ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
นิยาย-เรื่องสั้น
ชีวิตเริ่มต้นอีกครั้งหลังเกษียณ
โดย : จอมยุทธ แห่งบ้านจอมยุทธ
อ่านหน้า » ปฐมบท | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35
(31)
ตอนที่แกยังมีชีวิตอยู่ก็ไม่ได้ดูแลแกเท่าที่ควร คิดแต่ว่าส่งเงินให้แล้วก็แล้วกัน แค่นั้นก็คิดว่าเป็นคนดี เป็นลูกกตัญญูแล้ว โดยส่วนตัวถือว่าน่าจะทำได้ดีกว่านั้น กลับเพชรฯไปเยี่ยมแกได้บ่อยกว่านั้น ใส่ใจแกได้มากกว่านั้น กว่าจะคิดได้ก็สายเกินไปกันทั้งนั้นแหละ ผมก็ด้วย...
แม่เป็นผู้หญิงที่จัดว่าหน้าตาดีและดูอ่อนกว่าวัย ระยะหลังๆไปไหนด้วยกันคนนึกว่าเป็นพี่สาว แม่ชอบร้องรำทำเพลง แกเป็นนักร้องประจำวงวัยจ๊าบ วงที่มีแต่นักดนตรีเป็นคนแก่ หากิจกรรมทำหลังเกษียณ แม่ผมถือว่าเด็กสุดแล้วในวง เปิดแสดงกล่อมขวัญคนไข้ตามโรงพยาบาล เรือนจำ และงานการกุศลต่างๆ ได้ค่าตอบแทนบ้างแต่ส่วนมากก็ไม่ได้ แกก็มีความสุขของแก เพราะแม่ชอบเข้าสังคม เข้าชมรมโน้นชมรมนี้แล้วแต่จะมีเวลา
วันหนึ่งแม่โทรทางไกลมาจากเพชรบุรี บอกว่าอาทิตย์หน้าช่วยกลับบ้านมารับใบประกาศเกียรติคุณหน่อย ในฐานะลูกกตัญญู รับจากนายกฯ แรกๆก็ขำ แต่แม่แกเอาจริงแกไม่ขำด้วย โดยส่วนตัวผมก็ไม่คิดว่าตัวเองจะกตัญญูอะไรขนาดนั้น ขนาดที่จะต้องมาให้โล่รางวัลหรือใบประกาศเกียรติคุณอะไรทำนองนี้ และรู้สึกไม่ดีเอามากๆ ยิ่งแม่แกบอกว่าทั้งชุมชนฯเขาได้กันหมดแล้วถึงคราวบ้านเราบ้าง แม่ก็เลยเลือกผม ผมงัดข้อขัดใจแม่อย่างไรก็ไม่ไปรับ ไม่อยากได้ พร้อมแสดงอาการฉุนเฉียว แม้แม่แกจะบอกว่า ถือว่าแม่เป็นคนให้ แค่ไปรับกับนายกฯเท่านั้นเอง จริงๆแล้วเป็นนายกเทศมนตรี ผมก็ยังดึงดันที่จะไม่ไปและก็ไม่ได้ไปในที่สุด แม่แกงอนอยู่เป็นเดือน...
ปรากฏว่าน้องสาวขึ้นไปรับแทน มารู้ก็ตอนที่น้องสาวเอากระดาษแผ่นหนึ่งมาให้ที่บ้าน นั่นสิ่งที่เรียกว่าใบประกาศเกียรติคุณ พร้อมระบุชื่อผม บุคคลดีเด่นประเภท ยอดกตัญญูประจำปี ปัจจุบันนี้ใส่กรอบอย่างดี ทั้งชีวิตผมก็มีอยู่ใบเดียวนี่แหละที่แม่ให้มา นอกนั้นก็ไม่เคยได้รับโล่หรือรางวัลอะไรจากใคร กราบเท้า ขอบพระคุณครับแม่...
วันแม่ปีเดียวกันนั้นแหละ ผมก็เขียนกลอนให้แก แล้วให้น้องๆกับลูกหลานลงชื่อ ใส่กรอบไปง้อแกถึงเพชรบุรี จากลูกผู้ยากไร้...
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."