วรรณกรรมประเภทเรื่องสั้น

เรื่องสั้น (Short Story) เป็นรูปแบบการเขียนบันเทิงคดีที่มีต้นกำเนิดในประเทศ ตะวันตก เช่นเดียวกับนวนิยาย (Novel) เรื่องสั้น หมายถึง งานเขียนที่แต่งขึ้นเป็นเรื่อง มีขนาดสั้น และมีโครงสร้างเรื่องไม่ซับซ้อนมีแก่นเรื่องเดียว มีตัวละครน้อย เน้นพฤติกรรมของตัวละคร ในช่วงเวลาหนึ่งมากกว่าจะติดตามพัฒนาการของตัวละคร เรื่องสั้นบางเรื่องให้ความสำคัญต่อการ บรรยายความ หรือพรรณาความมากกว่าบทสนทนาของตัวละคร เรื่องสั้นทำให้ความเพลิดเพลิน มักจะอ่านจบในเวลาอันสั้น ไม่เกินครึ่งชั่วโมง เมื่อเทียบกับจำนวนคำ 1,000 – 10,000 คำ เรื่องสั้นไทย นับจากยุคของการปฏิรูปการศึกษา ในสมัยพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว

การพัฒนาทางด้านเทคโนโลยีด้านการพิมพ์ และการส่งนักเรียนไปศึกษาต่อในต่างประเทศ นับได้ว่าเป็นอิทธิพลในการเปลี่ยนแปลงในงานวรรณกรรม อิทธิพลในการรับแนวคิดและวิธีการ ประพันธ์แบบตะวันตก ส่งผลให้เกิดการสร้างงานเขียนประเภทบันเทิงคดีเปลี่ยนแปลงรูปแบบไป จากเดิมคือ แต่เดิมคนไทยนิยมแต่งเรื่องเป็นนิทาน นิยาย หรือเล่าเรื่องในรูปแบบของร้อยแก้ว และร้อยกรอง แต่เมื่ออิทธิพลตะวันตกเผยแพร่เข้ามา รูปแบบของการเล่าเรื่องก็เปลี่ยนไป เป็น เรื่องสั้นและนวนิยาย ในยุคแรกนั้น เป็นยุคของการแปลเรื่องสั้นจากฉบับอังกฤษและฝรั่งเศส ต่อ มาก็มีผู้แต่งเรื่องตามทำนองเรื่องแปล จะแพร่หลายในหมู่ผู้มีการศึกษา ส่วนในระดับชาวบ้านยัง คงนิยมเรื่องจักร ๆ วงศ์ ๆ ในยุคสมัยต่อมามีการประกวดเรื่องสั้นไทยโดยมีองค์กรหลายกลุ่มตื่น ตัวและให้ความสำคัญกับงานวรรณกรรมมากขึ้น เช่น รางวัลปากกาทองของเดลิไทม์ รางวัลช่อ การะเกด รางวัลวรรณกรรมสร้างสรรค์แห่งอาเซียน (SEA Write Award) ฯลฯ