญญาณของเขาไม่อาจทนให้หัวใจปวดร้าวได้อีกต่อไป วิญญาณของระพินไม่อาจ อยู่ได้อีกต่อไป ในเรือนร่างที่ไร้ใจ ระพินคิดถึงหัวใจของเขา หัวใจดวงนั้น...ดวงที่อยู่กับเพ็ญ...จินตลีลาแห่งความกล้ำกลืนของระพิน ปิดฉากลงพร้อมกับบันทึกหน้าสุดท้าย พระเจ้า...ท่านได้รังสรรค์สร้างและหล่อหลอมเขาขึ้นมาด้วยผงธุลีดินเพียง เท่านั้นนะหรือ...
นพพรกราบลาผู้เป็นพ่อของเขากับเพ็ญ ระหว่างหลุมศพของคนทั้งสองที่เนินดินแห่งนั้น ก่อนจะกลับเข้ากรุงเทพฯในวันรุ่งขึ้น พร้อมกับสมุดบันทึกวรรณกรรรมชีวิตช่วงหนึ่งของพ่อผู้ทุกทน
ความยุติธรรมกับความถูกต้อง มักจะขัดแย้งกันอยู่เสมอในเหตุผล
ความยุติธรรมกับความถูกต้อง มักจะอยู่คู่กันเสมอบนเส้นขนาน
นายแพทย์นพพรกับสุนิภาตกลงตัดสินใจว่าจะมอบสมุดบันทึกของระพินเล่มนั้นให้กับหญิงชราผู้เป็นแม่ ไม่มีประโยชน์อันใดที่จะปกปิด นายแพทย์นพพรคิดว่าผู้เป็นแม่ของเขาควรจะได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมด เพื่อที่เธอจะได้เข้าใจความรู้สึกนึกคิดของผู้เป็นสามี ความรู้สึกที่เธอไม่เคยเข้าไปถึงเลย
ความเชื่อสร้างศรัทธา ความจริงปลดปล่อย
มีเพียงหญิงชราเท่านั้นที่รู้ว่า อะไรอยู่ที่สุดขอบฟ้าไกล เพราะทุกวันสายตาของเธอจะเฝ้ามองไป ณ ที่แห่งนั้น บนเก้าอี้หวายโยกที่ริมระเบียง ที่ที่สามีของเธอเคยนั่งเอนกายหลับตา...แอบโหยหาหัวใจ...ตัวเอง
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."