ศาสนา ลัทธิ ความเชื่อ นิกาย พิธีกรรม >>

พระเจ้าสิบชาติ

พระเตมีย์  ผู้ทรงบำเพ็ญเนกขัมมบารมี
พระมหาชนก ผู้ทรงบำเพ็ญวิริยบารมี
สุวรรณสาม ผู้บำเพ็ญเมตตาบารมี
พระเนมิราช ผู้ทรงบำเพ็ญอธิษฐานบารมี
มโหสถบัณฑิต ผู้ทรงบำเพ็ญปัญญาบารมี
พระภูริทัต ผู้ทรงบำเพ็ญศีลบารมี
พระจันทกุมาร ผู้ทรงบำเพ็ญขันติบารมี
พระมหานารทกัสสปะ ผู้ทรงบำเพ็ญอุเบกขาบารมี
วิธุรบัณฑิต ผู้บำเพ็ญสัจบารมี
พระเวสสันดร ผู้ทรงบำเพ็ญทานบารมี

วิธุรบัณฑิต ผู้บำเพ็ญสัจบารมี

หน้า1  หน้า2

               วิธุรบัณฑิตได้แสดงสาธุนรธรรม ให้ปุณณกยักษ์ฟังดังนี้  " ดูก่อนมาณพ ท่านจงเดินไปตามทาง ที่ท่านเดินไปแล้ว 1   จงอย่าเผาฝ่ามืออันชุ่ม 1   อย่าประทุษร้ายในหมู่มิตร ไม่ว่าในกาลไหนๆ 1   อย่าตกอยู่ในอำนาจของหญิงอสติ 1 "  ซึ่งมีอธิบายว่า ผู้ใดพึงเชื้อเชิญ คนที่ไม่คุ้นเคยกัน ไม่เคยพบเห็นกันด้วยอาสนะ บุรุษพึงกระทำประโยชน์ แก่บุคคลนั้นโดยแท้ บัณฑิตทั้งหลายกล่าวบุรุษนั้นว่า ผู้เดินไปตามทางที่ท่านเดินแล้ว บุคคลพึงอยู่ในเรือนของผู้ใด แม้คืนเดียวได้ข้าวน้ำด้วย ไม่ควรคิดร้ายแก่ผู้นั้น แม้ดวงใจผู้คิดร้ายต่อบุคคลเช่นนั้น ชื่อว่าเผาฝ่ามืออันชุ่ม และชื่อว่าประทุษร้ายมิตร บุคคลนั่ง หรือนอนที่ร่มเงาของต้นไม้ใด ไม่ควรหักรานกิ่งของต้นไม้นั้น เพราะผู้ประทุษร้ายมิตรเป็นคนชั่วช้า หญิงที่สามียกย่องอย่างดี ถึงกับให้แผ่นดินนี้อันบริบรูณ์ด้วยทรัพย์ ให้โอกาสแล้วยังดูหมิ่นสามีนั้นได้ บุคคลไม่พึงตก อยู่ในอำนาจของหญิงนั้น ผู้ชื่อว่าอสติ ท่านจงเป็นผู้ตั้งอยู่ในธรรม จงละอธรรมเสีย
               ปุณณกยักษ์ ได้ฟังสาธุนรธรรมแล้ว มีความเลื่อมใส จึงปล่อยวิธุรบัณฑิตไปโดยบอกว่า ตนได้อาศัยในเรือนของวิธุรบัณฑิต และได้รับบำรุงด้วยข้าว และน้ำถึง 3 วัน จึงขอปล่อยวิธุรบัณฑิตไป เชิญท่านกลับไปเรือนของตน ตามปรารถนาเถิด ความปรารถนาของพญานาค จะเสื่อมไปก็ตามที ถึงจะไม่ได้นางนาคกัญญาก็ตามเถิด ท่านพ้นจากความตายในวันนี้ได้ ก็เพราะวาจาสุภาษิตนั่นแล แม้ว่าจะได้รับการปลดปล่อยแล้ว วิธุรบัณฑิตก็ยังไม่หนีจากไป ยังยืนยันที่จะไปนาคพิภพให้ได้ ทั้ง 2 คนจึงขึ้นม้าต่อไปที่นาคพิภพ ทันที
               พญาวรุณนาคราช ทอดพระเนตรเห็นวิธุรบัณฑิต ได้ทรงพยักหน้าว่า  " ท่านผู้เป็นมนุษย์ มาเห็นนาคพิภพ ที่ตนไม่เคยเห็นแล้ว เป็นผู้ถูกภัยคือ ความตายคุกคามแล้ว เป็นผู้ไม่กล้า และไม่อภิวาท อาการเช่นนี้ดูเหมือนจะไม่มีแก่ผู้มีปัญญา "

