ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
นิยาย-เรื่องสั้น
ผมเกือบได้เป็น นักแต่งเพลงชื่อดังเสียแล้ว
เรื่องสั้น : ภูเกรียงไกร หน่อรักมิตร : เขียน
» บทน้ำจิ้ม
» อดีตว่าที่นักแต่งเพลง
» ก้าวที่ไม่กล้า
» ก้าวที่ไม่กลัว
» บทเพลงในถังขยะ
» แสงสว่างที่ปลายอุโมงค์
» ถึงที่หมาย
» เพลงแรก
» เพลงสุดท้าย
เพลงสุดท้าย
แอบผิดหวังกลับมาเล็กน้อยกับความล้มเหลว แต่ก็ยังคงมีพลังอย่างเหลือเฟือที่จะมุ่งไปต่อไป โอกาสที่จะเป็นนักแต่งเพลงอยู่ใกล้แค่เอื้อม แค่เอื้อมจริงๆ สำหรับความรู้สึก ณ ตอนนั้น
กลับมาแต่งเพลงในทำนองเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า เปลี่ยนเรื่องราว เปลี่ยนท่อนฮุ๊กหรือท่อนแยกใหม่เป็นว่าเล่น ส่งแล้วส่งอีก แม้ทุกครั้งจะได้รับแต่แค่คำชม ความหมายดี ภาษาสวย อะไรแนวๆนั้น ที่สุดก็ไม่ผ่านเหมือนเดิน จนชาชินคุ้นเคย
พวกเรานักแต่งเพลงสมัครเล่นทั้งหมดสุมหัวแต่งเพลงแรกนั้นกันอยู่ราวสักเดือนหนึ่ง ก็ยังไม่มีใครผ่าน ช่วงนี้เริ่มเข้าใจแล้วว่า กว่าจะเป็นเพลงๆหนึ่ง กว่าผ่านการพิจารณาออกมาให้ฟังกันได้นั้น แค่เนื้อร้องก็ยากเย็นแสนเข็ญ และกระบวนการอื่นๆที่พวกเราไม่ได้มีส่วนรู้เห็นด้วยเลยนั้นก็คงจะไม่ต่างกัน นี่คือการทำธุรกิจโดยแท้ การตลาดย่อมมาก่อน อันนี้เป็นที่เข้าใจและควรที่จะยอมรับได้ด้วย และผมเองก็เพิ่งได้ตระหนัก แต่งเพลงไม่ยากเลย ยิ่งมีทำนองมาก่อนแล้วด้วย... ส่วนจะขายได้หรือไม่นั่นมันอีกเรื่องหนึ่งโดยสิ้นเชิง
ผ่านไป 3 เดือนกว่า จนผมได้ทำนองเพลงในชุดนั้นของวงพีคมาเกือบครบทุกเพลง และทุกครั้งจะรู้สึกตื่นเต้นกับทำนองเพลงใหม่ กระเหี้ยนกระหือที่จะเขียนเนื้อเพลงอยู่ร่ำไป ที่สุดก็เช่นเดิม คือไม่ผ่าน และไม่ผ่านอยู่อย่างนั้น....
และแล้วก็มาถึงวันที่ต้องยอมจำนนให้กับบางสิ่งบางอย่าง เท่าที่ดั้นด้นตะเกียกตะกายมาได้แค่นี้ก็นับว่าไกลโขอยู่ เท่านี้ก็คงจะเพียงพอแล้ว สำหรับเวลาที่สูญเสีย และความมุ่งมั่นตั้งใจที่ทุ่มเท มากไปกว่านี้คือสิ่งที่เรียกว่าดันทุรัง
ผมถอยหลังกลับออกมาจากความทะเยอทะยานอันเป็นการส่วนตัวแบบเงียบๆ พร้อมกับความรู้สึกดีๆ ที่ได้ค้นพบและรู้จักตัวเองมากขึ้น เหมือนยกภูเขาออกจากอกไปลูกหนึ่ง ชีวิตจะได้เลื่อนไหลไปในแบบที่ควรจะเป็นเสียที นมผงลูกน้อยกำลังจะหมด ใบเสร็จค่าน้ำค่าไฟ ค่าผ่อนเครื่องซักผ้า ตู้เย็น รอคอยใครบางคนไปสะสาง
ตราบจนทุกวันนี้ก็ไม่เคยคิดผิดหวังหรือเสียใจกับชีวิตช่วงนั้นแต่อย่างใด ถือว่าได้เรียนรู้ชีวิตในอีกบางแง่มุม ได้ไต่ปีนขึ้นไปจนถึงยอดเขาลูกหนึ่งได้สำเร็จ สุดท้ายก็แค่ต้องลงกลับมาและโดยสง่างาม
ที่เหลือคือความทรงจำที่ลางเลือนเต็มที ผมเกือบได้เป็นนักแต่งเพลงชื่อดังเสียแล้ว...
-------------------------- รู้เรื่อง
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."