ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
นิยาย-เรื่องสั้น
ชีวิตเริ่มต้นอีกครั้งหลังเกษียณ
โดย : จอมยุทธ แห่งบ้านจอมยุทธ
อ่านหน้า » ปฐมบท | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35
(27)
วันหนึ่งกลับไปเยี่ยมบ้าน ระหว่างที่นั่งกินข้าวอยู่ ได้ยินเสียงแม่ไอแห้งๆ ก็บอกให้แกไปตรวจสุขภาพบ้างเดี๋ยวจะพาไปเอง แกก็โวยวายใหญ่โตไม่อยากไป ผมก็ไม่เซ้าซี้ต่อ กินข้าวเสร็จขับรถไปโรงพยาบาลเอกชนใกล้บ้าน ซื้อโปรแกรมตรวจสุขภาพชนิดเต็มรูปแบบ จ่ายเงินเสร็จกลับบ้านเอาใบตรวจสุขภาพไปวางบนโต๊ะให้แกดูแบบมาดเข้มๆหน่อย อันที่จริงแกก็แค่เกรงใจ เพราะหลังจากนั้นก็เห็นแกไปอวดความกตัญญูของลูกชายให้ข้างบ้านดู ข้างบ้านก็พากันเดินมาแสดงมุทิตาจิต แม่แกก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ส่วนผมก็หน้าบาน...
วันนั้นปิดกิจการขายข้าวแกงเร็วกว่าปกติเล็กน้อย ไม่ทันได้เก็บร้านก็พากันไปโรงพยาบาล มันเหมือนนิยายน้ำเน่าๆสักเรื่องหนึ่งที่เคยดูมา ตอนที่หมอเรียกญาติคนไข้เข้าไปนั่งคุยเป็นการส่วนตัวพร้อมฟิลม์เอ็กซเรย์ ผมเริ่มรู้สึกไม่ดีแล้วตั้งแต่วินาทีนั้น แม่ก็นั่งอยู่ด้วยเหมือนคนไข้หนัก ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็ดูปกติดีทุกอย่างทั้งร่างกายและจิตใจ
แม่เป็นมะเร็วปอดระยะที่ 4 ซึ่งเป็นระยะสุดท้าย ผมถึงกับน้ำร่วงเดี๋ยวนั้นเลยพูดไม่ออก ส่วนแม่ก็นั่งน้ำตาซึม จากฟิลม์เอ็กซเรย์ที่หมอชี้ให้ดูแม่มีปอดเหลืออยู่เท่ากำปั้น นอกนั้นเป็นสีดำทั้งหมด หมอแนะนำให้ไปตรวจยืนยันอีกครั้งที่โรงพยาบาลเพชรบุรี และผลที่ออกมาก็ตรงกัน...
ผมพาแม่กลับบ้านมาในสภาพจิตใจที่ย่ำแย่ ทุกคนตกใจไม่มีใครคาดคิดมาก่อนเหมือนกัน แม่นอนซมไม่พูดไม่จากับใคร แม่กลายเป็นคนป่วยไป ณ บัดนั้น ผมกับน้าต้องช่วยกันเก็บร้านล้างหม้อล้างจานกันเองแบบเงียบๆ ทุกคนกลายเป็นโรคซึมเศร้าทั้งน้าทั้งยาย ส่วนผมยังต้องมีหน้าที่แจ้งข่าวร้ายกับน้องๆ ที่กรุงเทพฯ ยื้อเวลาอยู่จนถึงเย็นตั้งสติ เริ่มจากโทรหาน้องชายฝาแฝด น้องสาว น้องชายคนเล็ก และทุกคนก็เอาแต่ร้องไห้คร่ำครวญต่างๆนานา ด้วยความรู้สึกเดียวกัน...
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."