พระไตรปิฎกฉบับประชาชน

พระวินัยเล่มที่ ๗

จุลลวัคค์ (เป็นพระวินัยปิฏก)

ปาฏิโมกขฐปนขันธกะ

(หมวดว่าด้วยการแสดงปาฏิโมกข์)

หน้า 2

ต่อจากนั้นไม่ทรงแสดงปาฏิโมกข์อีก

เนื่องจากด้วยเหตุการณ์นั้น จึงตรัสว่า ต่อไปจะไม่ทรงแสดงปาฏิโมกข์อีก ทรงมอบให้สงฆ์ทำอุโบสถสวดปาฏิโมกข์ ทรงอ้างเหตุผลว่า พระตถาคตไม่แสดงปาฏิโมกข์ในบริษัทที่ไม่บริสุทธิ์ แล้วทรงบัญญัติพระวินัย ห้ามภิกษุที่ยังมีอาบัติติดตัวอยู่ฟังปาฏิโมกข์ ถ้าขืนฟัง ต้องอาบัติทุกกฏ.

ทรงอนุญาตให้งดสวดปาฏิโมกข์เพราะเหตุที่ภิกษุยังมีอาบัติฟังปาฏิโมกข์ได้.

พร้อมทั้งทรงแสดงวิธีสวดประกาศระงับการสวดปาฏิโมกข์ด้วย.

แต่ก็ทรงห้ามมิให้งดสวดปาฏิโมกข์แก่ภิกษุบริสุทธิ์ไม่มีอาบัติ โดยไม่มีเหตุผล แล้วทรงแสดงการระงับการสวดปาฏิโมกข์ที่ไม่เป็นธรรม และที่เป็นธรรมหลายประการ รวมทั้งอันตรายหรือเหตุที่ทรงอนุญาตให้หยุดสวดปาฏิโมกข์ได้ ๑๐ ประการ คือ

๑. พระราชาเสด็จมา,
๒. โจรปล้น,
๓. ไฟไหม้,
๔. น้ำท้วม,
๕. คนมามาก ( เลิกสวดเพื่อทราบเรื่องหรือเพื่อต้อนรับ),
๖. อมนุษย์เบียดเบียน,
๗. สัตว์ร้าย เช่น เสือเข้ามา,
๘ งูร้ายเลื้อยเข้ามา ,
๙. ภิกษุเกิดอาพาธอันจะถึงแก่ชีวิต,
๑๐. มีอันตรายแก่พรหมจรรย์.

การโจทฟ้อง

ทรงตอบคำถามของพระอุบาลีเกี่ยวกันการโจทฟ้อง ( ภิกษุผู้ไม่สมควรจะฟังปาฏิโมกข์) เริ่มตั้งแต่การตัดสินใจนำตนเข้าไปเกี่ยวข้อง เพื่อธรรม เพื่อวินัย และการโจทฟ้องกันเป็นธรรมและไม่เป็นธรรมศุ่งมีลักษณะต่าง ๆ หลายประการ.

<< ย้อนกลับ ||

พระวินัยเล่มที่ ๑
พระวินัยเล่มที่ ๒
พระวินัยเล่มที่ ๓
พระวินัยเล่มที่ ๔
พระวินัยเล่มที่ ๕
พระวินัยเล่มที่ ๖
พระวินัยเล่มที่ ๗
พระวินัยเล่มที่ ๘