ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
นิยาย-เรื่องสั้น
ชีวิตเริ่มต้นอีกครั้งหลังเกษียณ
โดย : จอมยุทธ แห่งบ้านจอมยุทธ
อ่านหน้า » ปฐมบท | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35
(30)
ให้คีโมครั้งแรกก็ยังไม่มีผลกระทบหรืออาการข้างเคียงอะไร แต่สภาพจิตใจของแม่ก็ไม่ได้ดีขึ้น แม่ก็ยังคงเป็นคนป่วยนอนอยู่อย่างนั้น จนให้คีโมครั้งที่สอง กลับไปเที่ยวนี้เริ่มอาการไม่ค่อยดี จนเริ่มช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ผมร่วงกินข้าวไม่ได้ ท้องเสีย อาเจียน สารพัด ร่างกายเริ่มซูบผอมจนน่าตกใจ ให้คีโมครั้งที่สามกลับไปได้ไม่กี่วันแม่ก็เสีย นั่นคือ 2 เดือนให้หลัง จากที่แม่รู้ว่าเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย สาเหตุอาจเกิดจากเพราะแม่เคยสูบบุหรี่มาก่อน แต่ก็เลิกไปนานแล้ว และก็คงจะช้าไป...
จากคนที่ใช้ชีวิตอยู่เป็นปกติ ขายข้าวแกงไปวันๆ พอรู้ว่าเป็นมะเร็งก็ล้มป่วยทางใจ จนผมย้อนคิดไปว่าถ้าไม่พาแกไปตรวจสุขภาพวันนั้น แม่ก็คงใช้ชีวิตของแกไปและอยู่ได้นานกว่านี้ พวกเราพี่น้องก็ยังพูดถึงเรื่องนี้กันอยู่เป็นครั้งคราวเวลาพูดถึงแม่ แต่ก็ไม่ได้มีใครตำหนิผม และผมก็ไม่ได้ตำหนิตัวเอง แต่ที่ลึกลงไปภายในใจนั้น มันก็อดที่จะคิดไม่ได้เลยจริงๆ...
ก่อนที่แม่แกจะเสียสักระยะหนึ่ง ซึ่งช่วงนั้นอาการก็เริ่มไม่ค่อยดีแล้ว พวกเราเริ่มทำใจกันแล้ว แกบอกกับพวกเราว่าแกไม่มีมรดกอะไรให้ ทั้งหมดแกจดไว้หลังปฎิทินข้างฝา แกให้พลิกกลับมาดู โดยแม่เขียนไว้เป็นข้อๆ ตัวหนังสือตัวโตๆ แต่ละข้อคือเงินที่ได้จากชมรมโน้นชุมชนนี้ ลูกเสือชาวบ้าน ฌาปนกิจโน่นนี่นั่นที่แก่ส่งของแกไว้ ทั้งหมดสัก 10 ข้อ ข้อละนิดละหน่อยไม่ได้เป็นเงินมากมายอะไร พวกเราก็ไม่ได้มีใครสนใจหรือให้ความสำคัญอะไรกับตรงนั้น ยังแอบขำๆ กันด้วย แต่ก็เข้าใจความรู้สึกของแม่
ช่วงอยู่ระหว่างสวดศพไม่รู้คนมาจากไหนกัน จนไม่มีเก้าอี้จะนั่งทุกคืน แอบคิดกับน้องๆว่าถึงเวลาพวกเราบ้างจะมีใครมางานศพแบบนี้บ้างไหม แต่ละคืนพวกชมรมอะไรต่างๆ ที่แม่แกเขียนบอกไว้ก็นำเงินมามอบให้ สับเปลี่ยนหมุนเวียนกันมาจนครบทุกที่ตามที่แกจดไว้
เสร็จงานศพแม่ เคลียร์ทั้งจากเงินช่วยงานและจากที่ได้รับจากชมรมต่างๆของแม่ หักค่าใช้จ่าย และเหลือจากแบ่งให้น้ากับยายแล้วจำนวนหนึ่ง พี่น้อง 4 คนก็รับมรดกแม่กันมาอีกคนละ 2 หมื่นกว่าบาท นั่นแหละแม่ผม...
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."