ศาสนา ลัทธิ ความเชื่อ นิกาย พิธีกรรม
» พระสูตร
พระไตรปิฎกฉบับประชาชน
ชื่อมหาวิภังค์ (เป็นวินัยปิฎก)
รตนวรรค
วรรคว่าด้วยนางแก้ว (พระราชเทวี)
เป็นวรรคที่ ๙ มี ๑๐ สิกขาบท
สิกขาบทที่ ๒ รตนวรรค ในปาจิตติยกัณฑ์
ห้ามเก็บของมีค่าที่ตกอยู่
ภิกษุรูปหนึ่งเก็บถุงเงินของพราหมณ์ผู้หนึ่งด้วยปรารถนาดี เมื่อพราหมณ์มาถามก็คืนให้ไป พราหมณ์แกล้งกล่าวว่าเงินในถุงของตนมีมากกว่านั้น (เพื่อไม่ต้องให้รางวัล) พระผู้มีพระภาคจึงทรงบัญญัติสิกขาบท ห้ามเก็บเองหรือใช้ผู้อื่นให้เก็บซึ่งรตนะ (แก้วแหวนเงินทอง) หรือสิ่งของสมมติว่าเป็นรตนะ ทรงปรับอาบัติปาจิตตีย์แก่ภิกษุผู้ล่วงละเมิด. ภายหลังทรงบัญญัติเพิ่มเติมว่า ของตกในวัดหรือในที่อยู่ ควรเก็บเพื่อจะคืนเจ้าของไป ถือว่าเป็นการปฏิบัติชอบ.
- ห้ามเข้าไปในตำหนักของพระราชา
- ห้ามเก็บของมีค่าที่ตกอยู่
- จะเข้าบ้านในเวลาวิการ ต้องบอกลาภิกษุก่อน
- ห้ามทำกล่องเข็มด้วยกระดูก, งา, เขาสัตว์
- ห้ามทำเตียงตั่งมีเท้าสูงกว่าประมาณ
- ห้ามให้ทำเตียงตั่งหุ้มด้วยนุ่น
- ห้ามทำผ้าปูนั่งมีขนาดเกินประมาณ
- ห้ามทำผ้าปิดฝีมีขนาดเกินประมาณ
- ห้ามทำผ้าอาบน้ำฝนมีขนาดเกินประมาณ
- ห้ามทำจีวรมีขนาดเกินประมาณ
นิสสัคคิยกัณฑ์
โกสิยวรรค
ปัตตวรรค
เตรสกัณฑ์
ปาจิตติยกัณฑ์
โอวาทวรรค
โภชนวรรค
อเจลกวรรค
สุราปานวรรค
สัปปาณกวรรค
สหธัมมิกวรรค
รตนวรรค
ปาฏิเทสนียกัณฑ์
เสขิยกัณฑ์
สารูป
โภชนปฏิสังยุต
ธัมมเทสนาปฏิสังยุต
ปกิณณกะ
พระวินัยเล่มที่ ๑
พระวินัยเล่มที่ ๒
พระวินัยเล่มที่ ๓
พระวินัยเล่มที่ ๔
พระวินัยเล่มที่ ๕
พระวินัยเล่มที่ ๖
พระวินัยเล่มที่ ๗
พระวินัยเล่มที่ ๘