               พระวิธุรบัณฑิตโพธิสัตว์ ได้กราบทูลว่า  " ข้าแต่พญานาคราช ข้าพระองค์เป็นผู้ไม่กลัว และไม่เป็นผู้อันภัย คือความตายคุกคาม นักโทษประหารไม่พึงกราบไหว้เพชรฆาต หรือเพชรฆาตก็ไม่พึง ให้นักโทษประหารกราบไหว้ตน นรชนย่อมไม่กราบไหว้ บุคคลผู้ปรารถนาจะฆ่าตน และผู้ที่จะฆ่าก็ไม่ปรารถนา ที่จะให้ผู้ที่ตนจะฆ่ากราบไหว้ตน กรรมนั้นย่อมไม่สำเร็จประโยชน์เลย "  จากนั้นวิธุรบัณฑิต ได้ทูลถามถึงการกระทำที่เป็นเหตุ ให้เสวยสุขสมบัตินี้ พระวรุณนาคราชได้ตรัสว่า ทรงได้มาเพราะบุญกรรม คือ เมื่ออดีตชาติ พระองค์และภรรยาเป็นผู้มีศรัทธา ได้ถวายทาน แก่สมณพราหมณ์ทั้งหลายมิได้ขาด การถวายทานนั้นเป็นวัตร และพรหมจรรย์ ดังนั้น ฤทธิ์ความรุ่งเรือง และการเกิดในวิมานเช่นนี้ เป็นวิบากแห่งวัตร และพรหมจรรย์นั้นอันประพฤติดีแล้ว
               พระวิธุรบัณฑิตโพธิสัตว์ จึงทูลว่า หากว่าวิมานนี้พระองค์ได้มา ด้วยผลแห่งทานอย่างนี้ ก็ชื่อว่าทรงทราบผลแห่งบุญ จึงขอให้พระองค์ทรงเป็นผู้ไม่ประมาท ประพฤติธรรมตามที่ได้ ทรงครอบครองวิมานนี้ต่อไป แล้วได้แสดงว่า นาคทั้งหลายที่เป็นพระโอรสธิดา และพระญาติ เป็นต้น ขอพระองค์ทรงเป็นผู้ไม่ประทุษร้าย ต่อพวกนาคเหล่านั้น ทั้งด้วยกายและวาจา ขอให้ฝ่าพระบาท ทรงรักษาการประพฤติปฏิบัตินี้ ตลอดพระชนมายุ แล้วจักเสด็จไปสู่เทวโลก อันสูงกว่านาคพิภพนี้ ต่อจากนั้นวิธุรบัณฑิต ได้กราบทูลถึงเหตุที่มายังนาคพิภพนี้ เนื่องจากปุณณกยักษ์ เล่นสกาชนะพนันพระราชาของตน พระราชานั้นจึงพระราชทานตน ให้แก่ปุณณกยักษ์โดยธรรม พระวรุณนาคราชดีพระทัย ได้เสด็จพาพระวิธุรโพธิสัตว์ ไปหานางวิมลาพระมเหสี พระนางวิมลาก็ได้ตรัสถามปัญหามากมาย เช่นเดียวกับพระวรุณนาคราช
               พระวรุณโพธิสัตว์ ทราบว่า พญานาคราช และพระนางวิมลา มีพระทัยชื่นชมโสมนัส จึงได้กราบทูลขอให้ทรงกระทำกิจ ที่ทรงตั้งพระทัยไว้คือ การผ่าดวงใจของตนออกทอดพระเนตร หากพระองค์ทรงกระทำมิได้ ตนก็จะกระทำแทนเอง พระวรุณนาคราชตรัสว่า  " ปัญญานั่นเอง เป็นดั่งดวงใจของบัณฑิตทั้งหลาย เราทั้ง 2 นั้นยินดีด้วยปัญญาของท่านยิ่งนัก ปุณณกยักษ์จงไปส่งท่าน ให้ถึงแคว้นกุรุรัฐ ในวันนี้ทีเดียว "   ปุณณกยักษ์ก็มีความสุขสมใจ เพราะได้นางอิรันทตีเป็นภรรยา ได้พาพระโพธิสัตว์กลับไปส่งที่มหามิถิลานครทันที เป็นที่ปลาบปลื้มยินดีของครอบครัว และญาติมิตรทั้งหลาย แม้พระราชาก็ทรงปลาบปลื้มพระทัย เช่นกัน

หน้า1  หน้า2