จอมยุทธ แห่งบ้านจอมยุทธ.
ภูจอมยุทธ.ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
นิยาย-เรื่องสั้น
ชีวิตเริ่มต้นอีกครั้งหลังเกษียณ
โดย : จอมยุทธ แห่งบ้านจอมยุทธ
อ่านหน้า » ปฐมบท | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35
(26)
ณ ช่วงเวลาหนึ่งก็อดที่จะคิดถึงแม่ไม่ได้ และคิดถึงขึ้นมาอย่างจับใจ ถ้าแม่ยังอยู่ก็คงจะดี คงไม่ต้องเรื่องมากเกี่ยวกับที่อยู่อาศัย หรือเคว้งคว้างอยู่อย่างนี้ อะไรๆมันคงง่ายขึ้นต่อการตัดสิ้นใจ แม่เสียตอนอายุ 60 ปี โดยส่วนตัวถือว่าก่อนวัยอันควร
หลังจากที่เลิกรากับพ่อไปตั้งแต่ที่ผมยังจำความไม่ได้ แม่ก็มาใช้ชีวิตอยู่ที่กรุงเทพฯ แม่แกก็มีละครชีวิตส่วนตัวของแก จนวันหนึ่งพ่อเสียแม่ก็คอยส่งเงินค่าขนมมาให้มากบ้างน้อยบ้าง ส่งเสื้อผ้ามาให้บ้างและมาเยี่ยมเป็นครั้งคราว ตอนนั้นผมอยู่บ้านปู่ย่าอาชีพทำนา อันที่จริงย่ากับแม่ก็ไม่ถูกกันมาจากปัญหาในอดีต ถึงตอนนี้ก็ต้องอโหสิให้กันไปโดยปริยาย แต่ก็สังเกตว่าไม่ค่อยจะคุยกัน ต่างคนก็ต่างมีปม...
สุดท้ายแม่ก็กลับมาเปิดร้านขายข้าวแกงเล็กๆ อยู่ที่หน้าบ้านยายที่เพชรบุรี ส่วนน้าซึ่งเป็นน้องสาวแม่ขายรองเท้าอยู่กับคนละมุม ช่วงนั้นผมกับน้องๆ 4 คนอยู่กรุงเทพกันหมดแล้ว ต่างคนก็ต่างส่งเงินให้แม่มากบ้างน้อยบ้างตามกำลัง โดยส่วนตัวผมจำได้ว่าเริ่มส่งเงินให้แม่ครั้งแรกตอนเป็นเด็กติดรถอยู่แถวตรอกจันทร์ ยานาวา เริ่มจากเดือนละ 100-150 บาท ตอนนั้นผมเงินเดือนสัก 800-900 บาทกินอยู่กับเถ้าแก่ โดยส่งแบบไปรษณีย์ธนาณัติ ทุกเดือนเข้าไปรษณีย์ส่งเงินให้แม่เป็นกิจวัตร ไม่มีก็ขอยืมเพื่อนไม่ก็เบิกล่วงหน้าเถ้าแก่ เป็นอยู่อย่างนั้นไม่เคยขาด และก็ขึ้นให้อยู่เป็นระยะๆ ตามความเหมาะสมตามสัดส่วนรายได้ของผมเท่าที่พอจะรับไหว และแม้จะมีครอบครัวแล้วก็ตาม เงินเดือนสุดท้ายที่แม่ได้รับจากผมคือ 2500 บาท ส่วนของน้องคนอื่นก็มากบ้างน้อยบ้างตามสมควรแก่ฐานะของแต่ละคน ช่วงไหนใครมีปัญหาก็งดบ้าง แม่แกก็ไม่เคยเรียกร้องอะไร ถ้าแกไม่ขัดสนจริงๆ โดยเฉพาะผมกับน้องชายฝาแฝดเพราะแกไม่ได้เลี้ยงมาตั้งแต่เกิด ส่วนน้องสาวกับน้องชายคนเล็กที่เกิดจากสามีใหม่ซึ่งก็เลิกกันไปนานแล้ว แกก็ไม่ได้เลี้ยงอีก ให้ยายเลี้ยงมาตลอด แกก็มีปมของแก...
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."
