ความเป็นธรรมด้านภูมิอากาศ

1. ต้นทุนอันสูงลิ่วของการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ (ภาวะโลกร้อน) จะทำให้กระบวนการพัฒนาสะดุดลง

2. ประเทศพัฒนาต้องลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกมากกว่าเพราะควรแสดงความรับผิดชอบจากประวัติศาสตร์การปล่อยก๊าซอันยาวนาน รวมทั้งยังมีปริมาณการปล่อยก๊าซต่อหัวประชากรในปัจจุบัน เงินทุนและความก้าวหน้าด้านเทคโนโลยีสะอาดมากกว่าประเทศกำลังพัฒนาอีกด้วย

3. ประเทศพัฒนาแล้วทั้งหลายที่เป็นผู้ปล่อยมลพิษจำนวนมากได้ใช้ “พื้นที่ก๊าซคาร์บอน” ส่วนใหญ่ของโลกใบนี้ไปเรียบร้อยแล้ว ประเทศเหล่านี้ควรจ่ายหนี้คาร์บอนโดยลดการปล่อยก๊าซให้มากที่สุดและให้ความช่วยเหลือด้านเงินทุนกับประเทศกำลังพัฒนาเพื่อให้สามารถปรับตัวกับภาวะโลกร้อนได้ทันท่วงที

4. ผลการวิจัยเมื่อเร็วๆ นี้แสดงให้เห็นว่าต้นทุนในการลดปริมาณการปล่อยก๊าซลงไปเหลือ 40 เปอร์เซ็นต์ในปี 2020 มีมูลค่าแค่ 0.5 – 1.5 เปอร์เซ็นต์ของผลิตภัณฑ์มวลรวมในประเทศของประเทศพัฒนาแล้ว ซึ่งถือเป็นราคาเล็กน้อยมากเมื่อเทียบกับต้นทุนที่สูงลิ่วที่ประเทศกำลังพัฒนาจะต้องจ่ายเพื่อการปรับตัวต่อภาวะโลกร้อน

5. เอเชียกำลังจะกลายเป็นแหล่งปล่อยก๊าซเืรือนกระจกใหญ่ของโลก และภูมิภาคเอเชีย แปซิฟิคจะถูกผลกระทบโลกร้อนมากที่สุด การใส่ใจอย่างจริงจังจากนานาประเทศและภาคธุรกิจในภูมิภาคนี้เป็นสิ่งที่สำคัญมากในการแก้ปัญหาอย่างมีประสิทธิภาพ
6. การวาดภาพให้เอเชียเป็นผู้ก่อมลภาวะที่รุนแรงที่สุดในโลกนั้นเป็นความคิดที่ง่ายเกิน เมื่อมองจากปริมาณการปล่อยก๊าซต่อหัวประชากรที่ต่ำ และจากข้อมูลที่แสดงให้เห็นว่ารอยเท้าคาร์บอนจำนวนมากที่เกิดในภูมิภาคนี้มาจากการผลิตสินค้าเพื่อการส่งออกไปซีกโลกตะวันตก

7. ประเทศเอเชียตะวันออกมีการพัฒนาทางเศรษฐกิจที่ต่างกัน...การกระทำใดๆ เพื่อแก้ปัญหาสิ่งแวดล้อมโลกจำต้องพิจารณาความแตกต่างนี้ทั้งในระดับประเทศและระดับภูมิภาค โดยยึดหลักการเดียวกันที่ว่าด้วยความรับผิดชอบและความสามารถที่แตกต่าง