ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
นิยาย-เรื่องสั้น
ความรู้สึก อารมณ์ เวลา แสนยานุภาพแห่งการรอคอย
เรื่องสั้นขนาดยาว นันทวิสาร :: เขียน
อ่านหน้า » | คำนำ | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36
หน้า 35
ความจริงแม้ว่าจะขมขื่นสักเพียงใด ปวดร้าวสักแค่ไหน
หัวใจก็พร้อมที่จะกล้ำกลืน
หญิงชรานั่งฟังลูกชายเล่าเรื่องราวทั้งหมดอย่างสงบ โดยปราศจากการซักถามน้ำตาของเธอคงจะหยาดริน ออกมาจนหมดสิ้นแล้วกระมัง เธอนิ่งเงียบ คงค้างไว้เพียงเรื่องราวในบันทึกของผู้เป็นพ่อเท่านั้น ที่นายแพทย์นพพรยังไม่ได้เล่า เขาอยากจะให้ผู้เป็นแม่ของเขาได้อ่านด้วยตัวเอง ไม่ว่าจะต้องขมขื่นสักเพียงใดก็ตาม ความจริงอาจจะทำให้หญิงชรารู้สึกผิดน้อยลง เขาเชื่ออย่างนั้น เชื่อในความรู้สึกที่ดีของผู้เป็นแม่ เชื่อในความเป็นแม่ แม่ผู้ขัดเกลาชีวิตเขาจากเบ้าหลอมของผู้เป็นพ่อ
วันนั้นทั้งวัน หญิงชราใจจดใจจ่ออยู่กับบันทึกเล่มนั้น ...เรื่องราวและความรู้สึกของผู้เป็นสามีของเธอ และดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้อ่านแค่ครั้งเดียวและไม่ใช่แค่ครั้งเดียว เท่านั้นที่เธอต้องเสียน้ำตา ให้กับความปวดร้าวของสามีที่เธอเพิ่งจะค้นพบ บางทีเธออาจจะกอบเก็บเอาความรู้สึกเหล่านั้น เข้าไปไว้เป็นส่วนหนึ่งของเธอแล้วด้วย...
น้ำตากับความรัก มาจากที่เดียวกัน ที่หัวใจ
หญิงชราวางบันทึกของสามีเล่มนั้นไว้แนบอก ราวกับว่าเป็นพระวจนะของพระเจ้า สองมือสัมผัสลูบไล้อย่างทะนุถนอม เพราะคือส่วนหนึ่งของเขา อารมณ์ ความรู้สึก และวันเวลาที่ไม่อาจหวนคืนกลับมาได้อีกแล้ว บนเก้าอี้โยกตัวนั้น อุมาหลับตาพริ้ม มีรอยยิ้มปนเปื้อนอยู่กับผลึกน้ำตา พระเจ้าเท่านั้นที่รู้และเข้าใจในน้ำตาหยดสุดท้ายของหญิงชรา ที่ได้ระเหยแห้งไปนานแล้ว
น้ำตาไม่อาจใช้ยังชีพ ไม่ว่าจะแร้นแค้นเพียงใด
ฉันไม่เคยคิดตำหนิคุณเลยระพิน
ฉันขอขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณปฏิบัติต่อฉัน และให้เกียรติฉันเสมอมา
อภัยให้ฉันด้วย...ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าคุณมีเธออยู่ในใจตลอดเวลา
คุณช่างใจร้ายกับตัวเสียเหลือเกิน ยกโทษให้ฉันด้วยนะเพ็ญ...
ฉันคงไม่ตายเร็วจนเกินไปนักหรอก ขอให้เธอทั้งคู่อยู่ร่วมกัน
ไปตราบชั่วนิรันดร์เถิด...
อุมาวางช่อดอกไม้ลงกลางเนินดินอย่างสุภาพและอ่อนโยน
ระหว่างหลุมศพของผู้เป็นสามีของเธอกับเพ็ญ...ผู้หญิงที่เธอไม่เคยรู้จัก
โดยมีนายแพทย์นพพรกับลูกๆยืนอยู่ข้างๆ และบุญทองเฝ้ามองดูอยู่ไม่ห่างนัก
ผ่านไปเสียทีสำหรับวันและเวลาแห่งความร้าวราน.... ขอบคุณพระเจ้า
พระเจ้าเฝ้าดูความทุกทน ทดสอบจิตวิญญาณ
แล้วก็รับความดีความชอบไป ทุกครั้ง
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."