ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
นิยาย-เรื่องสั้น
ผมเกือบได้เป็น นักแต่งเพลงชื่อดังเสียแล้ว
เรื่องสั้น : ภูเกรียงไกร หน่อรักมิตร : เขียน
» บทน้ำจิ้ม
» อดีตว่าที่นักแต่งเพลง
» ก้าวที่ไม่กล้า
» ก้าวที่ไม่กลัว
» บทเพลงในถังขยะ
» แสงสว่างที่ปลายอุโมงค์
» ถึงที่หมาย
» เพลงแรก
» เพลงสุดท้าย
ก้าวที่ไม่กล้า
เนินนานผ่านไป ความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะเป็นนักแต่งเพลงของผมยังคงไม่เสื่อมคลาย ตามแต่โอกาสจะเอื้ออำนวย เล่นกีต้าร์ได้ก็เหมือนก้าวไปอีกขั้น แนวเพลงที่ฟังก็เปลี่ยนไป
ผมแต่งอีกจนครบ 10 เพลงรวด ฉายเดี่ยวบรรเลงใส่กีต้าร์อัดลงเทป กะขายยกอัลบั้ม แอบฟังเงียบๆคนเดียวอยู่พักใหญ่ ทั้งที่ยังไม่ค่อยถูกใจสักเท่าไร ก็ยังส่งไปแกรมมี่ คีตา อาร์เอส ออนป้า ฯลฯ
ชีวิตดำเนินไป มีงานให้ทำ มีคนที่รัก มีสิ่งที่หวัง มีการรอคอยที่เงียบๆ (ไร้จุดหมาย)
จดหมายจากแกรมมี่มาในวันที่หลงลืมไปแล้ว ประมาณว่าให้ไปเป็นนักแต่งเพลงฝึกงานกับแกรมมี่ นี่คือมีดบินที่พลาดเป้าหรือโง่เขลารู้เท่าไม่ถึงการณ์ก็แล้วแต่ ติดต่อสอบถามได้ความว่า นักแต่งเพลงฝึกงานไม่มีเงินเดือน ถ้ามีผลงานถึงจะมีรายได้จากส่วนแบ่งทางการตลาด เพลงละ 0.50-1 บาทจากยอดขาย ส่วนเพลงที่ส่งไปนำเสนอนั้นชัดเจนแล้วว่าแกรมมี่ไม่สนใจจะขอซื้อแต่อย่างใด
ไปไม่ถึงตึกแกรมมี่แบบไม่มีสิ่งใดให้ต้องกังวล นอกจากค่าเช่าบ้าน ลูกเมีย เครื่องซักผ้าและอื่นๆ ให้ต้องขบคิดมากมาย คงต้องปล่อยผ่านไปแกรมมี่ จะดีจะร้ายได้แค่เสียดาย โอกาส...
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."