ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
นิยาย-เรื่องสั้น
ความรู้สึก อารมณ์ เวลา แสนยานุภาพแห่งการรอคอย
เรื่องสั้นขนาดยาว นันทวิสาร :: เขียน
อ่านหน้า » | คำนำ | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36
หน้า 3
นพพร...ลูกรัก
มันยากเกินกว่าที่ลูกจะเข้าใจ และทำใจยอมรับกับการจากไปของพ่อ พ่อเพียงอยากให้ลูกเชื่อในความเป็นพ่อ เชื่อในความรักของพ่อ และเชื่อมั่นในความคิดที่ดีของลูก เพื่อที่ทุกอย่างจะได้เลื่อนไหลไปตามแนวทางของมัน พ่อมีบางสิ่งบางอย่างที่จะต้องทำในบั้นปลายชีวิต มันเป็นความตั้งจริงของพ่อที่ไม่อาจเลี่ยงได้ นอกเสียจากว่าพ่อได้ตายไปแล้วจากโลกนี้ ตลอดเวลาพ่อรักและภูมิใจในตัวลูกมาก ลูกเป็นลูกที่ดีของพ่อกับแม่ เราไม่เคยผิดหวังในตัวลูกเลยสักครั้ง พ่อเชื่อว่าอนาคตของลูกจะต้องพบแต่สิ่งที่ดีและประสบความสำเร็จในทุกๆด้าน พ่อหมดห่วงแล้ว พ่อขอฝากแม่ด้วย หวังว่าลูกจะดูแลแม่ของลูกและทำหน้าที่แทนพ่อได้ พ่อขอวิงวอนต่อลูกด้วยวันและเวลาที่เหลืออยู่ทั้งหมดของพ่อ
พ่อรักลูก
โชคชะตาอยู่เหนือความเชื่อ ท้าทายพระเจ้า ยิ้มเย้ยซาตาน
นายแพทย์นพพรรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองได้พุ่งทะยานขึ้นสู่ที่สูง
สูงขึ้นและสูงขึ้นทุกทีไม่มีจุดจบ เขาไม่แน่ใจว่าได้หยุดหายใจไปแล้วหรือไม่
แล้วแม่ของเขาเล่า... เธอจะปวดร้าวสักเพียงใด บอบช้ำสักแค่ไหน
แม่ครับ...
เขาประคองแม่ไว้ในอ้อมแขน
ในห้วงรันทดนั้นจะมีคำพูดใดที่จะทดแทนความว่างเปล่าได้เท่า
หยาดน้ำตาที่ไหลนองของสองคน แม่...ลูก...
น้ำตากลั่นกรองมาจากหัวใจ น้ำตาพูดแทนหัวใจ
อย่าตำหนิพ่อเลยนะลูก แม่เองที่ผิด...ผิดต่อพ่อของลูก...ผิดมาตั้งแต่ต้น...
เขารู้สึกหนาวยะเยือกจับขั้วหัวใจ
ความภักดีของแม่ที่มีต่อพ่อยังคงไม่เสื่อมคลาย
และดูเหมือนว่าเธอจะเป็นคนเดียวที่เข้าใจผู้เป็นสามีของเธออย่างลึกซึ้ง...
ความเข้าใจที่ซ่อนคมบาดลึก
นายแพทย์นพพรไม่มีวันที่จะเข้าใจได้ดีไปกว่าผู้เป็นแม่เลย
ในขณะที่เธอเองก็พยายามที่จะซุกซ่อนมันเอาไว้
ด้วยหยดน้ำตาทุกหยดที่เอ่อล้นของเธอ
ผมรักแม่...ครับ
แม่ซับน้ำตาทุกหยดของเธอ
ก่อนที่ศรัทธาทั้งหมดของนายแพทย์นพพรที่มีต่อผู้เป็นพ่อ
จะถูกกัดกร่อนหลอมละลายไปจนหมดสิ้น ในสายธารน้ำตาที่ไหลบ่าของเธอ
ปฏิกิริยาลูกโซ่ที่ถูกจุดชนวนด้วยน้ำตา อนุภาพจะร้ายแรงสักปานใด
ไม่เคยสักครั้งที่พ่อจะทำเพื่อตัวเอง แม่รู้...
และแม่จะเป็นสุขถ้าครั้งนี้ พ่อจะได้ทำในสิ่งที่เขาต้องการสักครั้ง
แม่บอกตัวเองเสมอว่าแม่ตัดสินใจไม่ผิดเลยที่เลือกพ่อของลูก
เลือกที่จะใช้ชีวิตอยู่กับเขา
จนบัดนี้ยังก็ไม่มีอะไรที่จะมาลบล้างความคิดของแม่ได้
ไม่ต้องกังวลห่วงแม่นะ...นพพร
แม่อยากอยู่เงียบๆคนเดียวสักพัก...แม่ต้องการเวลาสักระยะ
ทุกคำพูดล้วนบีบคั้นออกมาจากหัวใจของเธอ
นายแพทย์นพพรสามารถรับรู้ได้ด้วยจิตวิญญาณของเขาเอง
แม่ส่งจดหมายของพ่อฉบับนั้นให้เขา ก่อนจะค่อยๆลุกเดินขึ้นไปบนห้องนอน
ในสภาพของคนไข้หนัก
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."