ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
พาตัวตนออกจากสถานที่อันจองจำ ที่ไหนสักแห่งบนโลกนี้ ไปประกาศอิสรภาพด้วยกัน
สะพายเป้ แบกกล้อง
ท่องโลก
โดย : จอมยุทธ แห่งบ้านจอมยุทธ
สะพายเป้ แบกกล้อง ท่องลาว
หลวงพระบางในสายหมอก
อ่านหน้า » | หน้าแรก | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20
14 ม.ค. 2551
ออกจากเรือนพักจันสะหว่าง 6 โมงเช้าหน่อยๆ คว้ากล้องได้เพ่นแน็บ น้ำท่าไม่อาบเกรงว่าจะถ่ายภาพพระบิณฑบาตรไม่ทัน เดี๋ยวจะเป็นที่ครหาว่ามาไม่ถึงหลวงพระบาง อากาศหนาวมาก พ่นลมหายใจออกมาเป็นไอขาวยาวเชียว รีบเดินจ้ำอ้าวมาถึงถนนหน้าภูษี เมื่อนั้นหลวงพระบางเป็นเมืองในหมอก หมอกเต็มไปหมด ดูเหมือนว่าพระเริ่มทยอยกลับวัดกันแล้ว ถึงแม้จะไม่ได้ร่วมตักบาตรข้าวเหนียวกับชาวบ้านเขา แต่ก็ได้ร่วมอนุโมทนาอยู่ในใจ และแอบขอแบ่งปันส่วนบุญมาด้วยนิดหน่อย มีนักท่องเที่ยวให้ความสนใจไม่น้อยเลยสำหรับวิถีชีวิตยามเช้าเช่นนี้ที่หลวงพระบาง หลายคนร่วมใส่บาตรโดยซื้อข้าวเหนียวจากแม่ค้าที่หาบเร่ขาย ข้ามไปข้ามมาสองฝั่งถนน ส่วนผมได้แค่มาถึงหลวงพระบางแบบไม่ต้องกลัวใครเขาจะนินทา
จะว่าไปก็แค่พระบิณฑบาตร ก็แค่แถวยาวหน่อย แค่ตักบาตรข้าวเหนียว ก็แค่ที่หลวงพระบาง แต่มันจะแค่นั้นไหมที่ชาวหลวงพระบางได้สืบทอดวัฒนธรรมอันดีงามนี้ ผ่านจิตใจและใบหน้าที่สดใส ณ ยามเช้า ด้วยข้าวเหนียวปั้นน้อยนิดอย่างนอบน้อม ปั้นแล้วปั้นเล่า ไม่มีเด็กวัดหิ้วถังคอยถ่ายเทข้าวของ ไม่มีปัจจุปัจจัยล้นหลามเกลื่อนออกนอกบาตร ไม่มีพระละโมบโลภมากไม่รู้จักพอ ภาพเหล่านี้และความรู้สึกที่หลอกตัวเองต่างหาก ที่ทำให้หลวงพระบางไม่ใช่เพียงแค่นั้นเลย
แม่ค้าขายข้าวเหนียวใส่บาตรแยกย้าย
ชุลมุลเป็นการส่วนตัวอยู่ห่างๆ กับการถ่ายภาพแบบเกรงจะเสียมารยาท ได้สักเดี๋ยวเดียวพระก็กลับวัดหมดสนิท เข้าใจว่าผมจะมาสายไปหน่อย แม่ค้าขายข้าวเหนียวพากันแยกย้าย ทุกอย่างเข้าสู่สภาวะปกติ
เด็กๆ ไปโรงเรียนกันแล้วครับ
ลาวเหนือ
» ก่อนตะวันลับฟ้าที่เวียงจันทน์
» เวียงจันทน์...ฉันไม่ได้มาเพื่อปวดแปลบ
» สะบายดี...หลวงพระบาง
» ณ ริมฝั่งแม่น้ำคาน
» หลวงพระบางในสายหมอก
» หลวงพระบาง มรดกลาว มรดกโลก
ลาวใต้
» ปากซัน...บอลิคำไซ
» ท่าแขก เมืองลาว
» สะหวันนะเขต
» พระธาตุอิงฮัง (สะหวันนะเขต )
» ปากเซ-สาละวัน
