พุทธภาษิต

เนกาสี ลภเต สุขํ     ผู้กินคนเดียว ไม่ได้ความสุข

ทุฎฺโฐปิ พาหุ ภาสยิ     คนโกรธแล้ว มักพูดมาก

ปุพฺพาจริยาติ วุจฺจเร     มารดาบิดา ท่านว่าเป็นบุรพาจารย์ของบุตร

อาหุเนยฺยา จ ปุตฺตานํ     มารดาบิดา เป็นผู้ควรคำนับของบุตร

ผาตํ อริเหฐยํ ปรํ      ควรทำแต่ความเจริญ อย่าเบียดเบียนเขา

รกฺเขยฺยานาคตํ ภยํ     พึงปกป้องภัย ที่ยังมาไม่ถึง

น จาปิ วิตฺเตน ชรํ วิหนฺติ       กำจัดความแก่ ด้วยทรัพย์ย่อมไม่ได้

นตฺถิ พาเล สหายตา      ความเป็นเพื่อน ย่อมไม่มีในคนพาล

น เว ยาจนฺติ สปฺปญฺญา        ผู้มีปัญญา ย่อมไม่ขอเลย

ยาจโก อปฺปิโย โหติ     ผู้ขอ ย่อมไม่เป็นที่รักของผู้ถูกขอ

ทุฎฺฐสฺส ผรุสา วาจา      คนโกรธย่อมมีวาจาหยาบคาย

สนฺตุฎฺฐิ ปรมํ ธนํ         ความสันโดด เป็นทรัพย์อย่างยิ่ง

สุขา สทฺธา ปติฎฺฐิตา       ศรัทธาตั้งมั่นแล้ว นำสุขมาให้

สติมา สุขเมธติ        คนมีสติ ย่อมได้รับความสุข

สจฺจํ หเว สเธุตรํ รสานํ      ความสัตย์นั่นแล ดีกว่ารสทั้งหลาย

น หิ เวเรน สมฺมนฺตีธ กุทาจนํ         ในกาลใดๆ เวรในโลกนี้ย่อมระงับได้ด้วยเวรไม่ได้เลย

เย เวรํ อุปนยฺหนฺติ เวรํ เตสํ น สมฺมติ     เวรของผู้จองเวร ย่อมไม่ระงับ

เย เวรํ อุปนยฺหนฺติ เวรํ เตสูปสมฺมติ        เวรของผู้ไม่จองเวร ย่อมระงับได้

สลาภํ นาติมญฺเญญฺย         ไม่ควรดูหมิ่นลาภของตน

สามญฺเญ สมโณ ติฎฺเฐ        สมณะ   พึงตั้งอยูในภาวะแห่งสมณะ

สีลํ โลเก อนุตฺตรํ          ศีลเป็นเยี่ยมในโลก