ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
นิยาย-เรื่องสั้น
ผมเกือบได้เป็น นักแต่งเพลงชื่อดังเสียแล้ว
เรื่องสั้น : ภูเกรียงไกร หน่อรักมิตร : เขียน
» บทน้ำจิ้ม
» อดีตว่าที่นักแต่งเพลง
» ก้าวที่ไม่กล้า
» ก้าวที่ไม่กลัว
» บทเพลงในถังขยะ
» แสงสว่างที่ปลายอุโมงค์
» ถึงที่หมาย
» เพลงแรก
» เพลงสุดท้าย
ถึงที่หมาย
จะว่าเป็นห้องประชุมก็คงไม่ได้ น่าเป็นห้องทำงานส่วนตัวของพี่เอก (ธเนศ วรากูลนุเคราะห์ ) มากว่า ห้องเล็กๆ แคบๆ พี่เอกนั่งยิ้มรอต้อนรับอยู่ก่อนแล้วที่โต๊ะทำงานของแก ด้านหน้าโต๊ะมีเก้าอี้ตั้งเป็นแถวยาวสัก 5-6 ตัว มีการหามาเพิ่มกันอีกภายหลังจนครบ ที่เหลือพวกคนในก็ยืนบ้างนั่งกับพื้นบ้างแบบกันเอง
พวกเรานักแต่งเพลงหน้าใหม่ทั้งหมดสัก 10-12 คน ซึ่งดูเหมือนว่าผมจะอายุมากที่สุด (34-35 ปี) นอกนั้นมีแต่วัยรุ่นตั้งแต่ 18-25 ปี มีผู้หญิงอยู่สัก 3 คน ไม่มีปัญหาทำตัวเนียนๆไป ไม่มีใครคุยกันเรื่องอายุอยู่แล้ว พี่เอกแนะนำตัว แนะนำโปร์ดิวเซอร์ซึ่งก็คือ นายกบ ขจรเดช พรมรักษา สมาชิกวงบิ๊กแอส นั่นเอง จากนั้นพวกเราก็แนะนำตัวกันบ้างจนครบ หลังจากพูดคุยสนทนาฮาเฮกันตามสมควร ในชั้นปฐมนี้สรุปได้สาระสำคัญความว่า...
ผมสามารถเอางานมาทำที่บ้านได้ โดยจะต้องมาส่งงานหรือประชุมร่วมกันในวันอังคาร วันพฤหัสฯ และวันอาทิตย์ช่วงเย็นตั้งแต่ 6 โมงถึง 2 ทุ่มประมาณนั้น อันที่จริงทุกคนก็ได้สิทธิ์ตามนั้นเป็นแผนงานของพี่เอกที่วางไว้อยู่ก่อนแล้ว เป็นอันว่าเข้าทางผม ในอาทิตย์แรกจะมีการทำเวิร์คชอปร่วมกันก่อน โดยจะมีสอนพื้นฐานการแต่งเพลงเพื่อใช้เป็นแนวทาง อบรมโน่นนี่นั่น และอื่น... ก่อนจะได้เริ่มงานกันอย่างจริงจัง
บรรยากาศการประชุมดำเนินไปอย่างสนุกสนานครื้นเครงเสียมากกว่าจะเคร่งเครียดอย่างที่คิดไว้แต่แรก ใครอยากพูดอะไรก็พูดอยากถามอะไรก็ถาม มีแต่รอยยิ้มกับเสียงหัวเราะ พี่เอกอัธยาศัยดีมาก ส่วนนายกบโปร์ดิวเซอร์และคนอื่นๆก็เป็นกันเองมาก และพวกเราก็คุ้ยเคยกันได้ในเวลารวดเร็ว
ใบหน้าเปื้อนยิ้มกันออกมาจากห้องประชุม สักราวๆ 3 ทุ่มกว่าๆ ติดสอยห้อยตามกันมาอีกถึงปากซอย โดยนั่งอัดแน่นกันเป็นปลาซาร์ดีนมาในรถกระป๋องของผม
สถานการณ์ของมิวสิคบั๊กช่วงนั้นประมาณว่า วงบิ๊กแอสพักวงยาว ลาบานูนกำลังเริ่มจะได้พักหลังจากประสบความสำเร็จอย่างมากจากอัลบั้ม"นมสด" ที่มีเพลงยาม และทุกเพลงในชุดนี้ทยอยกันขึ้นอันดับต้นๆ จนครบทุกเพลง วงเกิร์ลอยู่ช่วงกำลังโปรโมตเปิดอัลบั้มแรก เพลงเปลือง ในท่อนที่ว่า "เก็บปากเธอเอาไว้..." กำลังเป็นที่คุ้นหู และวงพีคกำลังจะอุบัติขึ้นบนโลกนี้ในอีกไม่นาน โดยพวกเรานักแต่งเพลงหน้าใหม่ๆ...
สำหรับผมโดยส่วนตัวก็ต้องถือว่าได้มาจนถึงเป้าหมายแล้ว บัดนี้ได้พิชิตแล้วซึ่งยอดเขาที่เรียกว่า "นักแต่งเพลง"
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."