คำภาษาไทยที่ยืมมาจากภาษาต่างประเทศ

จากสาเหตุข้างต้น ไทยได้ยืมคำภาษาต่าง ๆ เข้ามาใช้ปะปนในภาษาไทยหลายภาษาด้วยกัน ดังนี้

บาลี กัญญา ขัตติยะ วิชา สันติ อิตถี
สันสกฤต บริษัท โฆษณา ประกาศ ภรรยา แพทย์
จีน ก๋วยเตี๋ยว ซาลาเปา เต้าฮวย บะหมี่ ลิ้นจี่
อังกฤษ กอล์ฟ โปรตีน คลินิก ฟอสฟอรัส นิวเคลี์ยร
เขมร กังวล ถนน บำเพ็ญ เผด็จ เสวย
ชวา-มลายู กริช กระดังงา ซ่าหริ่ม ปาหนัน อังกะลุง อุรังอุตัง
เปอร์เซีย กุหลาบ คาราวาน ตราชู บัดกรี สักหลาด
โปรตุเกส กะละแม กะละมัง สบู่ เลหลัง ปิ่นโต
ฝรั่งเศส กงสุล ครัวซองต์ คูปอง แชมเปญ บุฟเฟ่ต์
ญี่ปุ่น กิโมโน คาราเต้ ซูโม ยูโด สุกี้ยากี้
ทมิฬ กะไหล่ กุลี กานพลู กำมะหยี่ อาจาด
อาหรับ กะลาสี การบูร กั้นหยั่น กะไหล่ ฝิ่น
มอญ มะ เม้ย เปิงมาง พลาย ประเคน
พม่า หม่อง กะปิ ส่วย

ภาษาที่มีใช้ในภาษาไทยเป็นจำนวนมาก คือ ภาษาบาลี สันสกฤต เขมร จีน อังกฤษ โดยเฉพาะภาษาบาลี สันสกฤต เขมร จีน ไทยนำมาใช้และมีการเปลี่ยนแปลงรูปคำจนดูกลมกลืนกับภาษาไทยแทบจะจำแนกไม่ได้ว่าเป็นคำมาจากภาษาอื่น