สุนทรียะด้านการใช้คำ

1. ความไพเราะของเสียงในภาษากวี

สัมผัส หมายถึง เสียงของคำที่มีความคล้องจองกัน
ลีลาจังหวะ คือ ความไพเราะของสียงสูงต่ำ สั้นยาว หนักเบา ที่เกิดจากถ้อยคำ สัมผัสกระทบกระทั่งกัน และการหยุดแบ่งจังหวะออกเป็นช่วง ๆ หรือตอน ๆ สลับกันไป รวมทั้ง การใช้คำประพันธ์ให้เหมาะแก่บรรยากาศ และเนื้อความ
การเล่นคำ

2. ความหมายของคำที่ไพเราะ ลึกซึ้ง และสะเทือนอารมณ์ เช่น คำเรียกหญิงอันเป็นที่รัก กัลยา กลอยใจ แก้วกับอก ขนิษฐา โฉมยง ทรามวัย นงลักษณ์ เสาวภาคย์ อรไท อ่อนไท้ คำเรียกดอกไม้ กุสุมาลย์ บุปผชาติ บุษบง สุมนา สุคันธชาติ สุมาลี เป็นต้น