ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
นิยาย-เรื่องสั้น
ความรู้สึก อารมณ์ เวลา แสนยานุภาพแห่งการรอคอย
เรื่องสั้นขนาดยาว นันทวิสาร :: เขียน
อ่านหน้า » | คำนำ | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36
หน้า 7
เพราะวันวานไม่อาจหวนคืน วันนี้จึงเป็นเช่นนี้
พรุ่งนี้และวันต่อๆไป เพียงแค่คิดก็ร้าวลึก ก่อนแล้ว
ภาพของแม่นั่งสงบนิ่งอยู่บนเก้าอี้หวายโยกริมระเบียง
ตรงมุมที่พ่อมักจะเอนหลังโยกเก้าอี้เบาๆ
ผ่อนคลายเงียบๆคนเดียวบนผ้านวมฟูกผืนยาวที่รองรับไว้ตลอดที่นั่งจนสุดพนักพิง
พ่อเคยบอกว่ามันนุ่มเสียจนเขาคิดว่าได้นอนอยู่บนปุยเมฆ
และเขาก็จะเคลิ้มหลับไปแทบทุกครั้ง...บนปุยเมฆนุ่มผืนนั้นสองตาของเธอเท่านั้นที่หลับพริ้ม
บนร่องรอยร่างเงาของสามีที่จากไป
เธออาจกำลังพยายามที่จะสัมผัสและซึมซับความรู้สึกนึกคิดของสามี
ที่อาจจะล่องลอยหลงเหลืออยู่ในอากาศธาตุ
แม่ครับ...
คุณแม่ขา...
นายแพทย์นพพรกับภรรยาค่อยๆทรุดตัวลงนั่งกับพื้นข้างเก้าอี้โยกตัวนั้น
น้ำตาของผู้เป็นแม่ได้แห้งสนิทแล้ว คงทิ้งไว้เพียงริ้วรอยร้าวราน
และมันจะยังคงอยู่เช่นนั้น ตราบใดที่เธอยังคงหายใจอยู่ ตราบชั่วชีวิต..
ความทรงจำ สุสานแห่งปัจจุบัน
บ้านนิรันดร์ของอดีต รอคอยวันนี้ พรุ่งนี้
ครั้งแรกที่แม่พบพ่อของลูก เขาเป็นเพียงเด็กติดรถส่งของ พ่อขยันขันแข็งและมีความรับผิดชอบสูง เขาดิ้นรนขวนขวายขยับฐานะตัวเอง จนได้เป็นคนขับรถ พ่อเป็นคนเจียมตัว เขาคิดว่าความจนและหน้าที่การงานของเขาเป็นปมด้อย และนั่นเองที่ทำให้เขาแตกต่างไปจากคนอื่น ความรักของแม่เริ่มจากความสงสาร เริ่มจากหัวใจที่แตกสลายของแม่ในครั้งนั้น...
สุสานใจไม่เคยร้างไร้ แผลแล้ว แผลเล่า ที่ขุดลงกลางใจ
เพื่อฝังกลบความหลัง เพื่อที่จะลืม เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเจ็บปวด
เรื่องราวในอดีตได้พรั่งพรูออกมาจากความทรงจำของแม่จนหมดสิ้น จากความรักที่เริ่มก่อตัว การผ่านอุปสรรคทั้งปวง การก่อตั้งครอบครัวเล็กๆและ การต่อสู้ดิ้นรนเพื่อครอบครัวของพ่อความทรนงที่ไม่ยอมรับความช่วยเหลือ จากครอบครัวของภรรยาที่หยิบยื่นให้ และบางช่วงบางตอนที่เธอถึงกับต้องเสียน้ำตา ให้กับความขมขื่นในอดีต ความผิดพลาดของเธอที่ไม่เคยมีใครล่วงรู้ ซึ่งแท้ที่จริงแล้วนายแพทย์นพพรคิดว่ามันน่าจะเป็นความผิดพลาด ที่ทำให้ผู้เป็นพ่อของเขาได้สมหวังและได้ใช้ชีวิตร่วม กับคนที่รัก มากกว่าจะเป็นความผิดพลาดที่ทำให้เธอต้องรู้สึก ผิดมากมายในวันนี้
เวรกรรมไม่เคยหมดอายุความ ไม่ว่าจะนานเพียงใด ต้องชดใช้
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."