พระไตรปิฎกฉบับประชาชน

พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒๔

ขุททกนิกาย อุปทาน

๒.ปัจเจกพุทธาปทาน (ข้ออ้างของพระปัจเจกพุทธเจ้า)

ใจความในคำฉันท์แสดงว่า พระอานนท์ได้กราบทูลถามพระผู้มีพระภาค ถึงเหตุที่บุคคลจะได้ เป็นพระปัจเจกพุทธเจ้า, ตรัสตอบว่า ต้องเป็นผู้ได้ทำอธิการ ( คุณความดี ) ไว้ในพระพุทธเจ้าทุกพระองค์ แต่ยังมิได้บรรลุความ หลุดพ้นในศาสนาของพระพุทธเจ้า ( นั้น ๆ ).

ด้วยความสังเวชออกหน้า ผู้มีปัญญากล้าแม้เว้นจากพระพุทธเจ้าทั้งหลายก็ได้บรรลุ ปัจเจกโพธิ ( การตรัสรู้เฉพาะตน ) ด้วยอารมณ์อันเล็กน้อย ( กว่าของพระพุทธเจ้า ). บุคคลที่จะเสมอพระปัจเจกพุทธเจ้า เว้น พระพุทธเจ้าเสียแล้ว ก็ไม่มีในโลกทั้งปวง.

ครั้นแล้วตรัสแสดงคุณงามความดีต่าง ๆ ตามทำนองแห่งขัคควิสาณสูตร ( ที่กล่าวมา แล้วในหน้าพระสุตตันตปิฎกเล่มที่ ๑๗ ) ในอุรควรรคที่ ๑ มี ๑๒ สูตร ที่หมายเลข ๓.

<< ย้อนกลับ || หน้าถัดไป >>

- พุทธาปทาน (ข้ออ้างหรือประวัติของพระพุทธเจ้า)
- ปัจเจกพุทธาปทาน (ข้ออ้างของพระปัจเจกพุทธเจ้า)
- สาริปุตตเถราปทาน (ข้ออ้างของพระสาริบุตร)
- มหาโมคคัลลานเถราปทาน (ข้ออ้างหรือประวัติของพระมหาโมคคัลลาเถระ)
- มหากัสสปเถราปทาน (ข้ออ้างหรือประวัติของพระมหากัสสปเถระ)
- พุทธาปทาน (ข้ออ้างหรือประวัติของพระพุทธเจ้า)

» พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑

» พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒

» พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๓

» พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๔

» พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๕

» พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๖

» พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๗

» พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๘

» พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๙

» พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๐