ศาสนา ลัทธิ ความเชื่อ นิกาย พิธีกรรม
» พระสูตร
พระไตรปิฎกฉบับประชาชน
ชื่อมหาวิภังค์ (เป็นวินัยปิฎก)
โภชนวรรค
วรรคว่าด้วยการฉันอาหาร
สิกขาบทที่ ๓ โภชนวรรค
ในปาจิตติยกัณฑ์
ห้ามรับนิมนต์แล้วไปฉันอาหารที่อื่น
กรรมกรผู้ยากจนคนหนึ่งนิมนต์ภิกษุสงฆ์มีพพระพุทธเจ้าเป็นประมุขไปฉันที่บ้าน ภิกษุทั้งหลายไปเที่ยวบิณฑบาตฉันเสียก่อน (อาจจะเกรงว่าอาหารเลวหรือไม่พอฉัน) เมื่อไปฉันที่บ้านกรรมกรคนนั้นจึงฉันได้เพียงเล็กน้อย (เพราะอิ่มมาก่อนแล้ว) ความจริงอาหารเหลือเฟือ เพราะชาวบ้านรู้ข่าวเอาของไปช่วยมาก พระผู้มีพระภาคจึงทรงบัญญัติสิกขาบทว่า เป็นอาบัติปาจิตตีย์ เพราะรับนิมนต์แล้วไปฉันอาหารรายอื่นก่อน ภายหลังทรงผ่อนผันให้ในยามเจ็บไข้, ในหน้าถวายจีวร, ในคราวทำจีวร, มอบให้ภิกษุอื่นฉันในที่นิมนต์แทน.
- ห้ามฉันอาหารในโรงพักเดินทางเกิน ๑ มื้อ
- ห้ามฉันอาหารรวมกลุ่ม
- ห้ามรับนิมนต์แล้วไปฉันอาหารที่อื่น
- ห้ามรับบิณฑบาตเกิน ๓ บาตร
- ห้ามฉันอีกเมื่อฉันในที่นิมนต์เสร็จแล้ว
- ห้ามพูดให้ภิกษุที่ฉันแล้วฉันอีกเพื่อจับผิด
- ห้ามฉันอาหารในเวลาวิกาล
- ห้ามฉันอาหารที่เก็บไว้ค้างคืน
- ห้ามขออาหารประณีตมาเพื่อฉันเอง
- ห้ามฉันอาหารที่มิได้รับประเคน
นิสสัคคิยกัณฑ์
โกสิยวรรค
ปัตตวรรค
เตรสกัณฑ์
ปาจิตติยกัณฑ์
โอวาทวรรค
โภชนวรรค
อเจลกวรรค
สุราปานวรรค
สัปปาณกวรรค
สหธัมมิกวรรค
รตนวรรค
ปาฏิเทสนียกัณฑ์
เสขิยกัณฑ์
สารูป
โภชนปฏิสังยุต
ธัมมเทสนาปฏิสังยุต
ปกิณณกะ
พระวินัยเล่มที่ ๑
พระวินัยเล่มที่ ๒
พระวินัยเล่มที่ ๓
พระวินัยเล่มที่ ๔
พระวินัยเล่มที่ ๕
พระวินัยเล่มที่ ๖
พระวินัยเล่มที่ ๗
พระวินัยเล่มที่ ๘
