ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
นิยาย-เรื่องสั้น
ความรู้สึก อารมณ์ เวลา แสนยานุภาพแห่งการรอคอย
เรื่องสั้นขนาดยาว นันทวิสาร :: เขียน
อ่านหน้า » | คำนำ | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36
หน้า 10
แม้แต่พระเจ้าก็เคยพลาดมาแล้ว
อย่างน้อยก็ครั้งหนึ่งตอนที่สร้างโลก
เดี๋ยวผมไปสั่งงานก่อน เดี๋ยวเดียวเท่านั้น
เร็วหน่อยนะหมอ อาจจะสายเกินไปก็ได้...
เสียงของนายบุญทองตะโกนไล่หลังไป นายแพทย์นพพรถลันรีบออกมาจากที่นั่น
ฝากงานกับเพื่อนนายแพทย์และนักศึกษาฝึกงาน แล้วกลับออกมาอีกครั้ง
และพร้อมที่จะไปกับชายแปลกหน้าที่ชื่อบุญทองคนนั้น
เราจะไปไหนกัน
ปากช่อง...ครับ
นายบุญทองตอบในขณะที่กำลังเดินอย่างรีบเร่งอยู่ข้างหน้า
เดี๋ยวผมไปเอากุญแจรถก่อน
ไปรถผมเถอะหมอ สะดวกกว่า...
รถกระบะสีน้ำเงินเข้มคันนั้น พุ่งทะยานฝ่าสายลมแสงแดดออกจากกรุงเทพฯ
ไปตามถนนพหลโยธินมุ่งตรงสู่อำเภอปากช่อง ระยะทางร้อยกว่ากิโลเมตร
ไม่น่าจะเกินสองชั่วโมง เพราะเท้าของนายบุญทองเหยียบจนจมคันเร่ง
พ่อผมไปทำอะไรที่นั่น
นายแพทย์นพพรถาม
อย่าเพิ่งถามเลยน่าหมอ
แล้วหมอก็จะรู้เอง เรื่องมันยาว ขอโทษนะหมอ
นายบุญทองพูดทั้งที่สายตาของเขายังคงเพ่งมองอยู่ที่ถนนเบื้องหน้า
ทำให้นายแพทย์นพพรยิ่งร้อนรนยิ่งขึ้น เสียงเครื่องยนต์เสียงลมอื้ออึงไปหมด
ความจริงต้องอยู่ที่ไหนสักแห่งหนึ่ง ระหว่างพระเจ้ากับซาตาน
เขาไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าพ่อของเขาไปทำอะไรที่นั่น เพราะเท่าที่รู้เขาไม่มีญาติอยู่ที่ปากช่อง ที่นั่นจะต้องซ่อนเรื่องราวไว้มากมาย เขาจะรับได้สักแค่ไหนเมื่อต้องเผชิญกับความจริง นายแพทย์นพพรเริ่มหวาดหวั่นกับบางสิ่งบางอย่างที่รอคอยอยู่ข้างหน้านั้น บางสิ่งบางอย่างที่เขาเคยตั้งคำถาม และคำตอบก็ยิ้มเย้ยรออยู่แล้ว...ที่นั่น
ความมืดไม่มีพลังอำนาจพอที่จะทำร้ายใครได้
เงาดำที่ลอบหลบอยู่ข้างในนั้นต่างหากที่ล่อลวงครอบงำ
เข้าเขตอำเภอปากช่องด้วยเวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงเศษ และเลยตัวอำเภอไปไม่ไกลเท่าไรนัก นายบุญทองก็เลี้ยวรถเข้าสู่ถนนลูกรัง ใต้ร่มเงาของต้นหางนกยูงที่กำลังออกดอกสีส้มสดเต็มต้น เบื้องหน้าคือกระท่อมไม้ที่ห้อมล้อมด้วยหมู่ต้นเฟื่องฟ้าหนาแน่น
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."