ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
นิยาย-เรื่องสั้น
ความรู้สึก อารมณ์ เวลา แสนยานุภาพแห่งการรอคอย
เรื่องสั้นขนาดยาว นันทวิสาร :: เขียน
อ่านหน้า » | คำนำ | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36
หน้า 16
วันเวลาแห่งความสุขผ่านไปราวติดปีกบิน เพ็ญเริ่มมีอาการหน้ามืดอยู่บ่อยๆด้วยโรคความดันโลหิต ระพินเริ่มเป็นทุกข์วิตกกังวล ในขณะที่หญิงชราเยือกเย็นสุขุมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อาการป่วยของเธอเริ่มรุนแรงและถี่ขึ้น จนยากแก่การเยียวยา
แม้จะยื้อยุดหยุดวันและเวลาเอาไว้ได้
ชีวิตก็ยังคงเป็นชีวิต ชีวิตมีวงจรชีวิต
ร่างของหญิงชรานอนแน่นิ่งเหยียดยาวอยู่บนเตียง ด้วยลมหายใจที่อ่อนระทวย ในวงแขนของชายชราที่กอดเธอไว้แน่นราวกับว่าจะกลัวร่างนั้นหลุดลอยไป ดวงตาที่แห้งผากของเธอจับจ้องอยู่บนใบหน้าของชายชราผู้เป็นที่รัก เพื่อจะจดจำเป็นครั้งสุดท้าย... ไม่มีน้ำตาสักหยดในแอ่งน้ำตาที่ตื้นเขินของเธอ บนใบหน้าของหญิงชราผู้กำลังจะสิ้นลมกลับปรากฎร่องรอยแห่งความปิติสุข
ความรักแม้ไม่ได้รับการนมัสการ
แต่ก็ได้ถูกขนานนามในพระคัมภีร์
เพ็ญช่างโชคดีเสียเหลือเกิน
ที่ได้ตายในอ้อมอกของคนที่รัก ให้เพ็ญสิ้นใจเสียเดี๋ยวนี้เถอะ
ก่อนที่พี่จะอ่อนล้าแล้วคลายวงแขนออกจากเพ็ญ
ไม่นะเพ็ญ
พี่จะกอดเพ็ญไว้อย่างนี้ พี่จะไม่อ่อนล้า อย่าเพิ่งจากพี่ไปเลยนะเพ็ญ
อยู่กับพี่อีกสักหน่อยเถอะ ถ้ามันจะไม่ทำให้เพ็ญต้องทุรนทุราย...
ในอ้อมกอดแห่งรัก วิญญาณพร้อมจะดับจิต
ชายชราวิงวอนด้วยหยาดน้ำตาที่มีอยู่ทั้งหมด กับวิญญาณที่ได้ออกจากร่างไปแล้วของเพ็ญ เธอได้จากไปแล้วอย่างสุขสงบ ในเรียวแขนของเขาที่ยังคงกอดรัดร่างนั้นไว้แน่น...และเนิ่นนาน ไม่มีคำพูดใดจากริมฝีปากที่ซีดจาง ไม่มีความเคลื่อนไหวใดจากร่างที่ไร้วิญญาณ มีเพียงน้ำตาสีขุ่นเข้มของชายชรา ที่ยังคงไหลรินออกมาเป็นสายเลือด ร้องขอ...วิงวอนกับพระเจ้า พระเจ้าที่กำลังหลับใหลอยู่บนแท่นบรรทม
นายแพทย์นพพรกับบุญทองนิ่งเงียบตั้งสติ เพื่อบางสิ่งบางอย่าง...เพื่อปลดปล่อยน้ำตาให้เป็นอิสระ คารวะให้กับความเศร้าสลด... ให้เวลากับความสะเทือนใจได้ผ่านพ้นไป... นี่หรือคือบางสิ่งบางอย่างที่พ่อของเขาต้องทำในบั้นปลายชีวิต นี่หรือคือวันและเวลาที่เหลืออยู่... วันเวลาเหล่านี้หรือที่เขาวิงวอนขอ... วันเวลาเหล่านี้หรือที่เขารอคอยมาเกือบจะทั้งชีวิต ราวกับว่ามันเป็นบำเหน็จของชีวิต
เวลา ซาตาน พระเจ้า ต่างกันที่ความเชื่อ เหมือนกันที่ไร้ตัวตน
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."