วรรณกรรม สุภาษิต ข้อคิด คำคม สำนวน โวหาร งานเขียน >>
(ลิลิตโศกนาฏกรรมความรัก)
ลิลิต
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36 | 37 | 38 | 39 | 40 | 41 | 42 | 43 | 44 | 45 | 46 | 47 | 48 | 49 | 50 | 51 | 52 | 53 | 54 | 55 | 56 | 57 | 58 | 59 | 60 | 61 | 62 | 63 | 64 | 65 | 66 | 67 | 68 | 69 | 70 | 71 | 72 | 73
ถูกล้อม
ร่าย
599 ภูบาลแสร้งแสดงองค์ สองไหว้บงกชบาท พระลอ ราชค่อยถาม สองบอกนามปิตุราช
พระบาทไท้เลืองลอ ธ ก็ยอกรกชประนม ถวายบังคมชมชื่น ยื่นความชอบนอบทูล
ว่านเรสูรเจ้าหล้า ข้าร้างราชสมบัติ สลัดเสียเสร็จสล้าย หว้ายแต่ตัวมาหา
พระปิตุราธิราช ข้าขอฝากอาตม์ประยูร เปนตระกูลเดียวด้วยไท้ ไว้เปนเอกวงศา
เท่ากัลปาวสาน ภูบาล ครั้นได้ยิน บานอรพินทุ์ หฤทัย ประไพพักตรพิลาศ ยิ่งกว่า
ราชผู้ใหญ่ ได้ท้าวไส้สัมฤทธิ์ บพิตรพิศพระราชา มาเปน เอกเอารสราช ด้วยนางนาฎสองศรี
พ่อจะให้ดูวันดีเดือนชอบ แล้วจะประกอบการวิวาห์ ท้าว ธ พจนาดังนี้เสร็จ ธ ก็เสด็จ
ยังมนทิราไลย ข่าวขจรไปถึงย่า ย่าไปว่าไปวอน อ้าภูธรธิบดี ลูกไพรีใจกาจ
ฆ่าพระราชบิดา แล้วลอบมาดูถูก ประมาท ลูกหลานเรา จะให้เอาจงได้ อย่าไว้ช้าดัสกร
เราจะให้ฟอน ให้ฟัน เราจะให้บั่นให้แล่ ทุกกระแบ่จงหนำใจ วอนเท่าใดก็ดี
ปิ่นธรณีนาถมิฟัง ย่าไปยังวังย่า ว่าแก้หมู่ทกล้าทหาร ข้าผู้ชำนาญผู้ใหญ่
ใส่กลว่าท่านไท้ ธ ให้ไว้เปนงารตู ตูจะให้สูทั้งหลายฆ่า ว่าผู้ดูชาดูแคลน แหน
ความเราจงมิด ปิดความเราจงทั่ว ใครให้รั่วความขำ จะทำทัณฑ์ถึงขนาด ดาบปาดคอจงม้วย
ด้วย บ ยำคำเรา เขาก็รับพระราชฎีกา ขันอาสาอคร้าว ท้าวธิราชท่าดู เล่ห์กลตูจะเอา
เขาก็ลอบแต่งกันกั้น ครั้นราตรีดึงสงัด เขาก็สพัดสามรอบ ล้อมเขตนิเวศน์วัง ขัง บ
ให้คนเข้าออก เขาจึงบอกแก่นายแก้ว นายขวัญ สองฟังพลันยังจอมกษัตริย์
ทูลระหัสทุกประการ ภูบาลยิ้มแย้มหัว บมิกลัวเร่งองอาจ ดูดุจราชไกรสีห์
ครวีอาวุธภุชพล ตนนายแก้วนายขวัญ ขันอาสาเจ้าหล้า เผือข้าแจ้งใจถวาย
ขอตายก่อนพระองค์ สองอนงค์อนุช น้อมศิรามพุชกับบาท ไท้ธิราชสาหส ธ
ก็โลมบงกชกษัตรีย์ สองภัควดีอย่าตกใจ บเปนใด ณ สองศรี มีพระสาสนชมชัว
ค่อยยิ้มหัวเหล้นพลาง สองนางจึ่งชมชื่น ยื่นใจจริง บ มิช้า เผือข้าก็กษัตริย์ชาติ
ใจบมิขลาดกลัวตาย บมิเอาชายอื่นเปนคู่ บมิอยู่ให้ไทดูช้า บมิอยู่ให้ข้าดูแคลน
ครั้นพระเมือแมนเมืองฟ้า เผือข้าตายตามราช พระบาทอย่า อาไลย สองเปลื้องสไบซ้ำซ่อน
ทรงผ้าอ่อนร่อนดาบ อยู่ตราบข้างจอมกษัตริย์ บัดนางโรยแลนางรื่น ชื่นชมใจเชื่อแท้
แม้สามกษัตริย์สู่ฟ้า เผือจะเปนข้าผู้ใด ใครเขาจะเกรงจะขาม ขอตายตายเจ้าตน
อยู่เมืองบนด้วยไท้ ไว้ยศให้คนชม ถวายบังคมนฤเบศร์
สองแปรเพศดุจชาย ห่มเสื้อกรายดาบง่า นางรื่นร่าไปสู่
อยู่ด้วยนายแก้วฝ่ายขวา นางโรยมาด้วยพลัน อยู่ด้วยนายขวัญฝ่ายซ้าย
บมิผ้ายจากเจียนกัน เห็นอัศจรรย์จอมราช พระบาทเสด็จอยู่กลาง สองนางแนบสองข้าง
เจ้าช้างจูบสองศรี สองกษัตริยีย์จูบท้าว สองนายน้าวสองนาง กอดกันพลางชมเชย
มินานเลยเขาเข้า เท่าถึงทวารปราสาท นายแก้วฟาดดาบฟัน นายขวัญแทงสุดทาว
ลาวฝูงข้าพ่ายหนี ตีกันปือขึ้นคลุก ท้าว ธ ก็รุกโรมฟัน ตายทับกันกลากลาศ หัวขาด
ตกเปนกลุ่ม เขาเร่งทุ่มหินผา ดากันเข้าระเร้ง ไม้ไล่เท้ง ฝาทลาย
ส่วนสองนายพี่เลี้ยง รำร่อนรับอยู่เพี้ยง ดังช้างเมามัน ฯ
