ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
นิยาย-เรื่องสั้น
ผมเกือบได้เป็น นักแต่งเพลงชื่อดังเสียแล้ว
เรื่องสั้น : ภูเกรียงไกร หน่อรักมิตร : เขียน
» บทน้ำจิ้ม
» อดีตว่าที่นักแต่งเพลง
» ก้าวที่ไม่กล้า
» ก้าวที่ไม่กลัว
» บทเพลงในถังขยะ
» แสงสว่างที่ปลายอุโมงค์
» ถึงที่หมาย
» เพลงแรก
» เพลงสุดท้าย
ก้าวที่ไม่กลัว
ตึกแกรมมี่ตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่แถวๆ ถนนอโศก ปกติก็ขับรถผ่านหน้าตึกอยู่แล้วทุกวัน ความฝันลมๆ แล้งๆ ที่ตกหล่นเรี่ยราดอยู่แถวๆนั้น ก็ยังคงเป็นได้ไม่มากไม่น้อยไปกว่านั้น ยังคงไม่มีโอกาสได้เลี้ยวรถเข้าไป ไม่ว่าจะในฐานะใด
แกรมมี่ยังคงเป็นได้ แค่ทางผ่านระหว่างบ้านกับที่ทำงาน จากที่เคยแอบๆชำเลืองมองกลายเป็นหมางเมินไปได้ในที่สุด และคาดว่าก็น่าจะถึงที่สุดแล้วด้วยเหมือนกัน อันเนื่องมาจากพื้นฐานชีวิตไม่เอื้ออำนวย สรุปเป็นว่าไม่สะดวกที่จะเป็นนักแต่งเพลงเอาเสียเลย...
แต่เดี๋ยวก่อน จดหมายจากมิวสิคบั๊กมาอีกใน 3 เดือนถัดมา เนื้อหาสาระทำนองเดียวกับแกรมมี่ คือเชิญเข้าไปพูดคุย ไม่ได้พลาดพิงถึงเพลงที่ส่งไปนำเสนอเลยแม้แต่น้อย อ่านจดหมายจบด้วยใจที่ลุ่มๆ ลองโทรไปสอบถามรายละเอียด ถ้ารูปแบบเหมือนที่แกรมมีก็จะทำเป็นเล่นตัวแก้เคล็ดเสียหน่อย ขี้เกียจที่จะเสียเวลา เกิดอาการแง่งอนชีวิตเล็กน้อยถึงปานกลาง...
ได้มีโอกาสคุยกับโปรดิวเซอร์กันเลยทีเดียว หาได้หวั่นไหวแต่อย่างใด ความว่าทางบริษัทกำลังมีศิลปินเข้ามาใหม่อยากได้นักแต่งเพลงหน้าใหม่มาร่วมงานอะไรประมาณนั้น
ฟังแบบนิ่งๆ ไปตามเรื่องตามราว
ได้จังหวะก็เลยถามไปว่าขอทำงานวัน
เสาร์-อาทิตย์ หรือทำงานที่บ้านได้หรือไม่ เพราะมีงานประจำทำอยู่ คำตอบคือ
น่าจะได้ให้เข้ามาคุยกับพี่เอก....
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."