พุทธภาษิต

อตฺตานํ ทมยนฺติ ปณฺฑิตา         บัณฑิตย่อมฝึกฝนตนเอง

อตฺตานํ นาติวตฺ ตยฺย      บุคคลไม่ควรลืมตน

อตฺตา หเว ชิตํ เสยฺโย      ชนะตนเองนั่นแหละเป็นคนดี

อตฺตาหิ อตฺตโน นาโถ      ตนแลเป็นที่พึ่งแแห่งตน

อปฺปมาทำ ปสํสนฺติ      บัญฑิตย่อมสรรเสริญความไม่ประมาท

อกตํ ทุกฺกฎํ เสยฺโย      ความชั่วไม่ทำเสียเลยดีกว่า

กมฺ มุนา วตฺตตี โลโก      สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม

อติ โลโภ หิ บาปโก      ความโลภจัดเป็นบาปแท้

อิจฺฉา หิ อนนฺตโคจรา      ความยากหาที่สุดมิได้

นตฺถิ กามา ปรํ ทุกขํ      ทุกข์ที่ยิ่งกว่ากามาหามีไม่

นตฺถิ โทสสโม กลิ       กลีเสมอด้วยโมหะไม่มี

น หิ สาธุ       โกโท ความโกรธไม่ดีเลย

จิตฺตสฺส ทมโถ สาธุ        การฝึกฝนจิตเป็นการดี

จิตฺตํ ทนฺติ สุขาวหํ       จิตที่ฝึกแล้วย่อมนำสุขมาให้

อกฺโกเธน ชิเน โกธํ      พึงชนะความโกรธด้วยความไม่โกรธ

อสาธุธํ สาธุนา ชิเน      พึงชนะความไม่ดีด้วยความดี

ชิเน กทริยํ ทาเนน       พึงชนะความตระหนี่ด้วยการให้

อิณาทานํ ทุกฺขํ  โลเก      การกู้หนี้เป็นทุกข์ในโลก

ธมฺโม หเว รกฺ ขติ ธมฺม จารึ      ธรรมย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรม

นตฺถิ ปญฺญา สมา อาภา       แสงสว่างเสมอด้วยปัญญาไม่มี

ปญฺญา นรนํ รตนํ      ปัญญาเป็นรัตนของนรชน